Nos últimos tempos, tivemos que facer fronte á
ofensiva da reacción que trata de desandar o pouco andado en materia de
igualdade, dereitos sexuais e reprodutivos, prevención e protección fronte á
violencia que padecemos as mulleres no sistema capitalista. Temos que combater
a ofensiva reaccionaria da extrema dereita, pero tendo claro que, no capitalismo
e na nova crise capitalista que se aveciña, for quen for quen a xestione, farao
contra as condicións de vida e traballo das mulleres traballadoras.
Non podemos apostar polo mal menor e dar por bo o
programa da socialdemocracia para as mulleres traballadoras.
Un programa que non aborda a necesaria
socialización das tarefas reprodutivas, que fala de conciliación pero non de
redución de xornada sen redución salarial, que reduce a igualdade salarial a
unha cuestión formal e legal sen resolver as causas de fondo de que as mulleres
traballemos a tempo parcial, en categorías laborais inferiores e en traballos
máis precarios e peor pagos, que abordando retoricamente a cuestión do aborto,
non reverte a degradación e privatización do sistema sanitario, convertendo a
nosa saúde sexual e reprodutiva en negocio para as clínicas privadas e en
inaccesible para as mulleres da clase traballadora. Un programa que, dicindo
promover a “educación para a igualdade”, non elimina a relixión da escola
pública. Un programa que non sitúa ilegalizar a prostitución, como se de
verdade milleiros de mulleres e rapazas en condicións de extrema
vulnerabilidade puidesen elixir libremente non prostituírse en España, onde as
mafias converten no seu mellor negocio a entrada a Europa de milleiros de
mulleres e nenas que veñen fuxindo da fame e da guerra imperialista. Un
programa que non aborda as terribles violencias que padecemos máis que desde
unha perspectiva xudicial e individual, formulando unha reforma do Código Penal
que só servirá para afiar as ferramentas represivas do Estado, sen resolver a
violencia contra as mulleres, que non pode entenderse nin combaterse
separadamente do resto de violencias que emanan da dominación capitalista.
A crise capitalista que se aveciña afondará a división
sexual do traballo, privatizará aínda máis os coidados no marco das familias,
aumentará a carga de traballo para as mulleres e a deterioración das súas
condicións laborais.
A quen nos di que este é o único programa posible,
digámoslles que non é o programa necesario. No capitalismo, o xestione quen o
xestione, non conquistaremos unha vida digna para nós e para os nosos fillos e
fillas. Saiamos á rúa este 8 de Marzo a mobilizarnos polo programa necesario.
Organicémonos arredor do programa independente da clase obreira para construír
unha sociedade libre de todas as formas da violencia, a explotación e a
opresión.