Metafísica e Materialismo Dialéctico.
Por Miguel
Existen consideracións xeneralizadas na sociedade encol daquilo contemplado como o obxectivo de vivir, pode ser no sentido de como debe ser a actividade produtiva do individuo, a carreira profesional a elixir, as posesións materiais a obter, a parella a conseguir, o tipo de familia con quen convivir, o lugar ao que se debe aspirar para vivir, a escola á que se debe aspirar, etc. Todo nun plan previamente elixido para cada individuo, cada plan coas súas diferenzas pero en esencia o modo de produción capitalista e a sociedade que produce este require de certas concepcións encol de como é que os individuos deberán de concibirse a si mesmos antes, durante e ao fin da vida.
O anterior sérvenos de punto de partida crucial, pero non nos deteremos a profundar encol do home alienado, senón que damos un envorco cara á consideración do ser na vida e o concreto, especificamente na vida humana, isto coa intención de suscitar a posibilidade de teorizar sobre o desenvolvemento vital, de tal forma que se rompa co formalismo e aridez metafísica que está no fondo das consideracións do “deber ser” do humano, que o seu desempeño vital está mergullado en devandito modelo de produción; o cal guiaranos a comprender nosas propias vidas nun nivel xenuíno e verdadeiramente propio pero non no sentido individualista, “egoísta” e tosco, propio daquela persoa que se pecha sobre si mesma e o seu entorno de familiares e amigos máis próximos.
Pola contra, aquilo que é vivo, concreto e real, (como o é o humano) é contraditorio, infinito nas súas conexións e interaccións no universal, ten un movemento interno con respecto a esas conexións e interaccións, movemento que vai desde si cara fóra e viceversa; polo tanto as persoas están en relación á sociedade e é aí onde se dá o seu desenvolvemento e a súa vida.
Do anterior podemos concluír que comprender nosas propias vidas non é unha comprensión unilateral de si mesmo, senón que na medida que coñecemos máis e máis aquilo concreto en interacción con respecto a nós comprendémonos máis a nós mesmos, doutra banda, ao comprendernos no concreto propio coñecemos o universal.
Pasemos pois a opoñer a metafísica do “deber ser” do ser humano no sistema capitalista con respecto a unha concepción da realidade fundamentada na procura e coñecemento do concreto no seu ser xenuíno.
Metafísica.
A metafísica considera que todo aquilo que percibimos só é un feito meramente superficial, brután e burdo, que iso que se aparece aos nosos sentidos é produto dun algo incognoscíbel ou só capaz de ser coñecido polo sabio que crea o sistema metafísico como parte dunha sorte de revelación mística da que participa. Para dita concepción do mundo, cada aparencia é a expresión innóbel dun algo trascendente e absoluto que se debe só a si mesmo, polo tanto, todo aquilo que percibimos son meras formas sen nexo nin movemento propio ou con respecto ás demais, onde a esencia transcende a forma e a forma pode ou non ter relación algunha (de forma mística) coa esencia de acordo ao sistema en cuestión.
Na vida cotiá temos plans, aspiracións, proxectos, débedas, obrigacións, metas, prospectos, soños, patróns do que queremos que sexa tal ou cal cousa. Cada quen en relación a interaccións con medios sociais específicos, medios de comunicación, etc. Déronnos un conto do que “é” a vida e do que “debe ser” a nosa, coas súas inflexiones respecto de cada QUEN, pero ao final é o mesmo conto.
Entrevemos xa a metafísica imbuída no antes devandito, en primeiro lugar, o conto (por tomar o máis difundido), o modelo é o mesmo: busca ter isto, busca ter o outro, mentres máis teñas serás máis feliz, en verdade feliz; non hai lugar para unha historia propia coas súas respectivas particularidades, movemento e interrelacións, non hai lugar para o diverso, é reducir os aspectos da vida a unha “forma” determinada e invariábel, aínda máis, eterna, a que sempre foi e sempre será, non hai cabida para criticala, comparala, negala. Respecto de nós mesmos unha vez que asimilamos algún modelo do ideal, mantemos a firme, rotunda e inflexíbel e convicción encol dos patróns de pensamento que xurdan de devandito modelo, así como aquilo que “debe ser” e “debemos ser”, novamente non hai cabida para os puntos de crebe, o movemento, o cambio, a particularidade dos distintos momentos da vida, non hai cabida para o paradoxal, pero, non é seica así a verdadeira forma da vida?, seica non é así aquilo que nos marca e fainos sentir vivos?, o que se desenvolve, o sorpresivo, o variado, etc.
Diriximos a nosa vida baixo unha concepción ríxida, inmanente, unilateral, cando o conflito e os ritmos naturais da vida na súa normal calidade aparecen preocupámonos, caemos na desesperación, a decepción e a frustración, pois queremos unha vida que se adapte a unha abstracción meramente idealista, inflexíbel nun árido formalismo metafísico.
Ábrese pois a interrogante: Podemos construír un entendemento de nosa propia vida que sexa superior, propio, que busque á vida nas súas particularidades e peculiaridades, máis profundo, máis xenuino?, a resposta desde a filosofía é afirmativa, pero seriamos moi infantís se pensásemos que dita resposta abonda, debemos sempre ser conscientes da contraparte que corresponde á sociedade en relación ao que envolve sobre o individuo e que non é designado polo pensamento e a práctica do individuo, cuxo papel é de orde superior; papel que será distinto, superior e xenuíno ao estado actual da sociedade capitalista só nunha nova orde social reconstruída de xeito total, especificamente: no socialismo-comunismo.
O Concreto (A dialéctica).
Todo é só devir, o único real é o devir (Hegel). O devir é causa de aspectos sinérxicos nunha infinita vastedade de: interacción universal, contradición, movemento universal, movemento externo e interno. A vida entón é parte dese devir universal, é preciso atopar á vida no seu verdadeiro modo de ser, actuar baixo unha correcta concepción da súa natureza, fluír na súa corrente de infinito movemento non unidireccional, non único, convencidos non nunha certeza metafísica, senón nun movemento superior da razón onde as aparencias opostas cámbianse unhas por outras e supéranse.
Esta razón, a razón dialéctica, non é un absolutismo, pola contra, alcanzamos á vida no seu concreto ser, accesíbel, tanxíbel ao noso pensamento e actuar, pero habemos de perseguir o que é a vida de forma indefinida na súa infinita variedade, entón nada poderá ser levado ao pensamento como absoluto, o absoluto non residirá nun ser preciso, senón na suma de todos con todos os momentos universais do devir, alcanzamos á verdade e á vida só de xeito parcial en determinacións específicas e seres illados dunha forma máis integral, pero con consciencia de que aínda que o absoluto sexa a suma de todo o que é, un ser xa contén algo do absoluto pois está nese conxunto.
Con esta razón non evitamos as contradicións da vida, os seus puntos de crebe nin o seu complicado modo de ser, pero si tomamos consciencia do que en realidade implican e son, non de forma absoluta pero si nas súas interaccións internas e externas, aínda que sempre profundando máis para regresar novamente ao exterior e contemplando interaccións máis amplas.
Tampouco evitamos a frustración, a dor, o sufrir, a ansia; pero esta razón implica unha gran superación onde atopamos á vida no concreto en oposición con respecto á burda metafísica dun formalismo marchito e completamente estático no que actuamos nunha mera programación mecanicista.
Existirá pois unha gran diferenza no mecanicismo que se toma como absoluto e que non contempla as crebas, as contradicións e as crises, en respecto dunha razón que as contempla nunha forma superior no devir, no que ata a contradición representa non menos que unha oportunidade para a acción.
A vida é pois, non un algo onde os seus partes teñan realidades separadamente con respecto a elas, senón un conxunto pleno e interconectado, no que non existe un aspecto máis ou menos importante, a importancia de cada aspecto será de acordo ao momento específico na súa comprensión con respecto ás demais partes e momentos en conxunto, sempre tomando en consideración tanto canto nos é posíbel o estender dita comprensión dialéctica.
Do anterior podemos deducir que desenvolvemos a teoría dunha práctica: a vida; onde empezamos co concepto ata chegar ao coñecemento por mediación dialéctica de praxe e teoría. Mergullámonos non nunha práctica tosca e burda, senón recollemos á práctica e á teoría nun movemento superior de razón dialéctica e praxe. Unha poesía onde o individuo non se pecha nos seus adentros nun absurdo solipsismo, nin nun mecanicismo do inmediato; senón en integración no devir universal.
[Fonte: LJC]