Cando o anticomunismo se disfraza de revolución.

Homenaxe a Andreu Nin no Parlamento de Catalunya: Anticomunismo de esquerdas disfrazado de memoria histórica e revolución.
Nun acto institucional celebrado no Parlamento de Cataluña e moderado pola súa Presidenta, a dirixente de CiU Núria de Gispert, renderon homenaxe ao dirixente do POUM Andreu NIn, no 76 aniversario da súa misteriosa desaparición cando estaba sendo trasladado, para ser xulgado polos sucesos de Maio do 37.
Ao devandito acto asistiron os máximos dirixentes de EUiA , PCC e PSUC- xunto con ICV, PSC, ERC, CC.OO., UGT, CGT e unha variada representación de pequenos grupos da esquerda trotskista e anticomunista. Na homenaxe resoaron os ecos do anticomunismo da guerra fría cando xa se utilizou exhaustivamente a figura de Andreu Nin e ao seu partido, o POUM, para desacreditar ao PCE, ao PSUC e á Unión Soviética.
Curiosamente, malia que o POUM e Andreu Nin pasaron á historia como os “verdadeiros revolucionarios”, puros e intransixentes, que loitaban contra todas as tendencias e expresións políticas da burguesía –entre as que eles incluían ao PCE e o PSUC– a homenaxe contou coa plena participación da burguesía nacionalista catalá (CiU, PSC e outros) patrocinadora de graves recortes sociais e políticas salvaxes neoliberais, e co apoio das institucións e a prensa do sistema.
A burguesía catalá reivindica a Nin  para defender o capitalismo.
No acto, a reaccionaria converxente Núria de Gispert desfacíase en halagos cara a figura de Andreu Nin: “un político notorio, un líder revolucionario e un cidadán comprometido”. A pregunta vénsenos á cabeza. É que se volveu a burguesía catalá “revolucionaria” ou discípula do camiño “marxista” de Nin? Como? Recortando os dereitos sociais e laborais aos traballadores? Estendendo a corrupción e a privatización polas terras catalás?
A alta burguesía catalá mira cara o pasado para manter o seu sistema de explotación no futuro. Necesita ocultar a súa historia para eludir a súa responsabilidade histórica no xenocidio franquista mesturando as vítimas cos verdugos e, con esta homenaxe anticomunista, volver á eterna leria de que ambos bandos cometeron crimes (igualando ao fascismo coa defensa da democracia). A homenaxe “revolucionaria” magnifica a morte de Nin e oculta os crimes cometidos pola súa facción (POUM e sectores extremistas do anarquismo) para, en realidade, denigrar e criminalizar a memoria dos antifascistas consecuentes, especialmente dos comunistas, que loitaron pola democracia popular e a república, intentando afastar, o actual descontento popular contra a crise e o capitalismo, do marxismo e o socialismo.
Para desviar á clase obreira e ao pobo queren restablecer o discurso da “reconciliación” de clases, como na transición, rexenerando o seu “consenso” burgués desprestixiado pola crise, as súas corrupcións e recortes salvaxes, marchando todos xuntos cara a unha “segunda transición”, e ata formar unha fronte común con sectores da esquerda anticomunista para iniciar o camiño cara unha suposta soberanía catalá, ditaminada desde Berlín e a Troika. Nuria de Gispert  expresábao coas súas palabras: “Unha mirada responsábel e serena á traxedia da Guerra Civil, das vítimas e verdugos, hanos de levar a constatar a necesidade de reconciliarnos coa historia, vivindo un presente que habemos de mellorar coa achega de todos en paz, para albiscar horizontes de liberdade e de xustiza”. E xa sabemos o que significa paz, liberdade e xustiza para a burguesía converxente.
Os “herdeiros” do PSUC atacan a súa historia?
Merece destacarse neste “revival” da guerra fría a presenza de dúas organizacións vinculadas co PCE e herdeiras do PSUC histórico, o PCC e o PSUC-viu, representados polos seus dous secretarios xerais, Joan Josep Nuet e Alfred Clemente. A súa presenza e o seu apoio á homenaxe comportan a ruptura do fío condutor que unía ao PCE, ao PSUC e ao PCC coa súa historia máis gloriosa: a “República de Novo Tipo”, a alianza coa URSS, a Fronte Popular, a unidade antifascista e o Exército Popular, xusto as políticas que Andreu Nin e o POUM atacaron agresivamente.
Superpostas as causas reais da desaparición e morte de Andreu Nin, xa sexa en resposta a ordes directas de Stalin –malia que os anticomunistas lle atribúen a súa autoría aínda non se acharon probas concluíntes en ningún lugar– ou de axentes dobres do NKVD soviético dirixido por Alexander Orlov –curiosamente “exiliado” aos Estados Unidos tralo suceso– que pretendía danar a imaxe da República, da URSS e dos comunistas españois, ou se a desaparición de   Nin obedece a calquera outra motivación diferente, atopamos un feito fundamental: de triunfar o alzamento do POUM e sectores anarquistas en maio de 1937 en Barcelona, indiscutibelmente a sorte que correrían os dirixentes do PSUC non sería moi diferente da de  Nin . Joan Comorera, secretario xeral do PSUC e Rodríguez Salas, ex dirixente do Bloc Obrer i Camperol que ingresou no PSUC sufriron senllos atentados antes de maio de 1937, e outros dirixentes sindicais e políticos deste partido como Desideri Trillas, Roldán Cortada e Sesé foron asasinados por rivais políticos situados no anticomunismo de esquerdas.
A Esquerda dogmática reivindica a Nin.
De ter sido as cousas de forma diferente, quizais hoxe estariamos preguntándonos pola desaparición do secretario xeral do PSUC, e Nuet e Clemente veríanse obrigados a render homenaxe a Joan Comorera en lugar de Andreu Nin. Pero o deputado da Esquerda Plural e líder do PCC, Joan Josep Nuet, así como Alfred Clemente, preferiron eludir as circunstancias históricas deste suceso, rompendo deste xeito cos restos da liña histórica do PCC e do PSUC-viu. Nuet, por exemplo, nunha ardente reivindicación de   Nin afirma que o seu legado «ha de ser recuperado» e hai que combater «por unha banda o esquecemento do franquismo e a transición monárquica, e por outra dunha parte da esquerda dogmática, na cal o partido do que son secretario xeral colocouse en excesivas situacións»(1). Son conscientes os secretarios xerais do PCC e do PSUCviu que ao asumir e reivindicar as posicións representadas por Andreu Nin e o POUM participan na defenestración e revisión histórica burguesa dos militantes, do PSUC-PCE, que defenderon a República? Como poden levar ás súas organizacións políticas cara ao lobby do anticomunismo de esquerdas? Cando asumen as posicións representadas por Andreu Nin e o POUM enfróntanse ao todo o que significou o PSUC: a unidade dos comunistas, a comprensión da cuestión nacional, a Fronte Popular, a defensa da República e a política antifascista e internacionalista practicada pola Unión Soviética e a Internacional Comunista.
Sectarismo do PSUC?
Para coñecer as circunstancias dos conflitos na retagarda republicana é preciso non esquecer o contexto histórico: considérase correcto culpabilizar ao PSUC por ser sectario e crear un clima de confrontación agresiva contra o POUM, cando as desavenencias políticas eran mutuas e viñan de moi atrás –antes de formarse ambos partidos- e estas víronse agudizadas pola guerra e pola postura sectaria e maximalista que adoptou o POUM, fronte á política de unidade antifascista ampla do PSUC na súa estratexia de Revolución popular, ademais de que o partido de Nin e os seus milicias acolleron no seu seo a numerosos grupos de trotskistas e esquerdistas europeos que atacaban á República e á URSS. Unha lectura histórica maioritaria e nalgúns momentos de pensamento único –tal e como sucedeu nos mellores anos da guerra fría anticomunista-, utiliza o victimismo do POUM para silenciar o momento no que as vítimas políticas tiñan o carnet do PSUC-UGT e nin sequera menciónase o tratamento que o POUM daba ao PSUC.
Nin contra o PCE, o PSUC, a Fronte Popular, a Generalitat e a República.
Non se pode esquecer que Andreu Nin foi moi sincero e moi explícito, por exemplo, cando en decembro de 1936 cualificaba ao PCE e ao PSUC como «traidores e renegados do marxismo» e, en ton belicoso, cualificaba aos seus dirixentes como «os falsos caudillos e os burócratas do movemento obreiro [que] estarán alén da barricada»(2), suponse que non para xogar ao fútbol precisamente. En marzo de 1937 Nin preguntábase ironicamente que diferenza había entre o PSUC e os políticos da burguesía(3), mentres que, tralos sucesos de maio afirmaba desafiante que «a conduta do Partido Comunista de España, e do seu filial o PSUC, en Cataluña, durante as xornadas de maio, veu demostrar que devanditos partidos non representan unha simple tendencia reformista do movemento obreiro, senón que constitúen a vangarda e o instrumento da contrarrevolución burguesa (…). Os representantes do proletariado revolucionario e dos verdugos non poden sentarse a unha mesma mesa» (4).É leste o «legado» que Nuet e Clemente queren recuperar de Andreu Nin?
Nuet e Clemente seguramente tamén pensarán que Nin tiña razón cando o dirixente do POUM afirmaba en plena guerra civil e nun ton golpista: «esiximos e propugnamos a disolución inmediata do Parlamento da República e do Parlamento catalán porque son formas de organización política completamente superadas, que pertencen ao pasado»(5). Non se pode esquecer tampouco que durante as xornadas de maio Julián Gorkín, número 2 do POUM, reuniuse con dirixentes da CNT –que afortunadamente lle negaron o seu apoio– para ir a por todas e acabar co PSUC e o resto de forzas políticas e sindicais que apoiaban á Generalitat republicana. Tamén Franco, a Falanxe, Hitler e Mussolini pensaban que o parlamento da República e o de Cataluña eran institucións superadas que debían desaparecer, e puxeron todo o seu empeño en logralo, enviando os seus hordas asasinas a arrasar as cidades republicanas e exterminar aos defensores do réxime popular, lexítimo e democrático.
Así mesmo, Nuet e Clemente coincidirán con Nin  que chamar aos obreiros a combater á beira da República é un crime contrarrevolucionario posto que «cando se vos di que loitades por unha república democrática, o que se vos di é que vos preparedes para participar na futura guerra imperialista (…). Hoxe formáronse xa dous grupos imperialistas. Inglaterra e Francia xunto coa URSS staliniana, contra o bloque de Alemaña, Italia e o Xapón»(6), e ademais «a burocracia contrarrevolucionaria de Moscú ­–a URSS- quere ter a seguridade absoluta de controlar a política interna do noso país e os derroteiros da nosa revolución» (7). Xa o había devandito Franco: o glorioso alzamento nacional foi necesario para salvar a España de converterse nunha ditadura comunista controlada por Moscova.
Quizais tamén Nuet e Clemente inclúen no legado a recuperar de Nin as súas análises que destacan que «o Partido Comunista e o PSUC desempeñan o papel de axentes da burguesía no movemento obreiro, máis perigosos para a revolución que a propia burguesía, por canto a etiqueta marxista con que se adornan facilita a súa penetración nas filas proletarias»(7). Polo tanto, a consigna do momento queda clara para calquera revolucionario consecuente: combater a matar ao PCE, ao PSUC (e ao PCC?) tal e como mostran os ensinos de Nin e ata con moita máis enerxía na actualidade, dado que hoxe son organizacións moito máis reformistas que en 1936-1937.
Onde está hoxe Nin, en Washington ou en Berlín?
Finalmente, como aplicación actual do legado sectario e dogmático de  Nin, é de supoñer tamén que Nuet e Clemente serán consecuentes cos ensinos do líder do POUM, que mostran que hai que combater con igual enerxía ás Repúblicas populares, ao fascismo e ao imperialismo. Farán súas a ideas dos grupos trotskistas e anticomunistas de América Latina que consideran que Hugo Chávez, Evo Morais, Daniel Ortega e Rafael Correa representan a unha burguesía contrarrevolucionaria e ata a un instrumento do imperialismo chinés, burguesías –e os seus aliados entre os partidos comunistas e de esquerdas- ás que se debe combater con tanta enerxía como ás oligarquías dependentes do imperialismo ianqui?; e coa mesma lóxica de  Nin,  alinearanse contra o socialismo cubano afirmando que está dirixido por «a ditadura dos irmáns Castro» e que tamén debe ser combatido posto que representaría á burocracia contrarrevolucionaria da Habana que está preparando a restauración capitalista? Seguramente os militantes, do PCC e do PSUC viu, estarán ansiosos por coñecer como as súas organizacións deben aplicar a partir de agora en política internacional o legado de Andreu Nin.
E Trillas, Cortada, Sesé ou Comorera?
É curioso contemplar a estes dirixentes, cegados ao descubrir a Andreu Nin, cando critican gratuitamente a esa «esquerda dogmática» que defende o legado da República, da Fronte Popular, do PCE e do PSUC históricos, antifascistas e revolucionarios, é dicir, a política de unidade ampla para vencer ao fascismo e transformar a sociedade. Xamais participaron en homenaxes a militantes do PSUC como Desideri Trillas, Roldán Cortada e Sesé. Ao mesmo tempo, seguen mantendo no esquecemento e o silencio –e ata ás veces aceptan a montaña de calumnias inventadas por Carrillo­- a Joan Comorera, fundador do PSUC e secretario xeral dun partido que conseguiu unir a todas as forzas patrióticas, republicanas e de esquerdas para prolongar a resistencia antifascista: un dirixente que a risco da súa vida enfrontouse valentemente á ditadura anarquista, e foi o que con máis enerxía traballou para que a retagarda catalá se recuperara e se unira ao esforzo común na defensa da República. É lamentable que a memoria histórica dos comunistas e outros antifascistas sacrificouse no altar do politicamente correcto, buscando unha imaxe mediática que facilite a recadación de votos entre sectores esquerdistas tradicionalmente hostís ás organizacións dominantes en EUiA , sen perder o equilibrio co perfil institucional, reformista e nacionalista desta organización.
Recuperar a historia para construír o presente e conquistar o futuro.
Como é posíbel que os máximos dirixentes de EUiA, do PCC e o PSUC-viu non se dean conta de que a burguesía catalá, representada por CiU, PSC e outros, estanos utilizando para destruír o patrimonio revolucionario e a memoria histórica dos comunistas e antifascistas que loitaron en defensa da República ao homenaxear ao anticomunista Andreu Nin? É esta é a “unidade” que algúns preconizan? A unidade coas forzas que representan á burguesía depredadora, corrupta, sionista e atlantista, esta vez, co argumento do anticomunismo de esquerdas? Triste panorama para unha maioría dos militantes destas organizacións que cotidianamente se esforzan e se sacrifican coa esperanza de conseguir unha sociedade mellor. A memoria histórica de comunistas, socialistas, republicanos e outros antifascistas merecen algo mellor. Recuperar o pasado, a heroica historia de loita, para construír o presente e conquistar un futuro de democracia popular, república e socialismo.
Notas:

(2) Andreu Nin: A revolución española. Editorial Fontamara. Barcelona, 1978, p. 250.
(3) Nin, p. 265.
(4) Nin, p. 289.
(5) Nin, p. 251.
(6) Nin, p. 255.
(7) Nin, p. 246.
(8) Nin, p. 298.
[Fonte: República]