Tal como o
anunciou na súa campaña, o Presidente dos EEUU, Donald Trump, asinou unha orde
executiva para a construción do muro fronteirizo entre o seu país e o noso, co
propósito expreso de conter a migración de traballadores mexicanos e doutras
nacionalidades que nutren a forza de traballo nas distintas ramas da produción
e os servizos nesa nación norteamericana.
Sen mediacións
diplomáticas, Trump asegurou ademais que a construción de tal muro -ao longo
dos 3185 quilómetros de fronteira– será pagada por México, nun custo que se avalía
entre os 15.000 e 20.000 millóns de dólares. Condicionou a anunciada reunión
con Enrique Pena Nieto, Presidente de México, ao compromiso deste con tal pago.
Adicionalmente, o presidente norteamericano adopta a medida de impor un imposto
do 20% aos produtos mexicanos que ingresan a EEUU para financiar a construción
do muro, co que conclúe de facto cos acordos arancelarios incluídos no TLCAN,
ao que pretende revisar en busca de condicións aínda máis vantaxosas para os
monopolios que representa.
O Partido
Comunista de México condena a construción de tal muro fronteirizo e presenta os
seus puntos de vista sobre a maneira en que os traballadores deben confrontar a
agresividade imperialista, antiobreira, antiinmigrante e racista.
En primeiro lugar,
é falso que os traballadores migrantes mexicanos, centroamericanos, latinoamericanos,
haitianos ou de calquera outra nacionalidade sexan responsábeis da miseria e as
condicións de vida paupérrimas da clase traballadora norteamericana. Este
argumento demagóxico foi proferido xa na Alemaña dos anos 30, contra os
traballadores de orixe xudía e do Leste europeo, e actualmente escóitase na
Unión Europea contra os traballadores migrantes de orixe árabe e africano. O
desemprego e a desvalorización da forza de traballo son parte da natureza do
capitalismo como modo de produción. Co racismo e os discursos reaccionarios,
preténdese distraer aos traballadores de EEUU das principais causas na base dos
seus problemas, entre as que destaca a crise de sobreproducción e
sobreacumulación, que iniciou en 2009 e ten o seu epicentro nos EEUU, e que no
seu oitavo ano continúa desvalorizando a forza de traballo, golpeando os
dereitos sociais e laborais. A clase obreira multinacional que conforma o
proletariado norteamericano é ademais tan explotada como a clase obreira
doutros países, co fin de acrecentar as superganancias dos monopolios, e a
relocalización da industria que devasta a outrora importantes cidades como
Detroit, Cleveland, Pittsburg, Minneapolis, ten como motivo fundamental a
maximización do lucro dos monopolios das distintas ramas da industria.
É igualmente falso
que o ataque aos traballadores migrantes e as medidas proteccionistas que
promove Trump vaian pór fin á crise da economía capitalista. A profundización
de devandita crise está en curso e en consecuencia un maior ataque contra o conxunto
da clase obreira e de todos os traballadores de EEUU, que no inmediato
significará brutais recortes aos servizos de saúde e ao chamado welfare,
maiores recortes a orzamentos públicos para soster ganancias do capital e
rescate das industrias en quebra.
O ataque racista
aos traballadores, intrínseco á dominación burguesa, acrecéntase en tempos de
crises, e tamén debe incrementarse a resposta clasista. A única resposta á
crise capitalista -que xa manifesta os límites históricos da propiedade privada
dos medios da produción e do cambio- é loitar pola unidade da clase obreira e
as súas reivindicacións políticas, en primeiro lugar o poder obreiro e o
socialismo-comunismo; non hai termos medios nin estacións previas, e quen diga
iso en realidade estará a buscar prolongar a agonía, e en consecuencia as
calamidades que padece cotidianamente a clase obreira e a familia traballadora,
así como os sectores populares e os pobos do Mundo.
Non queremos o
muro fronteirizo, nin o muro de Israel contra o pobo palestino, nin os campos
de concentración contra os migrantes africanos e árabes na UE, nin as abusivas
medidas racistas da policía migratoria mexicana contra os nosos irmáns
traballadores hondureños, salvadoreños, guatemaltecos, haitianos. O sufrimento
do proletariado, que en moitos casos atopa a morte en mares e desertos, lévanos
a expor que non é con nacionalismos nin con retórica populista sobre a
soberanía nacional como se haberá de enfrontar ao imperialismo, senón co
internacionalismo proletario.
Os comunistas, sabendo
que non é unha tarefa sinxela, fácil, nin instantánea, traballaremos pola
unidade da clase obreira de México e os EEUU, pero tamén dos traballadores
migrantes doutras nacionalidades contra os monopolios que nos explotan e
oprimen mancomunadamente.
A man de obra
inmigrante é, e foino sempre, un compoñente esencial da acumulación pois tanto
é maior a sobreexplotación como a extracción de plusvalía derivada daquela.
Propalando o racismo contra os traballadores migrantes, a burguesía busca
antagonizar e crear conflitos entre os diversos sectores da clase obreira para
poder reducir o valor da súa forza de traballo. Só a unidade dos traballadores,
reiteramos, abrirá un camiño certo, sen chauvinismos, sen nacionalismos.
A loita contra
Trump e o imperialismo norteamericano está engarzada á loita contra os
monopolios e o capitalismo en México, por iso é falsa a vella fórmula burguesa
proclamada con vehemencia nos últimos días: a “unidade nacional”.
A soberanía
popular non está no interese dos monopolios, pois a súa única patria é a
ganancia. Só cando o capitalismo sexa derrocado e se atope triunfante o poder
obreiro, os intereses soberanos sobre enerxéticos, terras, industria, recursos
naturais, mares, fronteiras, serán garantidos. Iso é posíbel no contexto da construción
do socialismo-comunismo no noso país. Hai condicións que maduran para que esa
obra frutifique.
A historia
ensínanos como ao longo do Século XX, nas ocasións en que a clase obreira
adoptou a “unidade nacional”, hipotecou a súa independencia como clase
subordinándose aos intereses da burguesía, a cal aproveitou para maximizar as
súas ganancias e afirmar a súa dominación. Coa “unidade nacional”, asináronse
unha e outra vez pactos obreiro-patronais nos que se desvalorizou a forza de
traballo, aceptáronse sen reparo medidas de austeridade, restrinxíronse
liberdades e dereitos democráticos e laborais. Os pactos interclasistas sempre
foron en prexuízo dos traballadores; en México, afianzaron xestións populistas
que avanzaron na concentración e centralización do capital e produciron un
período de estabilización que favoreceu á clase dominante.
A retórica
“antiimperialista”, infestada dun discurso antinorteamericano, disfrazou os
lazos de interdependencia que se tecían entre os monopolios de ambas as nacións,
e que se fortaleceron coa firma do TLCAN en 1994, en tanto que a ideoloxía da
“unidade nacional” arquivábase para outros tempos.
Pero hoxe a clase
dominante atopou útil desempoar esa política da “unidade nacional”, con varios
obxectivos, en primeiro lugar logrando a unidade da propia burguesía e as súas expresións
políticas, dende a dereita e o liberalismo até a socialdemocracia e a nova
socialdemocracia.
No seu discurso en
Cidade Acuña, Coahuila, López Obrador chama enseguida a pechar filas con Pena
Neto, esquecendo sen rubor que o consideraba un presidente ilegitimo, en tanto
que el era, por suposto, o presidente lexítimo de México. Nel presentou unha
serie de medidas que poucos días despois adoptou Enrique Pena Nieto. Na mesma
dirección aliñáronse rapidamente todas as cámaras patronais, os partidos
rexistrados, o poder lexislativo, os medios de comunicación, os intelectuais
orgánicos do sistema. En toda a clase dominante existe o consenso sobre a
“unidade nacional”, e o maior voceiro é Carlos Slim, cabeza dun dos monopolios
que máis superganancias obteñen.
As medidas que
impulsan son falsas saídas, placebos, palabrería, demagoxia. Enganos, nunha
palabra.
No medio desa
febre de chauvinismo, os monopolios atoparán a forma de negociar con Trump e o imperialismo novas regras que os
favorezan, acordos que se pode prever terán un carácter secreto e ás costas de
ambos os pobos. Ademais, están a achandar o camiño para que a xestión da nova
socialdemocracia de MORENA e López Obrador, ao que nestes días sumáronse o
monopolio de TV Azteca e o ex Secretario de Gobernación Esteban Moctezuma,
conquisten a Presidencia en 2018.
Pero mesmo por enriba
deses obxectivos, está sobre todo o de atenuar a loita de clases no noso país
-que se acentuou co inicio do 2017, tras os efectos da crise capitalista que se
recarga na economía popular, nos petos dos traballadores, co gasolinazo, a
carestía, o aumento salvaxe dos custos dos produtos básicos, o transporte, os
servizos-, e as ondas de protesta, que aínda que espontáneas por agora,
expresan o potencial de loita da clase obreira e os sectores populares contra o
poder dos monopolios.
O Partido
Comunista de México chama aos traballadores a non caer na trampa da “unidade
nacional”, a non caer na lóxica dos acordos interclasistas, nin na conciliación
de clases, e a intensificar a loita consecuente contra o imperialismo que é en
primeiro lugar a loita contra os monopolios en México.
O Partido
Comunista de México chama á loita para romper cos acordos interestatais como o
TLCAN, e as novas formas que adquira despois das previsíbeis modificacións en
porta á súa arquitectura.
O Partido
Comunista de México chama á organización dos traballadores migrantes na
fronteira norte, alende as fronteiras nas grandes cidades dos EEUU, e tamén na
fronteira Sur do noso país, onde os nosos irmáns proletarios centroamericanos
sofren da Policía Migratoria mexicana similares vexacións ás que se viven por
parte da US Border Patrol.
O noso chamado é ao internacionalismo, non ao nacionalismo; o noso chamado
é a posicións clasistas, non á “unidade nacional”. O noso chamado é á unidade
cos traballadores norteamericanos, e non cos nosos verdugos, os nosos
explotadores que son a clase dos burgueses, cuxas políticas de fame e miseria
forzan a millóns de traballadores do noso país a buscar na emigración laboral
mellores condicións de vida; eses burgueses que constrúen muros de exclusión e
inxustiza social nas nosas cidades e pobos, ao redor das súas luxosas zonas
residenciais e centros comerciais, en tanto que a inmensa maioría explotada
pervive co indispensábel.
Proletarios de todos os países, unídevos!
O Buró Político do Comité Central
Fonte: PCM
Traducido a galego por Comunistas da Galiza-PCPE