Dicían os clásicos do marxismo que o oportunismo e o reformismo penetraban no seo do movemento obreiro cun dobre discurso. Primeiro e ante os sectores máis avanzados e organizados da clase obreira e dos distintos movementos sociais, presenta un discurso de verborrea radical. Isto vémolo reflectido na carta enviada polo Secretario Xeral do PCE, Xosé Luís Centella, á súa militancia onde facía unha énfase enorme na necesidade de “reconstruír o Partido Comunista no Estado Español” para “gañar a batalla ao capital e avanzar cara ao socialismo e o comunismo”. Con estas mensaxes o reformismo quere seguir mantendo a súa militancia fiel aos principios orixinais do Partido no seu seo, sen que supoñan un obstáculo contestatario ás verdadeiras intencións do reformismo, recorrendo a figuras históricas do comunismo español como foi a referencia especial que fixo Centella na súa carta ao situarse “na senda de continuar o camiño da (re) construción do PCE organizado que hoxe necesita a clase traballadora, do PCE unitario de Xosé Díaz -Secretario Xeral do PCE durante a Guerra Civil, artífice da Fronte Popular e figura histórica do movemento comunista español-”[1].
Con todo, doutra banda lanzan outra mensaxe, unha mensaxe que mostra as verdadeiras intencións do reformismo no seo do movemento obreiro aínda que pretenda presentarse baixo careta “revolucionaria” e use o legado dos revolucionarios históricos do movemento. Así pois, vemos como Esquerda Unida, federación de Partidos onde se atopa encadrado o PCE no cal milita o Coordinador Xeral da coalición Cayo Lara, na súa conferencia estatal sobre Europa sitúase sen ambaxes por “apostar polo Euro dentro dunha Unión Europea refundada”[2]. Vemos aquí como o reformismo ensina outra cara, xa non pretende enarbolar esa bandeira revolucionaria para ir en pos do “socialismo e o comunismo”. Agora con distintas artimañas dialécticas pretende anubrar a dirección táctica e estratéxica da clase obreira para arrastrala de novo á lameira.
Para eles a Unión Europea é unha estrutura supranacional “boa” que con todo caeu en mans dos “malos”, os especuladores e os neoliberais que pretenden reverter a intencionalidade “altruísta”, coa que foi creada a Unión Europea nas súas orixes, polo cal a clase obreira podería recuperar esas estruturas e poñelas a “funcionar ao servizo dos seus intereses”. Iso pódese observar nas declaracións dos principais dirixentes de Esquerda Unida, así como dos seus socios do Partido da Esquerda Europea (PEE). Así pois vemos os empeños do europarlamentario de Esquerda Unida, Willy Meyer por loitar pola “democratización do Banco Central Europeo para que o euro sexa unha moeda dos cidadáns”, ou as declaracións da representante no Parlamento Europeo dos socios alemáns de I.U., Die Linke, que sostiña: ”O debate sobre o euro non nos axuda porque o problema real é como podemos parar a política liberal e á troika“. Estas posicións non son en absoluto novidosas, parecen recordar ás posicións do reformista Eduard Bernstein coa súa famosa frase “o fin non é nada o movemento o é todo”. É dicir, non é a loita e a estratexia pola construción dun proxecto revolucionario ao servizo da clase obreira, a loita pola ruptura coas institucións imperialistas é inútil porque a nosa salvación vai vir “dentro das mesmas institucións, cambiando o seu carácter e funcionalidade desde dentro”. O reformismo con esta torticeira análise mostra a súa cegueira en canto a visión política, bota por terra os principios fundamentais do materialismo histórico, a loita de clases. Observa a Unión Europea como unha institución que se atopa “por enriba das clases sociais”, non observa o papel fundamental que xogou o imperialismo francés e alemán coa firma do tratado de constitución da “Comunidade Europea do Carbón e o Aceiro”. En definitiva, non saben (ou non queren) realizar unha análise seria sobre a natureza de clase dos países que formaron a Unión Europea, todos países imperialistas europeos.
A Unión Europea creouse como medio para unha acción conxunta dos distintos países imperialistas europeos, por crear unha estrutura sólida que puidese asegurar unha maior taxa de ganancia no mercado mundial ás respectivas burguesías europeas. Para iso tiveron que profundar no desenvolvemento da Unión e comezar a tecer estruturas que solidificasen a unión política, económica e financeira das distintas burguesías. O Banco Central Europeo creouse como instrumento para centralizar o capital financeiro dos distintos países da UE, é un instrumento ao servizo da gran Banca, principalmente alemá e francesa, para impoñer os seus intereses financeiros sobre o resto de países membros.
Os reformistas agárranse ao mito da “Europa Social e protectora de dereitos sociais”. Non entenden que estes dereitos sociais foron unha simple concesión das clases dominantes debido á presenza dun sólido Campo Socialista en Europa. Os patróns europeos víanse na necesidade de afastar a pantasma do comunismo da aspiracións dos seus obreiros. Por iso, lanzaron unha ofensiva ideolóxica destinada a demostrar que se pode “vivir ben dentro do capitalismo”. Por iso, conseguíronse conquistas sociais, todas elas pagadas co sangue e a explotación imperialista e colonialista destes países a países dependentes de África, Asia e América Latina. Unha vez derrotado o socialismo en Europa a finais do século XX, as distintas burguesías imperialistas viron o momento para recuperar o terreo perdido. Hoxe en día, no medio dunha crise estrutural do capitalismo, a Unión Europea converteuse no medio principal para aplicar as medidas de agresión contra a clase obreira. O seu obxectivo é superar a crise abaratando os custos da forza de traballo e aumentando a súa taxa de apropiación do traballo alleo. Os rescates, o BCE, o Parlamento Europeo, as “medidas de austeridade”, todo son elementos que serven ás principais multinacionais europeas e ao capital financeiro de Europa para soster o seu modelo de dominación. Tanto o Euro como a Unión Europea son estruturas contrarias e antagónicas aos intereses dos distintos pobos de Europa e agora esa evidencia faise cada vez maior. Negar esta verdade evidente ou pretender que se pode alterar desde dentro das mesmas estruturas coas regras do xogo que eles marcan non é un erro táctico político, é directamente complicidade co inimigo.
As forzas oportunistas europeas non pretenden conseguir unha maior cota de poder para a clase obreira, ou maiores beneficios sociais. O seu papel fundamental consiste en embaucar á clase obreira con vas esperanzas de que a súa difícil situación se pode liquidar sen cuestionar a contradición capital-traballo e sen romper co imperialismo. Polas redes sociais circula unha imaxe que compara aos reformistas cos “Capos” (xefes de traballo) xudeus dos Campos de Concentración Nazis, e non lles falta razón. A súa función, a efectos históricos, é a mesma: pasar por ser “amigos” e representantes dos dereitos da clase obreira sobre o papel para na práctica facelos colaborar cos verdugos. Fronte a estes oportunistas o movemento obreiro consecuente debe opoñer a consigna de Rosa Luxemburgo “Reforma ou Revolución”. Recordemos que o soado escravo Espartaco non pretendeu acabar coa escravitude “suavizando” paulatinamente os métodos brutais dos escravistas romanos, senón dirixindo unha insurrección destinada a terminar coa propiedade escravista. A auténtica liberación da humanidade só poderá chegar mediante a superación definitiva do capitalismo e a construción dun novo sistema que poña a propiedade dos recursos humanos e naturais ao servizo das necesidades humanas e non ao servizo dunha ínfima minoría.
[1] http://www.europapress.é/nacional/noticia-pce-anima-militantes-reconstruír-partido-recuperar-quen-abandonado-partido-20130609122202.html
[Fonte: LMO]