A “negociación” para a investidura de Pedro
Sánchez, que ninguén sabe realmente se vai en serio ou é unha broma para
entreternos o verán, tivo un novo episodio cando, a mediados de agosto, PODEMOS
lle remitía ao PSOE un documento titulado “Propostas para recuperar o diálogo”.
Entre moitas desas “propostas”, unha das máis rechamantes era a que propuña “derrogar
a reforma laboral de 2012”, proposta que inicialmente o PSOE levara no seu
programa, que Pedro Sánchez prometera por activa e por pasiva mentres era
oposición, pero da que non se volveu
sentir nada.
Así, cunha “proposta” estival a mediados de
agosto, como se non quixese a cousa, atopámonos coa constatación de que as dúas
ás da socialdemocracia española están dispostas, para entenderse, a esquecer
que en 2010 houbo unha durísima reforma impulsada e aprobada polo PSOE de
Rodríguez Zapatero. Si, o mesmo que lle recomendou a Pablo Iglesias pedirlle a
Sánchez as políticas activas de emprego a finais de xullo.
Ninguén dubida que a reforma laboral aprobada
polo Goberno de Mariano Rajoy en febreiro de 2012 é unha das máis grandes
agresións padecidas pola maioría traballadora do noso país. Pero chama moito a
atención que xa ninguén no mundo político e sindical pareza lembrar que,
durante o período Zapatero, producíronse varios ataques durísimos,
especialmente en 2010 e 2011, que supuxeron non só o abaratamento xeneralizado
do despedimento, mais tamén a desfeita do modelo de negociación colectiva (co
apoio do PNV) que abriu a porta aos descolgues de empresas e á non ultraactividade
dos convenios. Zapatero, o PSOE, puxo en marcha o que lle conviña á patronal española
para tratar de capear a crise capitalista a costa, como non, da clase obreira.
Ao mesmo tempo que aprobaba (co apoio de CiU) o retraso da idade de xubilación
aos 67 anos.
Pero non debemos esquecer que as sucesivas
reformas laborais que padeceu a maioría traballadora nas últimas décadas forman
parte dun mesmo proceso de empeoramento xeneralizado das súas condicións de
traballo e de vida. Un proceso feito a conciencia de desmantelamento das
conquistas laborais e sociais que, en toda Europa Occidental – mesmo na España
franquista – se lograron grazas ao terror que causaba nos capitalistas o exemplo
soviético e das democracias populares do Leste europeo. Un proceso encamiñado,
non só a lograr que o prezo da forza de traballo sexa cada vez máis barato, senón
tamén a que esa forza de traballo estea a plena disposición do patrón cando se precisa
dela e nas condicións e termos que á patronal lle interese.
Xeneralización dos contratos a tempo parcial
e temporais, despedimento máis barato, menos cotas empresariais á Seguridade
Social, maior poder disciplinario e sancionador do empresario, desmantelamento
da negociación colectiva e un sen fin de ataques que van continuar, con total
seguridade, nese novo Estatuto dos Traballadores que xa está a formular Pedro
Sánchez.
Fronte a estas novas agresións, e fronte ao
evidente risco dunha nova traizón e engano da socialdemocracia á clase obreira e
á maioría traballadora do noso país, é necesario insistir en que a reforma de
2012 non se entende sen a de 2010. Que ambas as dúas non só son parte do mesmo
proceso xeral de ataque contra os dereitos laborais, senón que ademais
constitúen especificamente a aplicación das medidas de choque que esixía o
capitalismo español para tratar de superar a súa gravísima crise. Falando en
prata, a reforma de 2012 continuou e agrandou a senda aberta pola de 2010.
Por iso é tramposo debater unicamente sobre a
derrogación completa ou parcial da reforma de 2012 mentres se obvia a de 2010 e
todo o proceso no que se insiren ambas. Como punto de partida, a esixencia do
movemento obreiro e sindical non pode ser outra que a derrogación inmediata de
ambas as reformas, xunto con toda a lexislación que as foi ampliando desde o estoupido
da crise capitalista. Esa normativa é,
simple e sinxelamente, a plasmación legal e real de que a crise capitalista a
pagamos os traballadores e traballadoras, de que os
capitalistas remontaron a súa crise á nosa costa.
É hora de que o movemento sindical recupere o pulso e a autonomía fronte
ás forzas socialdemócratas e que lle faga fronte, no seu conxunto, a todo o
proceso de empobrecemento da maioría traballadora, agravado durante a crise,
para abrir unha nova etapa de recuperación de dereitos laborais, sindicais,
sociais e democráticos que unicamente se poderán garantir rompendo co
capitalismo e non someténdose, nin a el nin aos seus gobernos.
Fonte: Nuevo Rumbo
Traducido pola Revista Forxa