Entrevista a Albert Camarasa, Secretario
Político de Comunistes Catalans – PCPE.
Hai días que preparabamos este entrevista pero
todo está a se mover moi rápido. Que opinión che merecen as últimas actuacións
do Estado?
Teñen todo o noso
rexeitamento. Estamos a ver un despregamento de boa parte das ferramentas
represivas do Estado. Están a violarse os dereitos máis básicos como os de
opinión cando impiden actos e debates políticos.
Estamos a un paso de que haxa novos presos políticos, cousa que contará con toda a nosa oposición. A pesar das nosas discrepancias cos impulsores do proceso independentista non se pode aceptar o que está a pasar. A pesar da nosa opinión sobre o 1 de Outubro, rexeitamos rotundamente calquera represión encamiñada a impedir que aqueles que queiran poidan votar. Hai que dicir a toda a clase obreira de todo o Estado que se se normaliza a aplicación de medidas represivas excepcionais daquela estas aplicaranse sobre ela.
Estamos a un paso de que haxa novos presos políticos, cousa que contará con toda a nosa oposición. A pesar das nosas discrepancias cos impulsores do proceso independentista non se pode aceptar o que está a pasar. A pesar da nosa opinión sobre o 1 de Outubro, rexeitamos rotundamente calquera represión encamiñada a impedir que aqueles que queiran poidan votar. Hai que dicir a toda a clase obreira de todo o Estado que se se normaliza a aplicación de medidas represivas excepcionais daquela estas aplicaranse sobre ela.
Dito isto, non é
nada que estivera fóra do guión. Hai certos líderes políticos como Ada Colau
que din estar sorprendidos. Segundo di, ninguén podía esperar que o Estado
español chegase tan lonxe. Eu pregúntome que esperaba Ada Colau do Estado? Que
concepción teñen ela e outros como ela do poder?
Brevemente, por que se chegou até aquí?
É un proceso
longo e complexo, pero se imos á raíz poderiamos nomear dúas cuestións.
A primeira é que
a relación de unidade e loita que tiveron a burguesía catalá e a central
durante todo o século XX chegou ao seu fin. Estas burguesías interrelacionaron
e fusionaron até tal punto que podemos dicir que comparten uns mesmos
intereses, que en ningún caso pasan pola independencia de ningún territorio de
España. Os grandes monopolios afincados en Catalunya expresáronse neste
sentido. A clase dominante en Catalunya deixou de estar interesada en defender
e promover “os trazos característicos” da nación catalá, algo que si lle foi
útil en etapas anteriores. Froito diso, amplos sectores da pequena e mediana
burguesía, que si teñen un marco económico centrado en Catalunya, víronse
desamparados. Todo isto ten unha translación na política, sobretodo en partidos
como o PDCat.
A segunda vén
relacionada coa crise económica. Froito do empobrecemento masivo da poboación e
a concentración do capital en cada vez menos mans, eses sectores da pequena
burguesía dos que falaba antes víronse ameazados. Os seus negocios víronse
acurralados pola falta de crédito, a baixada de vendas e a intromisión de
grandes monopolios nas súas zonas de mercado. Esta ameaza de proletarización
fíxolle levantar un proxecto político que á vez que non é anticapitalista,
confronta con certas consecuencias do capitalismo contemporáneo. A pesar de ser
unha proposta utópica, a pequena burguesía adoita ter a capacidade de arrastrar
tras os seus intereses a grandes masas de traballadores, especialmente se o
poder está interesado en desactivar as loitas obreiras. Este proxecto político
da pequena burguesía en España materialízase no 15M e PODEMOS, e en Catalunya
no proceso independentista.
Diante da ameaza
de perder o meu negocio e a incapacidade de competir cos grandes monopolios,
constrúo unha proposta política que se basea nunha fuxida cara a adiante, cunha
Catalunya independente capitalista onde non actuarán as leis de concentración
do capital e tratarase ben aos seus traballadores. Esta é a idea que impregna
todas as capas sociais que apoian o independentismo.
Vai haber referendo? Vai haber independencia?
Vai haber votación,
posto que ao Estado vaille ser imposíbel pechar todas as urnas que o
independentismo poida sacar en todas as prazas e barrios de Catalunya. Para
evitalo necesitaríase un grao de represión que o Estado non necesita alcanzar.
Non o necesita
porque o Estado xa gañou. Vai haber votación, pero non vai haber referendo. As
actuacións represivas do Estado van conlevar que desgraciadamente ninguén poida
interpretar o resultado da votación como a vontade xeral dos cataláns.
Por tanto non,
non vai haber tampouco independencia. Porque máis aló da xente que vote, o
poder capitalista non ten nada que ver coa democracia senón coa forza. O Estado
ten a forza e a Generalitat non a ten.
Bautizouse o
proceso independentista como “a revolución dos sorrisos”. Hai un punto de
superioridade moral nesta caracterización intolerábel para os revolucionarios.
Vén dicir que esta “revolución” si que é boa porque, a diferenza doutros
procesos de independencia históricos, faise sen armas. Os cataláns somos
mellores que os alxerinos, os vietnamitas, os cubanos ou outros pobos
incivilizados que se matan en latitudes onde non chegou a democracia. Pois ben,
a realidade vailles dar un bo revés a estas concepcións, pois se na historia
non houbo revolucións de sorrisos non é porque ninguén antes as desexou, senón
porque desgraciadamente a revolución sempre se dá con resistencias violentas
por parte de quen ostenta o poder.
A partir de aquí
a única opción para o independentismo é buscar o amparo internacional.
Tentárono fortemente nos últimos tempos sen éxito algún, apelando aos Estados
capitalistas con “democracias máis avanzadas”. Outra vez cometen o mesmo erro,
ningún Estado capitalista se move en interese da democracia ou dos dereitos
humanos, senón que se move por intereses económicos, concretamente os intereses
das súas empresas. Pensar que Estados Unidos virá a interceder no conflito
cando o Estado exceda certo límite de represión é como crer que George Bush
invadiu Iraq porque estaba preocupado polos dereitos humanos da súa poboación.
Que lles dirías a aqueles que queren votar o 1-O
para exercer o dereito de autodeterminación?
O dereito á
autodeterminación é un nobre obxectivo que os comunistas incorporamos nas nosas
teses. Foi un dereito impulsado pola Unión Soviética e os posteriores países
socialistas.
Pero que se
comparta o obxectivo non quere dicir que se comparta o camiño para alcanzalo.
Hoxe hai dúas vías cara á autodeterminación, unha factíbel e outra que non
chega a ela. O independentismo está a escoller a segunda.
O dereito á
autodeterminación é que un pobo poida decidir que ser e poder aplicar o
resultado. Aínda no suposto de poder votar, a Generalitat non ten ningunha
capacidade de aplicar un resultado a favor da independencia, polo que en ningún
caso podemos falar de votación vinculante. Gústenos máis ou nos guste menos, á
marxe da intención con que estea convocado, esta votación non é un referendo de
autodeterminación.
Que vai ser pois
a votación? Será un acto reivindicativo que reforzará as forzas independentistas.
Reforzar estas forzas é a mellor maneira de avanzar na posíbel autodeterminación
de Catalunya? Rotundamente non.
A única vía factíbel
en que se pode aplicar a autodeterminación para Catalunya é aquela que pasa por
derrubar a clase burguesa dominante que ostenta o poder en España. Coa toma do
poder pola clase obreira destruiranse as bases materiais que perpetúan a
opresión nacional e Catalunya poderá ser o que decidan libremente os cataláns.
Que lles dirías a aqueles que queren votar o 1-O
para debilitar ao Estado?
Desde o respecto
que teño por compartir uns mesmos obxectivos dígolles que se equivocan. O
Estado non se está cambaleando. O Estado está cómodo e forte. O Estado séntese
seguro de ter todos os resortes baixo o seu control. Aínda que o ir votar crea
unha subxectiva percepción de confrontación co Estado, esta vaise a converter
en frustración cando esta vía chegue a un punto morto.
A única clase
social que se está debilitando neste proceso é a clase obreira. Mentres
loitamos baixo bandeira allea, xa sexa baixo o españolismo ou baixo o
independentismo, o capitalismo logrou saír da súa crise baseándose nunha maior
explotación da nosa clase. Os comunistas non podemos avalar un dilema que se
basea en se levar á Garda Civil ou os Mossos a reprimir aos traballadores de
Eulen do Prat.
Está a debilitarse o Réxime do 78?
O que está a
haber é unha reconfiguración planificada do Réxime do 78. Como toda
reconfiguración, o vello está a morrer para deixar paso a algo novo. Pero non
será unha reconfiguración en base a unhas posicións de fortaleza da clase
obreira nin dos nacionalismos periféricos, será en base a unha posición de incríbel
forza por parte da oligarquía dominante.
Pasada a crise
económica e cando sexa derrotado o independentismo catalán, acabaranse de fiar
uns novos consensos. O Réxime do 78 mutará, pero para deixar paso a algo moito
máis bárbaro e represivo.
Que solución propón o PCPE?
Os comunistas
editamos hai uns días un documento público, colgado na nosa páxina web, coas
nosas análises e propostas. Nós propomos:
Primeiro, a clase
obreira debe emprender o seu propio camiño independente. Levantar as loitas
obreiras, fortalecer o sindicalismo e o partido da clase obreira son condicións
indispensábeis para defender os nosos intereses e evitar verse atrapados en
loitas alleas.
Segundo, unha
loita unida de todos os explotados contra a burguesía e o Estado capitalista. A
loitar contra todas as incitacións e prexuízos que busquen dividir a clase
obreira en función da súa procedencia, raza ou nacionalidade.
Terceiro,
defender o dereito á autodeterminación como algo inalienábel do pobo catalán.
Catalunya debe poder ser o que decidan os cataláns.
Cuarto, chamamos
a deixar de loitar baixo bandeiras alleas tanto do Estado español como da
Generalitat. Soamente derrotando á clase burguesa que hoxe ostenta o poder
poderase construír un país para a clase obreira onde o dereito á
autodeterminación sexa unha realidade.
Quinto, a seguir
condenado calquera acto represivo que leve a cabo o Estado. Estamos a ver con
preocupación como esta represión está a ser acirrada e aplaudida por amplas
masas fóra de Catalunya. Debemos loitar contra iso con firmeza, valentía e
solidariedade de clase.
Barcelona, 24 de septiembre
de 2017
Fonte: PCPE
Traducido a galego pola Revista FORXA.