Conflito de UNIPOST e Comunicado do PCPE.
Unipost S.A, é unha empresa privada de
ámbito estatal para o reparto de correspondencia. Naceu en 2001 e conta cun persoal duns 2.500
traballadores/as e máis de 70 centros. Ten como clientes grandes
empresas privadas españolas, institucións públicas e empresas pequenas e
medianas.
A súa política de recortes salariais,
abono impuntual das nóminas, así como de pagas extraordinarias de verán e
outros conceptos, que burlaba mesmo sentenzas xudiciais e multas da Inspeccións
de Traballo, desembocaba para agosto de 2016, nunha situación de enfrontamento
aberto que leva a acordar un calendario de accións conxuntas de CGT, UGT, CCOO
e USO dende o luns 5 ata o venres 9 de setembro de 2016 e que incluía
concentracións e outros actos en Pontevedra e A Coruña.
O venres 28 de Outubro, a unidade de
acción estoupa e a organización do PCPE de Madrid publica un comunicado que
resulta de máximo interese analizar.
Comeza por definir claramente a contradición
entre
a) o enfoque de colaboración coa
empresa (todos temos que pór algo da nosa parte) e
b) a aposta pola intensificación da loita
e a folga como ferramenta única de presión real;
Pon énfase na necesidade de ser os
propios traballadores os que esixan que se convoquen asembleas unitarias en
cada centro de traballo, onde definir os seguintes pasos a dar.
Sinala a necesidade de ser a
asemblea unitaria de traballadores, erixida como órgano democrático dos
traballadores, quen eleve a voz do conxunto do persoal, fortaleza
as posicións de loita no comité presionando dende a base, e chame á folga.
Amosa que é precisamente a ausencia desa
condición o factor que provocou a fractura da unidade no caso de UNIPOST, xustamente no momento no que a sección de CGT poñía
sobre a mesa a convocatoria de folga indefinida a partir do día 7 de Novembro.
Pon sobre a mesa o papel decisivo da caixa
de resistencia, que permita soster o esforzo económico prolongado do
persoal.
O comunicado chama a todos os
traballadores e traballadoras, afiliadas a tal ou cal sindicato (ou a
ningún), a levar adiante a folga,
organizar piquetes e actos informativos.
Chama en especial aos compañeiros
afiliados a aqueles sindicatos cuxas cúpulas sustentan a posición de colaboración
coa empresa, “a presionar as súas seccións para reconducilas pola senda da
loita, a pechar filas cos nosos compañeiros e traballar por unha folga
exitosa”.
E remata esixindo a nacionalización
de Unipost e a subrogación de todo o persoal.
Trátase dun documento que recolle con claridade
e bota luz sobre aspectos da loita de clases que raramente están contemplados
todos á vez no desenvolvemento das loitas reais e que definen, cada un deles, a
posibilidade da vitoria, e tamén a posibilidade da derrota.
Serve á vez como antídoto cara ás
posicións sectarias, e mesmo ao desprezo do compañeiro/a menos consciente, ao
alarido facilón: “Esquirooool!!!”.
Lanza unha advertencia acerca dos
conflitos desarroupados socialmente, illados, que non buscan a solidariedade
externa.
Chama á reflexión a quen ás veces, de
xeito irresponsábel, confunde cúpulas colaboracionistas con sectores pouco
conscientes das bases sindicais.
E remata poñendo no seu sitio a solución definitiva, a mirada estratéxica: nacionalización.