O
próximo ano cumprirase o centenario da Revolución Socialista de Outubro en
Rusia. No período transcorrido entre febreiro (marzo) e outubro (novembro) de
1917, Lenin cargou con forza contra os bisavós políticos da actual
socialdemocracia e rexeitou toda posibilidade de colaboración con quen votaran
nos seus parlamentos nacionais os créditos de guerra e cargou contra a
tendencia de “centro”, á que describiu como un reino de almibaradas frases
pequenoburguesas, de internacionalismo de palabra e covarde oportunismo e
servilismo aos socialchovinistas nos feitos1.
Recuperando
as opinións de Marx e de Engels, sostivo que o nome de “socialdemocracia” é
cientificamente incorrecto, posto que do capitalismo a humanidade só pode pasar
directamente ao socialismo, é dicir, á propiedade social dos medios de
produción e á distribución dos produtos segundo a cantidade de traballo que
realiza cada individuo. Sinalou que o noso partido mira máis aló, posto que o
socialismo debe transformarse gradualmente en comunismo, en cuxa bandeira
figura a lema “De cada cal segundo a súa capacidade, a cada cal segundo as súas
necesidades”.
O
movemento obreiro escindíase, en Rusia e a escala internacional, en dous
grandes campos: o comunismo e a socialdemocracia, convertida xa, de feito,
nunha forza burguesa que defende e representa un movemento obreiro burgués.
Socialdemocracia clásica e progresismo.
E
é que hoxe, cando nese consello de administración do capital monopolista ao que
chaman parlamento, onde o esperpento converteuse en norma, actúan os e as
representantes do PSOE e Unidos Podemos, convén ter presente o carácter de
clase de devanditas forzas, a súa orixe histórica e desenvolvemento até estes
pousados días de interminábeis debates de investidura.
Hai
que dicilo claro: tanto o PSOE, en nome da socialdemocracia clásica, como
Unidos Podemos, en nome do neokeynesianismo
e o progresismo, propoñen perpetuar o modo de produción capitalista e a
ditadura de clase da burguesía, tendendo as redes das súas enganosas propostas
para atrapar á clase obreira na lóxica do mal menor, prolongando a escravitude
asalariada, a explotación e a extracción de plusvalía.
A política, expresión concentrada da economía.
Ese
é o papel fundamental que xogan hoxe os nosos antigos e novos socialdemócratas,
o de cérberos do poder do capital, o de muro de contención capitalista fronte á
posibilidade de organización e loita da clase obreira á fronte dos demais sectores
populares. E, se dicimos que ese é o seu papel principal, é porque, en última
instancia, a economía manda, e para o capitalismo español dos nosos días,
incapaz de reemprender con forza un novo ciclo económico expansivo, a proposta
de xestión socialdemócrata-progresista non toca. Nun país no que, desde o ano
2010, recortouse o investimento público un 58 %, non son posíbeis o tipo de
medidas postas en marcha polo Goberno Zapatero co denominado Plan E,
tipicamente socialdemócratas. E, menos aínda, se se ten en conta a esixencia
dun novo “axuste” de 10.000 millóns esixido pola Unión Europea até 2017.
Todos
estes aspectos, en cuxos análises conviría profundar, explican o xogo actual da
socialdemocracia no estado español: a errada investidura de Pedro Sánchez, o
seu pacto con Ciudadanos, o papel
subalterno de Podemos, a posición de
ambos ante o actual debate de investidura, o seu mutismo durante o verán e o
triste papel chamados a xogar se, finalmente, se convocase un terceiro proceso
electoral.
A nosa tarefa.
Neste
escenario, no que, retomando a Lenin, unha xigantesca onda pequenoburguesa que
inundou todo e arroiou ao proletariado con conciencia de clase, non só pola
forza do seu número, senón tamén ideolóxicamente, é dicir, contaxiou a amplos
sectores obreiros e infundiulles as súas concepcións políticas pequenoburguesas;
a nosa tarefa é explicar de maneira paciente, persistente e sistemática, o
carácter de clase e o papel da socialdemocracia de onte e de hoxe, criticando
as súas propostas, sinalando os seus erros, desenmascarando o seu particular
“xogo de tronos”. E para iso é necesaria unha política revolucionaria baseada
na máxima firmeza estratéxica e na maior habilidade táctica. Unha política
desenvolvida co convencemento que fai falta para convencer.
R.M.T.
1V.I.
Lenin. As tarefas do proletariado na nosa revolución.
Fonte: UyL
Traducción: Comunistas da Galiza-PCPE