“Ningún goberno capitalista
resolverá os problemas que ten o país”
Comeza un novo curso político e Novo Rumbo entrevista o Secretario Xeral do
PCPE para coñecer as análises e tarefas principais dos comunistas neste novo
período.
Como ves o inicio do curso
político?
O cambio de Goberno, logo da moción de censura do 1 de xuño, deixounos un
verán politicamente bastante axitado que anticipa o que creo que serán as dúas
chaves esenciais para a loita de clases no curso que comeza. Por unha banda,
constátase, unha vez máis, que o goberno do PSOE non vai ser capaz de
satisfacer as expectativas que xerou en amplos sectores obreiros e populares.
Por outra banda, vaise agravando con rapidez a confrontación nacionalista. Creo
que ambos os factores, conxugados, son sumamente preocupantes.
E iso por que?
Porque as expectativas frustradas en sectores do pobo e o auxe nacionalista
poden dar lugar a un fortalecemento das posicións máis reaccionarias, dar ás
aos grupos fascistas que cada vez teñen
máis cancha. Pero ademais, os dous factores que comentaba esixen de nós un
traballo máis sistemático e que sexa moi claro no político-ideolóxico, para
confrontar coas posicións socialdemócratas nas filas do movemento obreiro e
para facer fronte a un discurso nacionalista que é cada vez máis forte e vai calando
entre a clase obreira.
Son estas as dúas chaves
deste curso político?
Si, porque ademais se producen nunha situación na que o goberno Sánchez ten
unha extrema debilidade parlamentaria, froito da cal vai depender doutras forzas
políticas para sacar adiante calquera medida. Isto por unha parte venlles ben,
porque lles permite xustificar a non adopción de certas propostas que inclúen no
seu programa, aínda que se tivesen maioría tampouco as tomarían, seguramente. Por
outra banda, os sectores máis á dereita van seguir utilizando o apoio – puntual
ou estratéxico - de PODEMOS e forzas independentistas ao PSOE para pintar unha
imaxe apocalíptica, de pacto vermello-separatista que busca romper España, e cousas
polo estilo. E isto vai determinar todo o curso político, vai fomentar moitos
falsos debates, moitos falsos dilemas que poden afectar moi negativamente á
maioría traballadora, se os comunistas non estamos fortes e se non somos
capaces de explicar a amplos sectores que o PSOE sempre traizoou a clase
obreira e que a demagoxia nacionalista só beneficia a sectores burgueses. O
pobo traballador sempre é a vítima e o refén dos partidos capitalistas se os
comunistas non estamos presentes.
Destas chaves despréndense
logo unhas tarefas inmediatas para o PCPE, non si?
Desde logo, mesmo se as tarefas do Partido están totalmente ligadas ás tarefas
que ten por diante a clase obreira neste período. Neste momento de políticas e
posicións identitarias, está moi atrasado o desenvolvemento da conciencia de
clase. Refírome á da clase obreira, porque o inimigo de clase teno moi claro. O
individualismo extremo e o idealismo que promoven as posicións ideolóxicas
posmodernas - moi útiles para os capitalistas, debo dicir –penetraron con forza
no movemento obreiro e popular. E un dos seus principais efectos é un enfraquecemento
da conciencia de clase, a procura de
falsos inimigos e, con iso, o fortalecemento dos inimigos reais, materiais, dos
que nos rouban o froito do noso traballo sen importarlles a nosa orientación
sexual, a cor da nosa pel ou o noso lugar de nacemento.
Por iso é fundamental un esforzo de explicación política e de proposta
organizativa. A primeira para desvelar os enganos da “nova política”, da
socialdemocracia, das posicións posmodernas e das posicións reaccionarias, que
só implican manter as cadeas que atan a maioría traballadora baixo o
capitalismo. E a segunda para fortalecer a capacidade de resposta obreira e
popular ante os constantes ataques da patronal e dos seus gobernos e para que a
clase obreira, pola súa propia experiencia de loita, se fixe metas máis altas,
metas revolucionarias.
E no concreto e inmediato?
No escenario actual é de suma importancia non perder o impulso de loita que
se foi collendo durante os meses previos ao verán, pero que agora corre o
perigo de verse fagocitado pola chegada da socialdemocracia ao Goberno e polos
próximos procesos electorais.
Gran parte destas mobilizacións viñan impulsadas polas forzas sindicais,
pero agora parece que as cúpulas están dispostas a darlle un voto de confianza
ao PSOE, cometendo con iso novamente un grave error e caendo nunha tremenda
irresponsabilidade, porque pouco se vai tardar en ver que o PSOE non é ningún
aliado, senón todo o contrario.
Nós pensamos que o que toca hoxe é dar pulo á mobilización e á loita nos
centros de traballo, porque a agresividade da patronal non diminúe por moito
que mudase o Goberno, e non abandonar ningunha
loita para agardar e ver que fai a socialdemocracia. A organización e a unidade
son as chaves para vencer en calquera batalla, e agora toca facer un esforzo
organizativo e unitario encarado a obter vitorias nas empresas, nos principais
sectores económicos, demostrar que é a loita obreira a que consegue dereitos e
non a presenza de tal ou cal partido capitalista no goberno. Porque o que está
claro, é que ningún goberno capitalista resolverá os problemas que ten o país.
Cales son eses problemas?
Os problemas do noso país son os problemas da nosa clase obreira, da nosa
maioría traballadora que precisa dous traballos para chegar a fin de mes, que
non ten para pagar a luz ou a calefacción, os da mocidade que non pode ir á
educación superior ou que non pode acceder a unha vivenda en condicións, os dos
pensionistas que cobran unha miseria e ademais axudan á súa familia, os das
mulleres e os mozos que cobran menos por realizar o mesmo traballo...
Sobre todo isto os políticos burgueses fan demagoxia, prometen solucións
que despois son incapaces de cumprir ou que, se alivian conxunturalmente os
problemas, logo desmantélanse para salvar as empresas dunha crise económica
como a que atravesamos. A crise pagámola os traballadores, coma sempre, e agora
parece ser o máis avanzado recuperar algúns dos dereitos perdidos.
Pois non, xa está ben. Hai que rachar con ese ciclo infernal e só o Partido
Comunista pode dar unha resposta eficaz a todo este despropósito que é a
política española. Por resposta eficaz quero dicir formular unha alternativa
global baseada nos intereses da maioría traballadora e non só uns pequenos
retoques ao capitalismo español, que non é que teña demostrado sobradamente a súa
incapacidade para solucionar os problemas do país, senón que é a causa dos
problemas do país.
O remate do verán vén
marcado por dúas polémicas importantes: a exhumación de Franco e a chamada
“guerra dos lazos” en Cataluña. Que nos podes dicir ao respecto?
Son unha expresión máis do despropósito que é a política española. A
cuestión da exhumación de Franco é a demostración de que o PSOE pretende
superar a súa debilidade parlamentaria mediante unha política de xestos que, se
ben poden soar ben nun comezo, rematan demostrando o seu carácter de clase. De
que vale exhumar Franco se ao mesmo tempo afirmas que José Antonio Primo de
Rivera foi “unha vítima da Guerra Civil”? Que responden ante iso as asociacións
que loitan por recuperar os corpos dos milleiros de asasinados polo fascismo? Resulta
que o PSOE está asumindo os postulados que equiparan vítimas con verdugos, republicanos con fascistas, e iso é gravísimo
e non hai “xesto” que o oculte.
Coa “guerra dos lazos” ocorre que o sector máis reaccionario da política e
a prensa españolas precisaba algún elemento para dar impulso e cohesión ás
posicións máis chovinistas, toda vez que a estratexia do independentismo
catalán – fracasada – xa non xera tantos titulares e que ETA non existe. E de
paso, asestan un novo golpe á liberdade de expresión, que xa está bastante
posta en dúbida desde o momento en que un fascista pode ameazar de morte un
sindicalista sen que pase nada e un rapeiro vai á cadea por meterse co rei. Tamén
é moi significativo que estean implicados nas “retiradas de lazos” membros da
Policía Nacional e da Garda Civil. Pero tamén hai que entender isto dos lazos
desde outra perspectiva, e é que tanto PP como C's precisan de “xestos” que
lles permitan recompoñer o seu espazo electoral tras o triunfo da moción de
censura, que os deixou descolocados. Agora compiten por ver quen é máis
españolista e iso ten un efecto colateral claro: máis espazo para os grupos
ultras e fascistas, que se senten ben cómodos con esta situación, que teñen no
PP e Ciudadanos as súas “frontes de masas”. O exemplo témolo en VOX, que está situando
directamente o programa histórico da Falanxe e fai constantes piscadelas aos
sectores máis reaccionarios deses dous partidos.
Por outra banda, hai sectores do independentismo catalán aos que lles veu
ben esta “guerra”, porque así manteñen tensionadas as súas forzas de cara á
Diada, unha vez que se demostraron os límites da súa estratexia.
Así é a política burguesa, lamentablemente, que atrapa grandes sectores da
poboación en polémicas que sempre rematan prexudicando a maioría traballadora.
O PSOE leva tres meses no
Goberno. Que valoración fas ao respecto?
O mesmo día en que gañou a moción de censura saíu un comunicado do noso
Buró Político situando que non había que darlle nin un minuto de respiro ao
novo Goberno, porque é un Goberno capitalista que representa uns intereses de
clase alleos. Sabes que pasou daquela? Que houbo persoas achegadas a nós que
nos manifestaron que nos precipitabamos, que había que agardar e ver... A min resúltame
fascinante esa capacidade de auto-engano que teñen algunhas persoas, e ao mesmo
tempo, a capacidade do PSOE para enganar unha e outra vez amplos sectores.
Sánchez ten moi claro como actuar na situación actual: unha política de
xestos cara a algúns sectores para que pareza que algo cambiou, mentres mantén
e reforza a base económica capitalista española. Non hai máis, e nese xogo
entraron os antigos comunistas e os novos socialdemócratas de Unidos Podemos,
que aspiran a convencer o PSOE de que aplique medidas keynesianas para corrixir
algúns dos efectos máis visíbeis e perniciosos do capitalismo. Neste xogo
levamos xa moitos anos e é necesario saír xa do calello sen saída da política
burguesa.
Mencionaches varias veces a
política de xestos do PSOE. Podes amplialo?
Claro. O PSOE ten que ofrecerlle algo ao seus votantes, ou vaino ter moi
cru nos próximos procesos electorais. E ao mesmo tempo ten que ofrecer algunha
peza que lle permita aos seus aliados parlamentarios vender que o apoio ao PSOE
ten resultados prácticos. E así xorden a exhumación de Franco, o acollemento do
Aquarius ou que a Inspección de Traballo mande cartas ás empresas instando a
que non se contrate fraudulentamente.
De Franco xa temos falado, pero o do Aquarius xa é antolóxico. Está claro
que foi un golpe de efecto que perseguía dous obxectivos: no plano doméstico
marcar unha diferenza a respecto dos gobernos do PP desde o punto de vista
humanitario e, no plano internacional, ofrecerse como aliado a algunhas
potencias europeas, necesarias para “lexitimar” o novo Goberno. Rapidamente
vimos que a política migratoria do PSOE non se distingue en nada da do PP e
aquilo de eliminar as concertinas parece que xa caeu no esquecemento.
Nós avisamos no seu momento, cando dixemos que a política de inmigración do
Goberno español non mudaría en nada substancial e que o PSOE seguiría a aplicar
unha política profundamente clasista no tratamento do fenómeno migratorio. E
agora vese claramente.
E no que respecta ás cartas enviadas pola Inspección de Traballo ás
empresas para que “corrixan presuntas fraudes na contratación laboral”, pois
moi ben, enviáronse 72.000 cartas instando a que se cumpra a lei. Pero de modificar
a lei que permite a fraude, nin falan, de cambiar o Estatuto dos Traballadores
nin mú, de derrogar as reformas laborais, nada de nada... E non me sorprende,
varias fíxoas o propio PSOE...
Por último, falemos sobre os
procesos electorais que se aveciñan. Vai participar o PCPE?
Nós non renunciamos a ningún espazo para dar a coñecer a proposta
comunista. Por iso estamos a prepararnos xa para as autonómicas andaluzas, que
parece que serán pronto, e as municipais, autonómicas e europeas que serán o 26
de maio. E tamén estamos atentos por se houbese unhas xerais adiantadas, o que
non é descartábel.
As eleccións son unha faceta do noso traballo político, nas que a
participación ten sentido se axuda no obxectivo de desenvolver e fortalecer a
nosa presenza nos centros de traballo e nos barrios. Polo tanto, o traballo
electoral subordínase completamente ao resto de tarefas que fixou o noso XI
Congreso, e pensamos que a presenza de comunistas nas institucións burguesas
debe utilizarse para desenvolver o movemento obreiro e popular, para fortalecer
as posicións de clase, non para mercadear con elas.
É evidente que as forzas burguesas xa están en campaña, saben que se xogan moito:
o PSOE busca lexitimarse, o PP recuperarse, Ciudadanos xustificarse e PODEMOS
manterse. Para cada un deles, estes procesos electorais que se aveciñan son
chave para o seu futuro político e por iso cremos que o debate político vai ser
mínimo. En cambio vai haber moitos “xestos”, accións simbólicas e demagoxia nos
próximos meses, para tratar de mobilizar distintos sectores de votantes. Por
outra parte, organizacións de extrema dereita como VOX van tratar de pescar no
río revolto que hoxe é a política española, e debo dicir que o teñen fácil,
dada a situación. E por outra banda, é máis que probábel que sigamos
comprobando a absoluta desorientación de forzas que se reclaman comunistas, ben
porque se sometan novamente á socialdemocracia do PSOE e/ou de PODEMOS, ben
porque se subordinen a forzas nacionalistas, ou ben porque se pretendan colocar
como “ala esquerda” do sistema, sen formular ningunha alternativa seria.
Neste escenario falta unha proposta comunista, que representamos nós e as
nosas candidaturas, que estarán abertas a aqueles compañeiros e camaradas, incluso
doutras organizacións, que compartan con nós a necesidade dun cambio radical na
política e a economía deste país.
Fonte: PCPE
Tradución: Revista Forxa