Intervención de Marco Rizzo, Secretario Xeral do Partito Comunista (Italia), no acto Internacional organizado polo PCPE en Madrid en Maio do 2017 baixo o lema: "Nin Mar, nin Terra, nin Aire para os Imperialistas".
Iránse publicando máis intervencións deste importante Acto Internacional en próximas edicións audiovisuais.
Achegamos a parte final da intervención do camarada Marco Rizzo traducida ao galego pola Revista Forxa:
"Hai máis de trinta anos eu estaba en Montjuic, en Barcelona, corría o ano
1986. Era un novo membro da dirección provincial do PCI en Turín, encadrado
no corrente “pro-soviética” de Armando Cossutta.
Fomos para montar unha caseta de Interstampa (revista que loitaba contra o
eurocomunismo) na Festa de Avant, o xornal do PCC, o Partido dos Comunistas de
Cataluña, que estaba vinculado co nacente PCPE, que desde 1984 desprendeuse o
PCE eurocomunista de Carrillo e Iglesias.
Sucedeu que no avión atopeime con Piero Fassino, o futuro secretario do
PDS, posteriormente Ministro e Alcalde de Turín, por entón secretario da
Federación de Turín do PCI que levaba mal nosa actividade de solidariedade
internacionalista. El tamén se dirixía a Barcelona, pero a outra festa: a do
PSUC, o Partido Socialista Unificado de Cataluña, adscrito ao PCE carrillista.
Reprobou a miña presenza na cidade catalá e foi “amábelmente” enviado a ese
país (enténdese que outras veces, non só nese momento). Atopeime con ducias de
camaradas como Juan Ramos Camareiro (Primeiro Secretario do PCC e logo do
PCPE), Marià Pere Lizándara (Secretario do PCC), Ignacio Gallego (tamén
Secretario do PCPE, que logo regresou ao PCE), Joan Tafalla (Director de
Avant), Arturo Obach e moitos outros.
Naquela gran festa comunista fixen o meu primeiro discurso no meu dubidoso
“español” (que aínda hoxe non mellorou en absoluto) diante dunha gran multitude
de comunistas, así como os embaixadores dos países socialistas. O PCC e o PCPE
eran entón recoñecidos pola URSS (aínda que pouco tempo despois o traidor
Gorbachov rompeu todas as relacións cos marxistas-leninistas de España, Italia
e en todas partes).
Sempre me gustou España, a súa historia, desde a Guerra Civil até a
actualidade. Si me preguntas onde vivir, despois de Italia, elixiría sen
dubidalo España, desde Andalucía até Galiza, de Barcelona a Madrid, para chegar
até Euskadi… Talvez é por iso que estiven seguindo con gran atención a historia
de comunistas españois e en especial a do noso partido irmán, o PCPE.
Non vou insistir nas memorias, senón que vou falar do último Congreso, o
Décimo, que se celebrou o ano pasado en Madrid, do que fun hóspede de honra. Na
miña vida política teño participado en decenas de congresos. Por necesidade (de
coherencia co ideal comunista) vinme obrigado a ser actor e promotor de
reconstrucións e fracturas, e por tanto podo considerarme un modesto experto en
“metodoloxía congresual”…
Nese congreso, ademais dunha presenza maioritaria de intervencións no
ronsel dunha clara liña marxista-leninista, tiven a clara sensación de estar de
novo fronte ás formas eclécticas do eurocomunismo que ben coñeceramos nestes
anos de loita ideolóxica e política contra o revisionismo e o oportunismo, e
que esas formas chegasen a ser amparadas por importantes dirixentes como
Carmelo Suárez ou Julio Díaz.
Considero que sempre é necesaria a loita ideolóxica e política dentro dun
Partido Comunista, coa fin de non deixar lugar a procesos de revisión e oportunismo.
Sempre o digo en Italia, pero tamén quero dicir aos irmáns camaradas do PCPE e
de todos os demais Partidos Comunistas: o punto central da nosa loita é e debe
seguir sendo o conflito entre o capital e o traballo; calquera outra
“distracción” non fai máis que atrasar a toma do poder político polo
proletariado.
Pensar que podería haber unha “supremacía” dos chamados dereitos civís
sobre os sociais sería “ir en contra” do reloxo da Historia. Antepor os
importantes logros burgueses para os dereitos individuais da Revolución
Francesa aos de importancia estratéxica para os dereitos sociais da Revolución
Soviética é e sería un erro fatal para aqueles que queren definirse como
comunistas hoxe.
Sigo lembrando a “superioridade” da presenza do Partido Comunista respecto
dos movementos, a todos os movementos. Os movementos van e veñen, pero o
Partido continúa existindo!
Por último, un dato histórico e ideolóxico que considero unha “proba” de
lealdade aos ideais bolxeviques: a cuestión de Stalin.
Desconfía dos que
denigran ou simplemente esquecen a figura do continuador da obra de Lenin, de
quen soubo construír o Socialismo na URSS e derrotar ao monstro nazi.
Desde que
se fundou o noso Partido en Italia, o carné de militante ten as efixies de
Marx, Engels, Lenin e Stalin. Se esa imaxe se retira, sería un claro sinal de
derrota. Non fracasou o socialismo, fracasou a súa revisión, desde Jruschov a
Gorbachov.
Creo que estas sinxelas consideracións miñas son as que están na
base das decisións obrigadas da gran maioría dos militantes".
Este texto pode consultarse -en castelán- na páxina web do PCPE.
A intervención completa pode consultarse na páxina web do Partito Comunista.