Hai que elaborar unha nova estratexia revolucionaria unificada en Europa e
en todo o mundo, polo derrocamento final da barbarie capitalista, pola paz e a
prosperidade popular, polo socialismo-comunismo.
No seu discurso de benvida no seminario internacional da
delegación do KKE no Parlamento Europeo, Dimitris Koutsoumpas, o SX do CC do
KKE destacou o seguinte:
Estimados camaradas:
En nome do Comité Central do KKE doulles unha calorosa
benvida ao seminario internacional aquí en Atenas organizado pola delegación do
KKE no Parlamento Europeo, en ocasión do 100 aniversario da publicación da
obra de Lenin "Sobre a consigna dos Estados Unidos de Europa".
As observacións de Lenin nas condicións do comezo do
século XX, despois de 100 anos manteñen o seu significado. Trátase dunha obra
que debe ser estudada polos comunistas, os radicais, as persoas ben
intencionadas non só do noso continente, de Europa, senón de todo ou mundo.
Por suposto, nun espírito creativo, baixo o prisma dos
cambios que tiveron lugar non mundo; cambios que, con todo, non alteraron a
esencia, as leis básicas da economía capitalista, a produción cuxo incentivo é
a plusvalía, a ganancia, a competencia e a desigualdade, a anarquía na
produción, a inxustiza na distribución.
Os acordos interestatais, as alianzas imperialistas que
buscan "pór orde" no comercio internacional, na exportación de
capitais, non negan as leis do capitalismo.
Ao contrario, fan máis dolorosas e duradeiras as
consecuencias para os pobos e faise máis imperativa a necesidade da loita
revolucionaria clasista ata o derrocamento do capitalismo e a construción do
socialismo-comunismo.
Camaradas:
Tras o estalido da crise internacional en 2008-2009,
quedou claro que a UE e a zona euro non son unha alianza interestatal económico-política
estábel e cohesionada. Nos anos que seguiron, a correlación de forzas alterouse
mesmo dentro do núcleo principal da UE a favor de Alemaña.
Ampliouse a fenda a expensas de Francia e de Italia.
Na última década, a taxa media anual de crecemento do PIB
da zona euro permanece case estancada, mentres que Alemaña está en posición de
liderado.
A agudización da desigualdade na zona euro reflíctese na fenda
crecente entre os superávits comerciais de Alemaña e dos Países Baixos e os déficits
da maioría dos Estados-membros.
A nivel político, a agudización dos antagonismos na UE
foi expresada a través do resultado do referendo británico e o crecemento do
euroescepticismo burgués en Francia, en Italia e noutros Estados membros da UE,
é dicir a través do fortalecemento das forzas centrífugas. As eleccións
presidenciais inminentes en Francia, así como noutros países, en Alemaña tamén,
poden manifestar unha nova agudización da situación na UE.
O resultado do Brexit reflicte en certa medida a postura
negativa xeral da burguesía británica en canto á traxectoria de profundización
da Unión Económica Monetaria e da UE, a súa firme converxencia con EE.UU. no
antagonismo contra Alemaña, a existencia de sectores do capital británico e
estadounidense que desexaban a saída de Bretaña da UE e o atrapamento do
descontento popular na corrente do euroescepticismo burgués.
Neste terreo están a complicarse os dilemas da política
burguesa en Alemaña e nos demais Estados membros da UE. Os gobernos de Francia
e Italia piden o relaxamento da política fiscal para reforzar os seus grupos
monopolistas e un proceso de profundización da unificación da zona euro de
maneira que Alemaña asuma na práctica o papel do garante dos estados
endebedados e dos grandes bancos problemáticos da UE.
Os Estados membros que manteñen relacións estreitas con
EE.UU. como é o grupo de Visegrad
(Polonia, Hungría, República Checa, Eslovaquia), así como Suecia e
Dinamarca buscan manter o carácter intergobernamental e o fortalecemento da
independencia das políticas nacionais sobre varios asuntos (p.ex.
inmigrantes-refuxiados).
A liña dominante da clase burguesa alemá atópase entre o
mantemento do carácter intergobernamental das resolucións da UE e a imposición
na práctica dunha UE de varias velocidades, cun núcleo máis estreito e
coherente de moeda común.
Con todo, a socialdemocracia alemá converxe en gran
medida coas propostas de Francia e Italia para a profundización da UE. Ademais,
hai un debate respecto de relación de Alemaña con EE.UU. e Rusia, mentres que
se desenvolven as relacións entre a UE e China.
EE.UU. apoian Italia e Francia na cuestión do relaxamento
da política fiscal así como o grupo de Visegrád e os países escandinavos para
deter o curso de profundización de unificación da UE.
O grupo G-20 tamén se situou a favor do relaxamento da política
fiscal en beneficio dos investimentos públicos.
O obxectivo de adhesión de Ucraína á UE, contra os plans
rusos de incorporar Ucraína na Comunidade Económica Euroasiática, agudizou as
relacións entre a UE e Rusia, mentres que Rusia apoia as forzas políticas non
seo da UE que se sitúan en contra da profundización da unificación capitalista
no marco da UE.
A liña dominante da política burguesa en Grecia da por
feito a permanencia do país na zona euro, mentres que ao mesmo tempo seguen
sendo particularmente estreitas as relacións do capital navieiro grego con
EE.UU. e Bretaña, o fortalecemento das relacións económicas con China.
Camaradas:
En todo caso, o futuro da UE e da zona euro, da economía
mundial capitalista, non se determina soamente polos plans imperialistas porque
as contradicións teñen a súa propia dinámica. Ningunha opción da xestión
burguesa pode erradicar o antagonismo e
as contradicións entre as economías capitalistas, mentres que ao mesmo tempo
entrará en conflito cos intereses obreiros e populares en todos os Estados
membros da zona euro.
A crise resaltou aínda máis intensamente os límites
históricos do sistema capitalista e en xeral a dificultade para pasar a un novo
ciclo de reprodución ampliada do capital social. A prolongada crise económica
en Grecia é a expresión de todos os factores anteriormente mencionados, nun
país que, con todo, non está na cima nin do capitalismo mundial nin da UE.
Aínda que a burguesía de Grecia foi beneficiada pola adhesión á UE, ao mesmo
tempo, a xestión fiscal da crise demostrouse máis difícil nas condicións da
Unión Monetaria e do control fiscal interestatal.
Inicialmente, a burguesía de Grecia foi beneficiada polo
derrocamento contrarrevolucionario nos veciños países dos Balcáns e a adhesión
á UE, logrando unha acumulación importante e unha exportación de capitais a
investimentos directos que contribuíron ao fortalecemento das empresas gregas e
dous grupos monopolistas. A exportación de capitais expandiuse a outros países.
Participou activamente en todas as intervencións e guerras imperialistas, como
contra Iugoslavia, Iraq, Afganistán, Libia etc. e actuou como membro activo da
OTAN.
Tras o estalido da crise, a posición da economía grega
capitalista deteriorouse no marco da zona euro, da UE e en xeral do sistema
capitalista internacional; con todo, todo iso non nega que a adhesión de Grecia
á CEE-UE serviu os sectores máis dinámicos do capital monopolista nacional e
contribuíu a reforzar ou seu poder político.
Camaradas:
A proposta do KKE que se dirixe ao pobo, non ten que ver
co cambio da moeda, nin tampouco coa vinculación da dracma co dólar, líbra
esterlina, o yen ou con calquera outra moeda. Non eliximos entre Escila e
Caribdis.
Un partido burgués pode adoptar a posición de retirada da
zona euro considérase que a sectores básicos da burguesía lles serve unha moeda
nacional, que a recuperación podería ser facilitada por unha desvalorización.
Tales tendencias foron expresadas a través do referendo británico e polos
partidos creados en Alemaña, así como nas posicións contra a UE expresadas polo
partido de Le Pen e outros partidos populistas da ultradereita en Europa. En
total, tanto na UE como en EE.UU., e agora tras a elección de Trump, estase a
reforzar a corrente política do proteccionismo, como unha arma contra a
dinámica da economía chinesa, así como da alemá en Europa.
Ao mesmo tempo, coexiste a corrente do cosmopolitismo
burgués que emprega unha retórica de esquerdas. A caracterización polos
partidos burgueses e oportunistas gregos do "problema grego" como
"problema paneuropeo" é acompañada pola posición de que non se pode
facer ningún cambio a nivel nacional a favor do pobo, máis aló da alternancia
dalgúns gobernos e persoas, sen que se afecten as relacións de propiedade sobre
os medios de produción, o núcleo das relacións económicas-políticas. Queren
impedir que o pobo loite por unha sociedade diferente, unha sociedade
socialista. De modo enganoso afirman que as cousas cambiarán simultaneamente a
nivel europeo ou mundial, ou en ningures. A verdade é que os cambios comezan en
cada país e este resultado ten un impacto a nivel rexional, continental e
mundial.
O Estado-nación burgués segue a ser o órgano básico que
asegura o dominio económico do capital, dos monopolios, a concentración e
centralización do capital en antagonismo con procesos respectivos a outros
Estados; segue a ser un escenario importante para a loita de clases implacábel
entre o traballo e o capital e xa que logo un terreo básico para o desenvolvemento
da loita de clases. Isto non anula en absoluto a necesidade dunha loita de
clases coordinada a nivel rexional, europeo e mundial.
Camaradas:
En conclusión quixera subliñar unha vez máis que as
contradicións interimperialistas, que no pasado levaron a decenas de guerras
locais, rexionais e a dúas guerras mundiais, seguen a conducir a duros
enfrontamentos económicos, políticos e militares independentemente dos cambios
na estrutura e no marco dos obxectivos das unións imperialistas, tanto vellas como
novas.
En todo caso "a guerra é a continuación da política
por outros medios" sobre todo en condicións dunha crise profunda de
sobreacumulación de capital e de cambios importantes na correlación de forzas
do sistema imperialista internacional, onde a redistribución dos mercados de
cando en cando ocorre sen derramamento de sangue.
Desde este punto de vista os nosos partidos deben estar
preparados. Os pobos e a mocidade non deben derramar o seu sangue polos
intereses dos capitalistas.
Hoxendía que están a aumentar os perigos dunha guerra
imperialista xeneralizada e de conflitos na rexión ampla dende os Balcáns ata o
Oriente Medio, o KKE está a chamar ao pobo a loitar para que non se cambien as
fronteiras, para a defensa dos dereitos soberanos do país, dende o punto de
vista dos intereses da clase obreira e das capas populares, algo que non pode
separarse da loita polo derrocamento do poder do capital e non ten nada que ver
coa defensa dos plans dun ou outro polo imperialista, coa rendibilidade dun ou doutro
grupo monopolista.
Por iso é preciso fortalecer a cooperación e a loita
común dos nosos pobos, a cooperación máis estreita dos nosos partidos, a
elaboración dunha estratexia revolucionaria en Europa e en todo o mundo, polo
derrocamento final da barbarie capitalista, pola paz e a prosperidade popular,
polo socialismo-comunismo.
Fonte: KKE
Tradución ao galego: Comunistas da Galiza-PCPE