É un costume
moi estendido formular algún propósito de ano novo. Logo de cada Noitevella semella
pecharse un ciclo e abrirse outro novo, que se enfronta con máis ánimo e
motivación se nos fixamos algún obxectivo concreto. Nós, para non ser menos, fixámonos
como obxectivo que 2019 sexa un ano de avances para a maioría traballadora
A clase obreira
e os sectores populares están a ser vítimas dun toma e daca entre burgueses que só pode rematar
ben se, como os bolxeviques en 1917, somos capaces de aproveitar as contradicións
entre eses sectores burgueses contra eles mesmos. Nesa chave queremos os
avances para a maioría obreira e popular, máis alá do mero reparto —máis ou
menos xeneroso— dunha parte do que nos rouban día tras día nos centros de traballo.
Os avances
que nós queremos para 2019 son consecuencia, fundamentalmente, dunha cada vez
maior capacidade de organización e de loita da clase obreira, pero, sobre todo,
do efecto que as vitorias parciais teñen sobre a conciencia de quen as protagonizou.
Os avances non son só vitorias obreiras —como acadar mellores condicións na
negociación dun convenio colectivo — ou populares —como deter un desafiuzamento—,
senón o incremento de conciencia, traducido en convicción de que as vitorias máis
ambiciosas son posibles por medio da loita que se realiza de forma unitaria.
O cambio de
Goberno que se produciu, de forma inesperada, en xuño de 2018, pode repetirse
en 2019 de xeito un pouco menos abrupto. A extrema debilidade con que Pedro
Sánchez comeza xaneiro vai determinar o ano entrante, e a capacidade e vontade
doutros suxeitos políticos será a que determine se o 26 de maio nos enfrontaremos
a un macroproceso electoral de consecuencias imprevisibles ou se o PSOE
aguantará ata o debate dos seguintes orzamentos xerais.
Así as cousas,
2019 será un ano en que, realmente, pode pasar de todo en termos políticos,
económicos e sociais. No económico a recuperación capitalista non é tan intensa
como algúns quererían, o que traerá consigo mobilizacións. Como en anteriores
ocasións, o Goberno capitalista do PSOE tentará manter controlada a mobilización
obreira e popular mediante o clásico recurso do pau e da cenoria: argumentarán
que os limitados avances económicos e sociais pactados entre as dúas alas da
socialdemocracia só se poderán confirmar de se aprobaren os seus orzamentos,
tratando así de someter toda crítica, toda mobilización ou toda loita aos
vaivéns dun xogo parlamentario que, baixo o capitalismo, nunca beneficia á maioría
traballadora, senón a quen ten mellor capacidade de negociación entre trileiros.
Que os nosos dereitos se teñan convertido nunha mera man dunha partida de póker
é algo que debería facernos pensar…
Mais o noso
compromiso é outro, ben distinto do que teñen en mente os socialdemócratas do
PSOE ou de Unidos Podemos. Ao longo deste ano vanse producir múltiples loitas da
nosa clase, quéirao ou non o actual Goberno e quéirano ou non as cúpulas dos
principais sindicatos do país. E noutras loitas, que inicialmente poden non ter
unha clara compoñente obreira, será a nosa responsabilidade sermos capaces de
incorporar a perspectiva e a orientación de clase para que non se convertan en
meros caladoiros de votos, para que os políticos burgueses e capitalistas vaian
facerse unha foto e logo esquecerse ata que haxa que votar.
O vindeiro 8
de Marzo será unha data chave. Non só porque é previsible que, seguindo a
tónica do ano pasado, sexa un día de mobilizacións masivas, senón porque é unha
gran oportunidade para recuperar o ton de loita de masas que se viña levantando
desde comezos de 2018 pero que se viu abruptamente interrompido polo voto de
confianza que as principais organizacións sindicais, que estaban a piques de
convocar Folga Xeral en outubro contra o anterior Goberno, lle deron ao PSOE.
Como se o PSOE, durante os máis de 20 anos nos que estivo na Moncloa, non tivese
dado exemplos abondo do que é capaz de facer contra a maioría obreira e popular
do noso país.
Hai que
enfocar o 8 de Marzo como o punto de partida dun novo ciclo de mobilizacións
que poña no punto de mira non só uns gobernos e uns partidos, senón o conxunto
de gobernos e partidos que sosteñen o capitalismo español, que apuntalan un
sistema económico caduco, baseado na desigualdade e na explotación, e que non é
posible reformar en beneficio da maioría traballadora. Esixamos ás principais
organizacións sindicais deste país que convoquen unha Folga Xeral o de Marzo,
como forma de demostrar que, goberne quen goberne, a clase obreira non se deixa
enganar polos falsos amigos e os falsos dilemas que presentan e que,
especificamente, as mulleres traballadoras estamos en pé de guerra contra a
sobreexplotación e a violencia que este sistema nos ofrece.
E
posteriormente, sigamos traballando na loita por cada convenio, contra cada
ameaza de peche de industrias, contra cada recorte en servizos públicos e
contra todas as forzas políticas que pretenden aproveitar o malestar que a xestión
capitalista xerou en amplas capas populares e a onda de crecente nacionalismo
para realizar propostas políticas que, en nome dunha suposta maioría silenciosa
reaccionaria, atacan obxectivamente os intereses da maioría social, agravan a
nosa explotación e recortan os dereitos que tanto custou conseguir.
En 2019 preséntase
ante a nosa clase e o noso pobo o reto de non se deixar atrapar por ningún
nacionalismo, de non caer en posicións chovinistas nin ser utilizados por quen
quere impoñer unha forma máis agravada de explotación capitalista. O noso
propósito de ano novo, o dos comunistas, é estar en primeira liña da loita
contra os capitalistas, contra os que lles abren o camiño ás organizacións
fascistas e contra os que queren roubar e pisar os dereitos da clase obreira e
do pobo traballador do noso país.
Fonte: Nuevo Rumbo
Traducido a galego pola Revista Forxa
