por Cristina González
“Es unha esaxerada, son imaxinacións túas”. “Se deixas de
pensar niso, seguro que che pasa”. “Se
tes de todo na túa vida, Como vas estar deprimida ou ter ansiedade?”. “Non
chores, que non solucionas nada”.
Miles de mulleres, a diario, teñen que soportar ese tipo de
expresións tanto desde fóra como do seu círculo máis íntimo. Porque se tes
traballo, fillos e parella, debes ser feliz por enriba de todas as cousas, sen
importar o que hai máis aló.
As mulleres traballadoras somos as que máis sufrimos
trastornos de saúde mental. Case un 20% das mulleres vive con este obstáculo,
fronte a un 14% dos homes. Entre os 35 e os 64 anos, unha de cada dez mulleres
toma ansiolíticos a diario.
Nunha sociedade como na que vivimos non é de estrañar que as
traballadoras sexamos propensas a ter este tipo de problemas. O sistema
capitalista, co seu afán por xerar o máximo beneficio posible, róubanos mesmo a
saúde. Un sistema competitivo, sen empatía e que o único que busca é o seu
propio interese, deixa á clase obreira desamparada e en especial, ás mulleres
traballadoras.
Pero por que somos as traballadoras quen máis padecemos este
tipo de problemas? A desigualdade que se vive no mercado laboral, coa fenda
salarial como unha das súas máximas expresións, a precarización do emprego e a
inexistencia de conciliación laboral e familiar, fan que as traballadoras
cheguen a xerar unha forte carga mental que recae sobre a propia saúde.
Non só hai que facer fronte á xornada laboral, senón que,
ademais, cando se chega á casa, gran parte do traballo reprodutivo botámonolo
ás costas. Se non se pode con todo, fracasamos na nosa vida, somos unhas
“brandas”. Esas “súper mulleres” que tentan vendernos non existen: son as
mulleres da burguesía, que nos contratan para coidar aos seus fillos, aos seus
maiores, para limpar e cociñar. Esas “súper mulleres” non son máis que unha
clase privilexiada que ten todos os medios no seu poder, e mesmo dispoñen de
nosas propias vidas.
Mentres tanto, as mulleres traballadoras, debemos soportar
unha gran carga de traballo fóra e dentro de casa, non temos tempo para adicar
á nosa familia, amizades ou a cultivar as nosas afeccións. Mentres tanto, as
traballadoras debemos seguir tomando ansiolíticos para soportar día tras día o
que o sistema capitalista nos impón.
O desmantelamento da sanidade pública e os seus procesos de
privatización expulsaron a miles de profesionais da saúde mental do sistema
público de sanidade. Isto leva a que miles de traballadoras teñan que ser
atendidas polos seus médicos de cabeceira, os cales non teñen unha
especialización en saúde mental, e a única solución que ofrecen é a medicación.
As que menos, van a clínicas ou consultas privadas, deixando parte do seu
salario, para ser atendidas por profesionais.
A socialdemocracia empéñase en pór parches e en insistir na
liberdade persoal e individual das persoas. As comunistas reivindicamos a
importancia do colectivo: un sistema de saúde como prioridade nacional e cun
programa específico de saúde mental, onde se teña en conta a incidencia destes
trastornos na clase obreira en xeral, e nas mulleres traballadoras en
particular.
Non é a nosa culpa non poder chegar a todo o que se supón que
debemos chegar. Non é o noso problema que algo se deixe para o día seguinte no
traballo porque non dá tempo. Non somos responsables de que os pratos da casa
queden sen fregar. O culpable é o sistema capitalista.