[Artigo de Marina Quintillán]
Eran obreiras as 120 mulleres asasinadas pola policía de Nova York o 8 de Marzo de 1857, cando loitaban contra os salarios de miseria e as xornadas extenuantes na industria téxtil.
Eran obreiras as
146 que morreron calcinadas en marzo de
1908 na fábrica téxtil Cotton de Nova York, baixo as bombas incendiarias que
lles arroxaron por loitar contra as infames condicións de traballo que
soportaban.
Eran obreiras as
146 traballadoras mortas en marzo de 1911 durante o terrible incendio doutra
fábrica téxtil, porque a patronal da Triangle Shirtwaist selara as saídas para
evitar que as empregadas roubasen. Dos cascallos desta terrible traxedia naceu
o Sindicato Internacional de Traballadoras Téxtiles.
Eran comunistas e
obreiras as que en 1910 estableceron o 8 de Marzo como Día Internacional da
Muller Traballadora. Hoxe téntase presentar o 8 de Marzo como día das mulleres
en xeral, unidas por causas comúns, sen distinción de clase, ao que contribuíu
a súa institucionalización pola ONU en 1975 buscando eliminar o seu matriz
orixinal, obreira e revolucionaria.
Pero, eran tamén
obreiras as que o 8 de Marzo de 1917 se manifestaron en Petrogrado esixindo pan
e fin á guerra imperialista e iniciando a folga insurreccional que puxo fin á
autocracia zarista.
Desde a
perspectiva burguesa e pequenoburguesa, a opresión de xénero pode superarse
mellorando o capitalismo. Esta análise oculta o feito de que a opresión das
mulleres aséntase sobre bases materiais, sobre relacións obxectivas de
produción e de propiedade. A aparición da propiedade privada está na orixe
histórica do patriarcado. A incorporación plena e con dereitos ao traballo
socialmente útil, a asunción dos coidados como tarefa de toda a sociedade, son
premisas fundamentais para a emancipación da muller. Sen independencia
económica, non hai emancipación real.
Os centros de
produción da ideoloxía dominante traballan incansablemente por ocultar o
vínculo entre as diversas formas de opresión e violencia que atravesan a nosa
sociedade e as súas raíces materiais e obxectivas. Segundo esta versión as
guerras prodúcense pola hostilidade natural entre razas e credos relixiosos,
non pola conquista de mercados, materias primas e petróleo, e as mulleres son
oprimidas polo mero feito de selo.
En realidade a opresión, discriminación e violencias
sufridas polas mulleres na nosa sociedade, débense en gran medida a ser ademais
de muller, traballadora, e a selo precisamente baixo as condicións do
capitalismo.
Como
acertadamente apuntou Rosita Schaefer, as mulleres soviéticas xa votaban, tiñan
dereito ao aborto seguro e legal e participaban da vida política, cando as
sufragistas conquistaron (por engadidura de forma selectiva) o dereito ao voto.
As “democracias” capitalistas incluíron de mala gana o voto feminino nas súas
lexislacións con gran atraso respecto da Unión Soviética. En Inglaterra, até
1928 as mulleres tiñan que ser propietarias e maiores de 30 para votar. Francia
e Italia non o permitiron até 1946 tras a derrota do nazi-fascismo.
Non é casualidade
que ao primeiro Estado obreiro e socialista correspondese a lexislación
pioneira sobre sufraxio e participación en pé de igualdade da muller na vida
laboral, social e política. O dereito ao divorcio, ao aborto, a licenza
maternal remunerada, a abolición da prostitución.
A socialización
do traballo doméstico, a alfabetización en masa das mulleres, a súa incorporación
á produción con igual salario, e á xestión e dirección da produción, foron
conquistas pioneiras do Socialismo que abriron camiño ás reivindicacións de
millóns de mulleres no mundo enteiro.
Quen abriron ese
camiño eran tamén obreiras e obreiros, no Poder.
Fonte: Novo Rumbo
Traducida pola Revista Forxa