Camps, Marjaliza, o puyólico 3%, o caso Gürtel, a operación Lezo, os
cartóns Black, Bárcenas, M. Rajoy, “o compi yogui da Leti”, o exministro Soria,
Rodrigo Rato e unha verdadeiramente interminábel sucesión de (presuntos)
corruptos apíñanse día tras día, durante anos, nas nosas televisións, copan
horas de radio, enchen as páxinas dos xornais e protagonizan conversacións
indignadas en bares, centros de traballo e ceas familiares.
Estes días o lamentábel show mediático o protagonizan os escándalos de
financiación do PP. Polos tribunais desfilan unha e outra vez “os bigotes”,
Costa e un sinfín de empresarios, políticos e funcionarios públicos que
saquearon os nosos petos no seu beneficio.
Por suposto, o cabreo, a indignación e a rabia que sentimos os
traballadores e traballadoras é perfectamente lexítima, pero se nos deixamos
levar polo espectáculo mediático corremos o risco de esquecer algo importante:
ese saqueo xeralizado que padece a clase obreira e o conxunto dos sectores
populares nin empeza nin acaba coa corrupción. Dise, con razón, que detrás de
cada político corrupto hai un empresario que se beneficia. Esa é unha lección
importante. O capitalismo está indisolubelmente unido á corrupción, que xogou,
sempre, un papel relevante, aínda que non o fundamental, na explotación á que a
burguesía somete á clase obreira.
Non deixa de chamar a atención a enorme cantidade de espazo que a prensa
dedica diariamente á corrupción: titulares efectistas, editoriais convertidos
en tribunais de moralidade, xornalistas estrela que se fan un nome co “minuto a
minuto”… A corrupción, xa de por si un espectáculo bochornoso, convertida en
carnaza para unha prensa amarela máis preocupada por ganar audiencia que por
contar a verdade. E non é sorprendente que así sexa. Á fin e ao cabo os mal
chamados medios de comunicación son, en definitiva, empresas capitalistas que,
como tales, o único que buscan é o beneficio, á vez que crean e forman opinión
pública.
E iso é o verdadeiramente perigoso. O tratamento capcioso que se fai da
corrupción, convertida soamente nun asunto de moralidade individual,
descarga de responsabilidade á burguesía pola situación dramática que vivimos a
clase obreira neste país. Máis alá de que a cifra da corrupción sexa maior ou
menor —sexa cal for, é insultante— a razón última da terríbel situación que
padece a clase obreira non é esa, é o propio capitalismo.
O ano pasado, por situar un exemplo, a clase obreira realizou unha media de
6.100.000 horas extras cada semana, das cales 2,6 millóns non se pagaron (o
46%). Tendo en conta que o prezo da hora de traballo se sitúa nuns 14 euros
(como afirma o Instituto Nacional de Estatística), o saldo resultante é que a
burguesía lle roubou, só por horas extras non pagadas, 36.400.000 de euros á
clase obreira por semana, ou, o que é o mesmo, 1.892.800.000 euros ao
ano só por horas extras non pagas.
Falemos da corrupción, si, pero fagámolo con propiedade. Fuxamos da
interpretación en clave moralista e, por iso mesmo, paralizante, que ofrecen os
medios de comunicación. Falemos de corrupción pero entendéndoa en toda a súa
profundidade, como un factor más —non o único— que forma parte indisolúbel do
capitalismo. Falemos da corrupción non desde a rabia e a indignación individual
de barra-de-bar, senón dende a voz colectiva que só dá a organización obreira
nos nosos centros de traballo e estudo e nos nosos barrios.
Que non sexan as empresas de comunicación quen falen pola nosa Clase.
[Fonte: Novo Rumbo#6]