"Vale a pena lembrar que os fondos estadounidenses que
fluíron cara á devastada Europa da posguerra, como parte do Plan Marshall, na
segunda metade da quinta década crítica do século pasado, non foron un acto de
solidariedade cos pobos europeos, senón só unha acción vital para o propio
sistema capitalista."
Dimitris
Koutsoumpas SX do KKE.
A nova, moi vella, "Gran Idea" do capital
europeo e a resposta dos comunistas
Por Dimitris Koutsoumpas,
Secretario Xeral do Comité Central do
Partido Comunista de Grecia (KKE)
O brote da pandemia, a súa rápida difusión, os seus profundos
efectos na vida humana e especialmente nas economías capitalistas máis
desenvolvidas, trouxeron á superficie grandes problemas explosivos, que por
suposto preexistían, pero xurdiron hoxe dunha maneira enxordecedora e tráxica.
Mesmo maiores contradicións e contrastes son evidentes en todos os aspectos da
realidade e a vida social, económica, política, cultural, en cada país por
separado e a nivel internacional. Definitivamente, necesítase un maior esforzo
colectivo e a contribución de todos, non só para rexistrar, codificar, pero
tamén para destacar máis e de modo máis profundo os novos temas, as principais
tendencias dos desenvolvementos, tirar conclusións e situar as tarefas
necesarias a nivel teórico, político e práctico. Despois de todo, moitos
problemas e aspectos aínda están en progreso.
***
Os desenvolvementos que estamos a vivir neste momento, no
último mes no noso país, pouco máis noutros países, mostran, e, unha vez máis
confirman, realmente, dunha maneira máis intensa, que o verdadeiro perigo para
todos os pobos do mundo é o capitalismo na súa fase superior, o imperialismo.
Non só vai en contra das necesidades dos pobos, do desenvolvemento social en si
mesmo, senón que constantemente causa, a escala masiva, danos irreparables en
todas as áreas, debido á agudización das súas contradicións e contrastes. Hoxe,
é indiscutible que a saúde do pobo, o coidado, a protección e a seguridade son
incompatibles co beneficio capitalista, o capital cobizoso, o modo de produción
capitalista. Se non se impoñen solucións baseadas nas necesidades reais do
pobo, o pobo sufrirá, vivirá en condicións miserables, pagará constantemente
dos seus escasos recursos, para que se enriquezan os poucos elixidos do
capital. Xa é hora, e volverase aínda máis urxente despois do fin da pandemia
nos próximos meses, de fortalecer a Alianza Social, fortalecer a liña de loita
antimonopolista-anticapitalista, fortalecer a nosa propia proposta alternativa,
a nosa propia resposta, a resposta do futuro socialista prometedor. A
necesidade e a actualidade do socialismo e da revolución socialista están a
chegar, e, ao pasar o tempo, virán á superficie de maneira imperativa, con
novas dinámicas, cada vez máis preto.
***
Ultimamente, os procesos e as competencias a nivel europeo e
mundial intensificáronse sobre como apoiar de maneira máis efectiva a economía
capitalista afectada. Os efectos da pandemia do coronavirus son sen dúbida o catalizador
para o empeoramento dos graves problemas que preexistían na economía
capitalista. O KKE, mesmo cando os gobernantes, actuais e anteriores,
celebraban o “desenvolvemento”, advertiu que o problema da sobreacumulación do
capital, como a causa principal da crise, non só non se superou, senón que se
agudizou aínda máis, que se está achegando o risco dunha nova crise, quizais
máis rápido do que se esperaba. De feito, a economía grega está aínda máis
exposta a estas perturbacións, debido á súa chamada “extroversión”, é dicir, a
gran dependencia do turismo e o transporte marítimo, en xeral o transporte.
Esta extroversión foi a bandeira de todos os gobernos anteriores -da ND, de
SYRIZA, de PASOK-KINAL-, socavando ao mesmo tempo o gran potencial produtivo do
país, valioso e necesario, especialmente en condicións como a actual,
simplemente porque isto requiren as ganancias do capital e os compromisos coa
UE.
***
Neste terreo, fálase da necesidade dunha forte intervención
estatal na economía, chamada o “novo Plan Marshall”. Este termo, de feito, é
utilizado tanto polos seguidores dos mecanismos de apoio actuais do ESM
(Alemaña, Países Baixos, Austria) como polos partidarios do Eurobono ou algo
intermedio, dos países fortemente endebedados do sur. Ademais, este termo é
utilizado por todas as forzas burguesas, independentemente de se aparecen entre
eles como opoñentes (neoliberais, dereitistas, socialdemócratas de todos os
matices e outros). Esta identificación mostra o seu gran acordo sobre a
necesidade de que os estados burgueses e as súas alianzas, como a UE,
interveñan cunha política fiscal expansionista para apoiar , non aos
traballadores e o pobo que novamente son as grandes vítimas en termos de saúde
e dereitos , senón aos grupos empresariais e a súa rendibilidade. Pero ao mesmo
tempo para fortalecer a posición do capital europeo fronte aos seus
competidores, como Estados Unidos, China, Rusia, etc., no contexto dos
reordeamentos que terán lugar no sistema imperialista internacional. Por
suposto, isto non significa que non existen diferenzas entre eles, dentro da
UE, sobre quen gañará e quen perderá, o que podería conducir a un novo
compromiso fráxil. Todo o contrario. Os países con déficit e débedas menores
argumentan que os préstamos ás economías deberían ser un asunto de cada Estado
individualmente, a través dos mecanismos de apoio actuais. Os países con
maiores déficits, como Italia e España, que necesitarán grandes paquetes para
apoiar aos seus propios grupos empresariais, argumentan que este préstamo debe
facerse sobre unha base de carga mutua das novas débedas.
***
O que se confirma, unha vez máis, é a fraude da
“solidariedade europea”. A UE e a Eurozona son, por natureza, alianzas de
Estados e economías competidoras que, especialmente en tempos de crises,
“móstranse os dentes” tanto entre eles como, sobre todo, contra os pobos.
Entón, aqueles que se lamentan novamente pola cohesión da UE e a “casa común
europea que está ameazada” saben que esta imaxe falsa está a esvaírse ante os
ollos dos pobos. O colapso dos sistemas de saúde pública xa inadecuados, malia
o heroísmo dos traballadores da saúde, os millóns de despedimentos en todos os
países, o ateigamento dos traballadores nas fábricas a risco da súa saúde para
que non se perdan as ganancias, a competencia entre as compañías farmacéuticas
e os provedores de material sanitario que privan subministracións valiosas,
conforman a imaxe repugnante, non só da UE senón de todo o mundo capitalista,
mesmo nos países que están na cima da pirámide imperialista.
Tamén se confirma que a fórmula de xestión burguesa, que se
elixe cada vez, non está determinada polas opinións políticas particulares de
cada goberno burgués individual, senón polas necesidades e prioridades do
capital nun momento dado. Por esta razón, vemos que as forzas socialdemócratas,
como SYRIZA en Grecia, implementan políticas restritivas ás que supostamente se
opoñen, así como as forzas neoliberais que agora implementan unha política máis
expansiva, a que criticaban previamente. Isto non é nada novo. A historia
contemporánea está chea de tales
exemplos. En todo caso, o denominador común é que os traballadores son quen
deberán pagar novamente os novos paquetes de rescate. Os anos anteriores os
traballadores pagaron os memorandos e as duras medidas antipopulares, que
permanecen en vigor, e son eles quen serán chamados unha vez máis a pagar os
novos préstamos e déficits que se crearán, con novas medidas xa probadas no
tubo experimental de “saúde” con motivo da pandemia.
***
Isto é o que estamos a vivir en Grecia neste momento. Por
unha banda, miles de despedimentos, cambios laborais nocivos, traballadores con
relacións flexibles que nin sequera teñen dereito ao escaso subsidio de 800
euros, a destrución de profesionais autónomos, dos agricultores. E doutra
banda, unha enorme suma de diñeiro para as grandes empresas e os bancos. Esta é
a política que serve o goberno da ND. Esta política, con diferenzas mínimas,
principalmente en termos de calendario, tamén se destaca no programa de SYRIZA.
De feito, esta converxencia, aínda maior, entre a ND e SYRIZA, que se leva a
cabo, e cunha propaganda, unha falsa responsabilidade e unanimidade “nacional”,
é posible determinar os desenvolvementos políticos que vai ter no próximo
período. Isto tampouco é novo. As súas sinaturas no terceiro memorándum aínda
están frescas. Cando a estabilidade do sistema o require, deixan de lado estas
diferenzas xa indistinguibles. Ambos esconden a esencia: que desta enorme crise
non é posible que tanto o capital como os traballadores saian gañadores. Alguén
perderá e alguén gañará. E esta loita para o día seguinte débese organizar
agora mesmo pola clase obreira e as outras capas populares. Con demandas e
obxectivos de loita que nacen hoxe, na loita pola saúde, a vida, a supervivencia
diaria, e tamén apuntan ao verdadeiro opoñente, o capital, os seus gobernos e
alianzas.
***
Xa que logo, a “Gran Idea”, que promove o capital e todos os
seus representantes políticos, para un “novo Plan Marshall” para a reconstrución
de Europa, que se supón que non terá compromisos nin memorandos para os pobos,
e será beneficioso tanto para o capital como para os traballadores, é
completamente enganosa. Os paralelismos que fan co Plan Marshall da posguerra,
incluso presentándoo como unha “quintaesencia” a favor dos pobos, son
divertidos. De feito, esta manipulación da Historia non só a levan a cabo os
descendentes ideolóxicos e políticos dos partidarios do Plan Marshall, senón
tamén as forzas de “esquerdas”, só de nome, que simplemente confirman a súa
plena mutación burguesa socialdemócrata. Vale a pena lembrar que os fondos
estadounidenses que fluíron cara á devastada Europa da posguerra, como parte do
Plan Marshall, na segunda metade da quinta década crítica do século pasado, non
foron un acto de solidariedade cos pobos europeos, senón só unha acción vital
para o propio sistema capitalista. Utilizáronse, por unha banda, para a
reconstrución capitalista de Europa, que foi crucial para as exportacións
estadounidenses, e doutra banda para deter o socialismo e o movemento obreiro
revolucionario, que xurdiu da Segunda Guerra Mundial con gran prestixio entre
todos os pobos do mundo. Por esta razón, unha gran parte do Plan Marshall
dirixiuse á infraestrutura, p.ex. militar, como en Grecia, que apuntaba
principalmente contra o sistema socialista da época e a loita dos pobos. Con
todo, a necesaria, mesmo naquela época, intervención estatal de posguerra para
a reprodución do capital e a creación de infraestrutura crítica, non interrompeu
o círculo vicioso das crises nin asegurou a prosperidade dos pobos. As
prestacións pretendían, ao mesmo tempo, integrar ás forzas obreiras e
populares, e estaban marcadas polo resplandor das conquistas sociais na URSS e
nos demais países do socialismo, pero tamén da loita dos pobos de Europa.
***
Hoxe, infelizmente, non existe ese contrapeso. Os pobos, con
todo, sairán desta crise con maior experiencia. Hoxe estanse volvendo aínda
máis evidentes os enormes impasses e a
bancarrota histórica do sistema de explotación. Depende deles organizar a
loita, a súa propia alianza. Responder o plan e a proposta política que se está
promovendo actualmente no noso país só polo KKE. Responder agresivamente de
onde virán os recursos, quen produce toda esta riqueza que posúen uns poucos.
Promover e reclamar desde hoxe, e nas condicións especiais das restricións, con
maior intensidade e con outros modos e formas o día seguinte, é unha condición
básica para preparar o contraataque popular, cultivar un clima de preparación,
de agrupación, de ampla Alianza Social coa clase obreira na vangarda.
Fonte: KKE
Traducido pola Revista FORXA