O Buró Político do Partido Comunista dos Traballadores de España (PCTE),
tras a reunión do seu IX Pleno, emite a seguinte resolución:
A perda de velocidade do ciclo de crecemento capitalista que seguiu á
última crise é unha realidade incontestable. A pesar de que os portavoces dos
organismos e gobernos capitalistas se esforzan en afirmar que a actual
situación de “desaceleración” non corre o risco de converterse nunha crise, os
datos macroeconómicos que se van coñecendo expresan cada vez con maior
claridade que o crecemento capitalista é sumamente débil e que existen
multitude de factores que poderían acelerar o estalido dunha nova crise nos
próximos anos.
Mentres as taxas de crecemento do PIB mundial están a ter un menor
incremento que nos períodos posteriores ás crises previas á de 2008, os Índices
de Produción Industrial seguen a súa paulatina caída en potencias como EE.UU.,
China ou Alemaña. Tamén en España, onde os continuos recortes nas expectativas
de crecemento para 2019 e 2020 súmanse ao anuncio dunha constante caída tanto
no investimento como no gasto públicos para ese período, acompañados por unha
significativa suba dos prezos prevista para 2020.
As bases para unha nova crise de sobreprodución e sobreacumulación, que se
comezou a xestar desde o momento en que finalizou a crise anterior, están
dadas. Aínda que é cedo para afirmar con rotundidade que o actual
“arrefriamento”vaia derivar a partir de 2021 nunha aberta crise capitalista, un
dos factores que poden facer que unha ralentización no crecemento do PIB
mundial derive con rapidez cara a unha crise en toda regra é a inestabilidade
que caracteriza a esta etapa do desenvolvemento capitalista.
A xestión do Brexit, as guerras comerciais, as continuas manobras de desestabilización
en países de distintos continentes - particularmente neste período na América
Latina (Bolivia e Venezuela), que coinciden no tempo coa violenta represión
contra as mobilizacións dos pobos chileno, haitiano e colombiano - son algúns
dos síntomas desta inestabilidade, que é expresión dunha agudización na
confrontación inter-imperialista e das contradicións xeradas polo propio
capitalismo ao longo e largo do planeta.
Neste contexto, os datos económicos xa están a ser utilizados pola
patronal, organismos internacionais e entidades supervisoras para lanzar unha
nova vaga de esixencias de ”reformas estruturais”, maior flexibilidade laboral,
maior contención fiscal e maior apertura do sector público aos capitais
privados. A agudización na confrontación inter-imperialista vén acompañada
dunha radicalización de certos sectores burgueses que, cada vez máis
abertamente, sitúan o seu programa de máximos, pretendendo penetrar en sectores
obreiros e populares axitando as bandeiras nacionalistas e tratando de
presentarse como opositores a unhas “elites globais” que non son outra cousa
que os sectores burgueses que se viron máis beneficiados pola supresión das
barreiras para a circulación do capital a nivel mundial.
Unha vez máis, compróbase que as pugnas entre distintos sectores da
burguesía e os seus intereses poden atrapar a maioría traballadora en falsos
dilemas, e conducila a canellóns sen saída, se non existe un Partido Comunista
forte e independente, capaz de articular unha alternativa radical ao modelo
capitalista en todas as súas expresións. A resposta ao programa de máximos dos
capitalistas non pode ser outro programa capitalista, aínda sendo menos
agresivo para a maioría traballadora, baixo o argumento do mal menor. Neste
sentido, a insistencia en culpabilizar de todas as agresións que sofren a clase
obreira e os pobos do mundo a un ”capitalismo neoliberal” non fai máis que
promover a confianza dos traballadores e traballadoras en solucións dentro dos
parámetros capitalistas, alterando como moito algunhas políticas e formas de
xestión, pero deixando intacto o núcleo esencial da explotación capitalista.
Fronte á radicalización da patronal só cabe a radicalización da clase
obreira.
O Partido Comunista, independentemente da correlación de forzas existente
en cada momento ou de quen xestione o capitalismo a través do Goberno en cada
momento, debe manter a súa plena independencia política, ideolóxica e
organizativa. Esa é a única garantía para que se poida levantar unha
alternativa de clase que rache realmente co capitalismo.
Baixo estas premisas é como analizamos a posibilidade de que o capitalismo
español vaia ser xestionado por un Goberno de coalición socialdemócrata entre
PSOE e UP co apoio de forzas rexionalistas e nacionalistas periféricas.
É unha realidade que os sectores obreiros e populares do noso país saíron
fortemente debilitados da crise anterior. A causa foron as medidas aplicadas
tanto polo Goberno do PSOE como polo posterior do PP para satisfacer os
intereses da patronal. A maioría traballadora do noso país, a pesar das
continuas alegacións sobre o crecemento económico que se veñen dando a partir de
2014, non mellorou as súas condicións de vida e traballo.
A redución das cifras do paro no último período non pode ocultar que tres
de cada catro familias españolas teñen dificultades para chegar a fin de mes ou
que o 30% dos fogares españois viven grazas a unha pensión. Iso mentres a fenda
económica se agranda, xa que nos últimos 9 anos multiplicouse o número de
millonarios no noso país.
Se esta situación se xerou tras un lustro de crecemento económico, as
expectativas de maior empobrecemento e perda de máis dereitos no contexto dunha
desaceleración ou dunha nova crise son absolutamente aterradoras. Ante esta
situación, a coalición socialdemócrata PSOE-UP acordou un primeiro documento no
que non se cuestiona ningún dos mecanismos económicos e financeiros que
agravaron a crise anterior en España. Confírmase a aceptación do pacto de
estabilidade e fíase toda a política social á hipótese dunha subida de
impostos, deixando inalteradas as bases da explotación capitalista en España e,
con iso, condenando calquera hipotética medida social favorable ás clases
populares á súa liquidación en canto a situación económica se agrave.
O futuro Goberno non vai levar a cabo ningún cambio drástico a mellor nas
condicións de vida e traballo da clase obreira e os sectores populares. Cando
remate a lexislatura, a clase obreira e os sectores populares van estar en peores condicións do que hoxe. O
futuro Goberno de coalición non vai alterar de ningún xeito as bases sobre as
que se sustenta a explotación no noso país, pero tampouco vai poder levar a
cabo políticas expansivas a gran escala, dadas as previsións económicas que hai
encima da mesa. O futuro Goberno, independentemente da verborrea que o
acompañe, vai xestionar os intereses dos capitalistas españois, tratando de
conter calquera mobilización de masas mediante o recurso a medidas simbólicas
que distraian da incontestable realidade: a inviolabilidade das bases
capitalistas do noso país.
O futuro Goberno, do mesmo xeito que fixo Pedro Sánchez tras a moción de censura
de 2018, recorrerá a unha política planificada de xestos cara a certos sectores
sociais -tamén sindicais - durante o primeiro período do seu mandato.
Renunciará á derrogación das reformas laborais, pero, a cambio, modificará
aspectos da reforma de 2012 para tratar de silenciar ao movemento sindical
mentres mantén o groso das medidas anti-obreiras – e as actualiza- nun novo Estatuto dos Traballadores que
legalizará as formas de explotación que xeneralizaron os modelos Uber e
Deliveroo.
A promoción do capitalismo verde será o outro sinal de identidade do futuro
Goberno. A coalición socialdemócrata fala de “transición enerxética” para
camuflar o que non é outra cousa que a promoción e defensa dos intereses dos
monopolios privados do sector enerxético que invisten en enerxías renovables.
Paralelamente, seguirán impulsando campañas propagandísticas encamiñadas a
atribuír a responsabilidade sobre calquera problema ambiental ás familias
traballadoras e non ás grandes empresas.
Por outra banda, a debilidade parlamentaria da coalición socialdemócrata,
así como as distintas estratexias dos seus membros, non agoiran un Goberno
estable nin duradeiro. Vai rachar cando algún dos socios principais ou dos seus
aliados considere que as súas expectativas electorais melloran e que a súa
vinculación á coalición xa non lle achega réditos políticos.
Hoxe, calquera crítica á coalición socialdemócrata pretende acalarse
recorrendo ao argumento do mal menor. Preséntase ante a clase obreira e o pobo
traballador unha situación na que semella que a única posibilidade de conter a chularía
de certos sectores da burguesía española, expresado no crecemento de VOX, pasa
por apoiar un Goberno PSOE-UP. Pero a coalición socialdemócrata ten que saber
xa que a xestión capitalista que veu prometendo nos últimos tempos vai chocar
cunha dinámica capitalista que non se pode rachar se non é de forma radical,
rachando co capitalismo como un todo, e non cunha concreta xestión do
capitalismo.
As limitacións do futuro Goberno serán evidentes aos ollos das masas con
rapidez, e a súa frustración pode conducir a fenómenos de radicalización nun
sentido reaccionario. Sobre todo, se non existe un proceso acelerado de
fortalecemento dun Partido Comunista independente de toda forza capitalista no
político, no ideolóxico e no organizativo.
O PCTE non oculta que aspira a ser ese Partido Comunista, aínda que aínda
estamos lonxe de conseguilo. En 8 meses baixo esta denominación amosamos o
rápido que avanzan as nosas capacidades organizativas, estendéndonos
territorialmente e ampliando os nosos contactos coa clase e o pobo traballador,
pero ningún avance será suficiente se a clase obreira non deixa de confiar
maioritariamente nas forzas socialdemócratas que permanentemente traizoan as
falsas ilusións que elas mesmas crean.
Durante o próximo período, por tanto, os nosos esforzos seguiranse
centrando en desenvolver a nosa presenza nos centros de traballo e nos barrios
obreiros, explicando incansablemente, con datos e con feitos, as limitacións e
as falsas ilusións sementadas pola coalición socialdemócrata, así como o
sentido das medidas anti-obreiras que esta aprobará. Explicando tamén que
ningún goberno capitalista pode resolver de forma definitiva os problemas
básicos da maioría obreira e popular e que todo avance económico ou social que
se poida conseguir só poderá ser defendido se hai mobilización de masas que
confíe nas súas propias forzas e non en ningún goberno capitalista.
Explicaremos que a nosa clase e o noso pobo non deben renunciar a ningún dereito
conquistado, nin deixarse enganar nin manipular por ningún goberno ou forza
defensora do capitalismo, sexa da cor que sexa.
O PCTE seguirá pelexando por derrogar as dúas últimas reformas laborais,
como elemento aglutinador inmediato das loitas obreiras que se desenvolven no
noso país. Seguiremos denunciando o papel da Unión Europea e da OTAN, de quen a
coalición socialdemócrata seguirá sendo socio, e seguiremos acumulando forzas
no campo obreiro e popular que sexan capaces de aproveitar a experiencia práctica
na loita política diaria nos centros de traballo e nos barrios para organizar o
contraataque definitivo co que a clase obreira derrocará en España o poder
capitalista.
Nin un paso atrás nos nosos dereitos, ningunha confianza no Goberno da
socialdemocracia!
Madrid, 1 de decembro de 2019
Buró Político PCTE