As mulleres traballadoras somos as que máis
padecemos a violencia machista. Aquelas con menos recursos, que non se poden
permitir cambiar de domicilio, de traballo ou de cidade. Aquelas que aínda
sendo maltratadas, non denuncian porque non poden ser economicamente
independentes e viven cun medo constante.
Á nosa discriminación no ámbito laboral, á
nosa carga de traballo nas tarefas reprodutivas (crianza, coidados, tarefas
domésticas…), á mercantilización dos nosos corpos, únese a máxima expresión de
discriminación sobre a muller traballadora: a violencia física, psicolóxica e verbal.
Desde as institucións sinálannos
constantemente que se loita diariamente contra a violencia sobre as mulleres,
pero os datos indícannos que menten. A lexislación actual nin protexe nin coida
as mulleres maltratadas. Tanto dá que se denuncie, que haxa ordes de
alonxamento, que haxa perigo real para a muller, que sigan a asasinarnos: a xustiza
sigue a rir de nós.
Perséguese as mulleres por loitar, por
defender os dereitos que lles corresponden. Tortúrase e asasínase polo mundo
adiante a toda aquela muller que saia das normas establecidas pola burguesía.
En cambio, incentívase e deféndese que alguén
poida mercar o corpo dunha muller para enxendrar un neno ou unha nena que non
lles pertence, incítase a abortar se ese neno ou nena non gusta a quen o merca,
pero se se aborta por motivos de saúde ou polo simple feito de decidir
libremente non querer ser nai, castígase, perséguese e sinálase co dedo.
Esta violencia está intrinsecamente vencellada
ao sistema. Un sistema que nos explota como clase e nos maltrata como mulleres.
Un sistema, o capitalista, que permite que a muller traballadora sufra todo
tipo de humillacións, vexacións e insultos. O capitalismo aboca a muller
traballadora a vivir nun entorno rodeado de incerteza, preocupación e medo.
A desigualdade é algo propio do sistema
capitalista, e como tal, é imposible acadar a igualdade real para as mulleres
traballadoras dentro do capitalismo. Un sistema que nos explota, nos oprime e
nos discrimina é incapaz de garantirnos os nosos dereitos e de ofrecernos o que
precisamos como clase traballadora.
A loita da muller traballadora non pode ser
allea á loita do conxunto da clase obreira, e só por medio da organización co
resto da nosa clase seremos capaces de conseguir a nosa liberación e poñer fin
a calquera tipo de violencia.
Para as comunistas, a loita pola nosa
emancipación é parte inseparable da loita de clases. Estamos convencidas de que
só mediante a loita revolucionaria poderemos avanzar cara á nosa propia
emancipación. Organicémonos como clase obreira xunto aos nosos compañeiros para
combater e reivindicar os nosos dereitos e pola fin da violencia sobre as
mulleres en todas as súas formas.
Loitar por un país para os traballadores e
traballadoras significa loitar pola fin da explotación e da desigualdade.
Loitar por un país para a muller traballadora é loitar polo noso futuro e polo
dos nosos fillos e fillas. Loitar por un país para a maioría traballadora e os
sectores populares é loitar por un país para a clase obreira.