Nunhas condicións
político-mediáticas sempre difíciles e restritivas para o Partido Comunista,
nas que a ditadura capitalista, a ditadura da imaxe e da palabra únicas, trata
de ocultar ata o indecíbel a máis mínima presencia comunista e revolucionaria,
o comunismo galego, malia a todo, estivo unha vez máis presente neste proceso
electoral autonómico.
A campaña
electoral dos grandes partidos do sistema, tanto as opcións consagradas pola
tradición como as de recambio, desenvolvéronse seguindo derroteiros previsíbeis:
Cumpríuse o
obxectivo político fundamental de distraer ás masas traballadoras do único
dilema actual e necesario: Que sistema? Que clase no poder? A socialdemocracia
vella e nova segundo o guión asignado substitúe esta disxuntiva estratéxica
polo debate falso sobre as dúas formas de xestión do capitalismo, a liberal e a
neokeynesiana, escenificando unha pugna
mediática da que os intereses e necesidades da inmensa maioría social estivo
ausente.
Se á
socialdemocracia e ao reformismo lle quedara sequera un ápice de vergonza
política coidaríanse moito de alcumar de democracia (aínda que fora formal e de
mercado) a un xogo no que o acceso aos medios de comunicación de masas está
absolutamente restrinxido aos pertencentes ao “clube dos selectos” do réxime.
En tal situación, os debates televisivos e xornalísticos da campaña oficial
resultaron predicíbeis e ritualizados, e no seu seo, non tiveron cabida os
problemas reais do pobo traballador galego: nin paro, nin pensións, nin
sanidade, nin ruína do campo e do sector naval, nin superación do marco autonómico,
nin nada de nada... só cerimonias rituais nas que a palabreiría substitúe á
política e á vida mesma.
As enquisas
apuntaron ao longo de toda a campaña á posibilidade de que a dereita perdese
por un ou dous escanos a maioría absoluta. Este dato implicou que o “Voto útil”
funcionase ata pouco menos que considerar o voto comunista como algo
desperdiciábel, incluso condenábel, no argumentario do oportunismo de calquera
pelaxe aplicando así "a táctica da cebola”: a capa superficial impide ver
o que hai debaixo. A superficie da política oportunista consistiu unha vez máis
en culpabilizar á dereita da mala xestión da crise afirmando que é posíbel saír
dela sen tocar os intereses dos poderosos e dos monopolios. Un discurso sobre a
ineficacia e a incompetencia de “Feijoo” que na práctica serve para encubrir a
natureza bárbara e explotadora do propio sistema capitalista hoxe en
descomposición e conseguintemente incapaz de satisfacer as necesidades das
clases traballadoras e do que nada se pode xa esperar.
Neste contexto de
organizada confusión, e nos que como dicía Bertolt Brecht “nada debe parecer
imposíbel de cambiar”, Comunistas da Galiza-PCPE, saímos a dar o combate
ideolóxico denunciando o empobrecemento xeralizado dunha gran parte da clase
obreira galega, das miserábeis condicións de traballo que soporta, do
incremento da explotación e denunciando, na medida das nosas forzas, a
"trapallada" que supón o discurso enganoso e falso do oportunismo e
do reformismo no seu conxunto e a inutilidade das súas propostas, como non
sexan por aquelo de cambiar algo para que todo siga igual...
Nos mitins,
asembleas e demais actividades propagandísticas que Comunistas da Galiza-PCPE
despregou ao longo dos 15 días de campaña, situamos os nosos obxectivos
políticos e deixamos moi claro desde o principio que o voto comunista non
serviría para elixir a ningún deputado ou deputada, pero non por iso era un
voto inútil como pregoaba o oportunismo. Moi ao contrario, cada voto comunista
é un acto de rebeldía, unha forma de loita política máis, un apoio explícito ao
proxecto revolucionario que a clase obreira e o pobo galego necesitan hoxe máis
ca nunca. Un voto que ha ter, canto antes mellor, unha expresión política
organizada e consciente que impulse as loitas revolucionarias, cuxo retroceso
permite á clase dominante e aos seus colaboradores impoñer un modelo de
capitalismo carente de protección social de liberdade e regresivo cos dereitos
máis elementais.
Lamentabelmente,
os resultados non impedirán que o “parlamentiño” continúe sendo unha cova de
vagos impresentábeis que farán todo canto sexa necesario para “tranquilizar aos
mercados”, cousa que ocorrerá, mentres a fraxilidade organizativa da clase
obreira galega e a conciencia de clase non avance e se consolide para a súa
necesaria intervención política con propósitos revolucionarios.
Agradecemos a súa
confianza aos máis de mil traballadores e traballadoras que desoíndo o discurso
do medo da gran dereita e os cantos de serea da socialdemocracia e o
oportunismo nos honraron co seu voto, e continuamos adiante coa nosa loita co
obxectivo de transformar esas expresións de apoio en organización obreira e
revolucionaria en cada barrio e en cada centro de traballo.
Comité Nacional de
Comunistas da Galiza-PCPE
28/09/2016
