Ástor García.
Mosul é a segunda cidade máis grande de Iraq, situada ao
norte do país, a escasos 100 quilómetros das fronteiras siria e turca. Está
máis preto aínda de Erbil, capital do Kurdistán iraquí. En xuño de 2014 foi
tomada militarmente polo Estado Islámico (EI) e, desde o pasado 17 de outubro,
está en marcha unha operación militar cuxo obxectivo é recuperar o control para
o Goberno iraquí.
Pero, como practicamente todo o que está a pasar en Iraq
e Siria nos últimos anos, esta non é unha operación “doméstica” na que só
participan forzas locais —neste caso iraquís e kurdas—, senón que hai unha
longa lista de países estranxeiros implicados nas accións militares, a través
da denominada “coalición global” (Global coalition, en inglés) que capitanean
os EEUU e que conta, na actualidade, con 68 membros!
A “coalición global” non só está a intervir militarmente
no territorio iraquí, senón tamén en Siria, en ambos os casos co suposto
obxectivo xeral de derrotar en todas as frontes ao EI, é dicir, non só
militarmente senón, tamén, económica e ideoloxicamente. Non deixa de resultar
curioso que se repita a habitual dinámica na que os EEUU acaban póndose á
fronte dunha “santa alianza”, que pretende derrotar a entidades terroristas
cuxos dólares e adestradores da CIA axudaron a crear. Co imperialismo
norteamericano xa se sabe que a Historia se repite moitas veces como farsa...
Pero, ademais do papel de EEUU, cabe preguntarse que tipo
de credibilidade pode ter unha coalición contra o EI na que participan países
como Arabia Saudita ou Qatar, cuxos vínculos (financeiros, políticos e
ideolóxicos) coa organización terrorista son públicos e notorios. Ou que papel
están a xogar neste conglomerado países como Tunes, Libia, Somalia, Singapur,
Nova Zelandia ou entidades como Kósovo.
Na Primeira Guerra de Iraq de 1990-91, EEUU encabezou
unha coalición de 34 países, amparándose nun mandato da ONU. En Iugoslavia, en
1999, foron 10 potencias da OTAN as agresoras. En Afganistán, novamente a OTAN
liderou unha alianza de até 48 países. Na Segunda Guerra de Iraq, nesta ocasión
coa oposición de potencias como Francia, Alemaña, China ou Rusia, a denominada
“coalición da vontade” conformárona un total de 9 países. Hoxe, son 64 países e
tres institucións (a liga Árabe, a Unión Europea e a INTERPOL) quen participa
na “coalición global” xunto con EEUU. Percíbese a tendencia a unha cada vez
maior internacionalización dos conflitos e intervencións militares. Por se
alguén o dubidaba, España participou en todas e cada unha desas coalicións e
alianzas.
Pero, nesta ocasión, hai un elemento novo que non se pode
pasar por alto. Diciamos que na Segunda Guerra de Iraq explicitouse a oposición
de varias potencias como Francia, Rusia ou Alemaña á intervención, pero
unicamente nos campos político e diplomático; con todo, agora existen potencias
como Rusia ou Irán que, fronte á alianza dirixida por EEUU, manteñen a súa
propia axenda na zona, fundamentalmente en Siria, intervindo militarmente —de
forma directa— sobre o terreo.
Esta situación non só deu pé a unha rechamante guerra
informativa e propagandística —compárese o que din os medios do noso país sobre
a batalla de Mosul e a de Alepo— senón que é demostrativa da nova etapa en que
se atopa a xeopolítica mundial, na que o poderío militar de EEUU, capaz de
implicar a cada vez máis países nas súas “aventuras” extraterritoriais, é
disputado por outras potencias capitalistas con intereses opostos. As pugnas
entre potencias capitalistas polo control dos mercados, das rutas de transporte
de materias primas e pola ampliación das esferas de influencia se recrudecen e
encamiñan aos pobos do mundo a unha situación explosiva, algo consubstancial á
etapa imperialista de desenvolvemento do capitalismo.
Fonte: UyL
Tradución: Comunistas
da Galiza-PCPE