Hai máis de dous meses, o Goberno español decidía acoller
os máis de 600 inmigrantes do Aquarius. Razóns humanitarias levábano a asumir
unha solución de emerxencia. Pouco se podía dicir ao respecto, saudar o xesto e
esperar que a política migratoria, a partir de agora, fose así. A prensa vendíanos
que o cambio chegara á Moncloa e que o “Refugees welcome” parecía concretarse
en algo máis ca unha consigna e unha camiseta.
Pero a realidade é teimuda e imponse. Abonda con mirar cara
a atrás, lembrar titulares, declaracións e tirar de hemeroteca. Ás poucas
semanas da chegada do Aquarius, o goberno valenciano improvisou e acolleu os
refuxiados cuns recursos mínimos, exiguos. De aí pasamos ás devolucións en quente
en Ceuta. Os refuxiados xa non eran benvidos. O exercicio do dereito a asilo
recibía agora resposta violenta. Poucos días despois, o Ministro do Interior
endureceu aínda máis a situación e cualificou como “organización criminal“ o
intento de refuxiados de chegar a España e pouco despois, a delegada do goberno
en Ceuta decidiu ameazar coa lei do Talión: “quen entre violentamente vai
recibir o mesmo pago”.
Aí é cando abres a prensa e o argumentario racista o
impregna todo, máis ou menos agresivo, pero en definitiva, racista. O argumento
do goberno para endurecer as políticas migratorias é un xogo de palabras:
“humanidade non é permisividade”. O PP e C’s criminalizan os inmigrantes e
falan de “invasión”. La prensa converte os manteiros en inimigos das cidades de
Barcelona e Madrid. A alarma social xa está xerada e o Goberno véndenos as razóns
de Estado que o levan a tomar estas decisións, a defensa das “nosas fronteiras”.
O debate social xa está condicionado: “non collemos”, “non hai traballo para
todos”. Así xéranse as lendas que día a día se repiten sen comprobar datos.
Coñecer un pouco a realidade da clase obreira migrante axudaranos
a obter respostas. É realmente unha invasión? Hai uns anos, o 86% dos refuxiados
situábase en países pobres. Por tanto, España non está entre as súas
prioridades. Mesmo así, as peticións de asilo en España para febreiro de 2018
eran unhas 40.000. O ano pasado só se aprobaron a metade das peticións. Pídense
menos solicitudes de asilo e ademais apróbanse menos. Se cadra, así se entenda
por que algúns se vén forzados a saltar o valo.
Medraron exponencialmente os movementos migratorios nos
últimos anos? Os movementos migratorios déronse sempre na historia da humanidade,
desde hai séculos e ata a actualidade. Non son un “problema actual” senón unha
dinámica social habitual –que non un problema- do ser humano. A poboación
mundial multiplicouse, e con iso os fenómenos relacionados, como as migracións.
A organización Cáritas (non sospeitosa de comunista) sitúa o crecemento das
migracións nunha constante do 3%. A cuestión é que agora adquire tinturas aínda
máis dramáticas, no sur de Europa.
Quítannos o traballo e as axudas? Os datos demostran que achegan
máis en impostos que as axudas recibidas. Hai numerosos cálculos de diversas
ONG’s que desmontan estes argumentos racistas, tanto en España como noutros
países de Europa. As taxas de paro son sempre máis elevadas na clase obreira
inmigrante que entre a nativa e empréganse en peores condicións. As axudas son
para persoas en perigo de exclusión social, sexan inmigrantes ou nativas. Pero mesmo
as que son para a condición de “refuxiado” proceden doutras fontes.
Álvaro Luque
Fonte: Novo Rumbo nº 11