Paco Sebio
A falta de
estatísticas oficiais sobre o ano 2018 e dos datos consolidados destas
estatísticas que publica o Ministerio de Emprego e Seguridade Social, os datos
rexistrados de xaneiro a outubro de 2018 fálannos xa de máis de medio millón de
accidentes de traballo, exactamente 510.107 accidentes que causaron baixa, o
que supón 20.656 máis que no mesmo período para o ano 2017. O ano que acaba de
terminar será, pois, o sexto consecutivo desde o ano 2012 en rexistrar un
incremento ininterrompido da sinistralidade laboral, que crece por encima do
20%, alcanzando niveis non só no número de accidentes que causan baixa, senón
tamén no número de accidentes rexistrados como graves (7.3% máis) e nos rexistrados
como mortais (2% máis). Ademais, estas estatísticas oficiais veranse
notablemente corrixidas e aumentadas cando o Ministerio publique os datos
consolidados das mesmas ao contabilizarse como mortais aqueles accidentes de
traballadores e traballadoras que inicialmente foron clasificados como graves
ou leves e que ao cabo dun tempo faleceron.
Con ser
alarmantes estes datos, non faltarán medios de comunicación (léase aparellos de
propaganda do sistema), goberno e confederacións patronais, que tratarán de
tapar o Sol cun dedo, para xustificar o inxustificable, resaltando “erros
humanos”, “infortunios” ou “imprudencias”, obviando así as verdadeiras causas
reais e estruturais da sinistralidade, xa que isto suporía confrontar cos
factores que as potencian e as explican. É dicir, a desregulación laboral
propiciada polas sucesivas contrarreformas laborais, a precariedade, a
temporalidade, os “destajos” e os abusos da patronal que cos seus salarios de
miseria obrigan a unha gran parte da clase traballadora a ter que realizar
xornadas que superan con moito os límites legais para poder chegar a fin de
mes. Non son feitos “desafortunados” senón unha organización do traballo
pensada en función exclusivamente dos beneficios capitalistas, os menores
custos de produción e por tanto de prevención e de formación, os elementos que
constitúen as causas estruturais da “ruleta rusa” da sinistralidade laboral. E
se iso non fose suficiente, hai que engadir que estas son só as cifras
“oficiais” que unicamente reflicten os accidentes que a lei recoñece como
laborais entre as que non se atopan por suposto as daqueles traballadores e
traballadoras que non se atreven a denunciar por temor a perder o posto de
traballo, os miles que traballan sen contrato, os dous millóns de traballadores
da economía sumerxida, a maioría do tres millóns de autónomos, os traballadores
estranxeiros explotados brutalmente precisamente naqueles sectores que maior
índice de sinistralidade rexistran: sector agrícola, construción e transporte.
Tampouco están incluídas as enfermidades profesionais, as enfermidades
psíquicas e mentais provocadas pola tensión e a ansiedade no traballo, que nin
sequera están incluídas no cadro de enfermidades profesionais do Estado
español. Segundo un estudo publicado na Revista Española de Saúde Pública, en
España morren cada ano máis de 16.000 traballadores/as por enfermidades
relacionadas co traballo e das cales o Ministerio non recoñece máis de 4 por
ano. Pola súa banda, a OIT calcula que por cada persoa que morre en accidente
de traballo, morren 5 por enfermidade laboral (2 millóns de mortes no mundo).
Se algo demostran
estas cifras sobre a sinistralidade laboral é o grao de brutalidade con que o
sistema capitalista ataca á clase obreira. É a suor e o sangue da clase obreira
as que alimentan os beneficios do capital, que agora aumentan na medida en que
decrecen e empeoran os nosos dereitos e as nosas condicións de vida e de
traballo. A produtividade e o lucro da clase capitalista está por encima dos
máis elementais dereitos de saúde e mesmo de vida da clase traballadora tratada
e considerada como unha mercadoría máis. É a lei do máximo beneficio o
determinante fundamental dunha mortalidade e unha sinistralidade evitables.
Os sindicatos de
clase deben prestar o máximo interese e esforzo nesta loita polo control das
xornadas de traballo, pola información e a formación, a vixilancia e o control
sobre a seguridade e a prevención, tanto na negociación colectiva como na
acción sindical en xeral. Ningunha hipócrita campaña sobre regas e ningún Pacto
Social conseguirá reducir os riscos no seo dunhas relacións de produción e dun
sistema afectado por cada vez máis frecuentes e máis profundas crises que
tratan de superarse destruíndo forzas produtivas e acrecentando os niveis de
explotación obreira para lograr unha recuperación económica que só alcanza aos
monopolios.
Fonte: Nuevo Rumbo
Traducido pola Revista Forxa