22° Seminario Comunista Internacional: "Os ataques aos dereitos e as liberdades democráticas da crise capitalista mundial. Estratexias e accións de resposta".
A continuación expoñeremos algúns extractos das contribucións, en galego, dalgúns partidos participantes ao 22º Encontro do Seminario Comunista Internacional.
Contribución do Partido do Traballo de Bélgica (PTB).
Os ideólogos do sistema capitalista tratan de presentar ao Estado, as leis e a xustiza como neutros e representantes dos intereses de toda a colectividade. Pero non pode haber igualdade real, tratamento igual, se a sociedade se basea na propiedade privada dos medios de produción que, por natureza, se circunscribe a un grupo limitado de persoas(…)Pero a burguesía, en calquera parte de Europa, fixo todo por limitar novamente os dereitos, por arrebatarllos aos traballadores, e para reforzar o aparello de Estado e o seu carácter represivo. Por razóns económicas (ganancias) pero tamén políticas(…) o recrudecemento do anticomunismo en tempos de crises. A elite financeira sabe que os partidos comunistas poden crecer fortemente en períodos de crises como o vimos nos anos 30. No noso país, ataques deste tipo comezan a manifestarse. Como se puido testemuñar desde as últimas eleccións locais do 2012 onde o PTB fixo progresos importantes en grandes cidades do país como Amberes, Lieja e Bruxelas. O sistema teme a urxencia dun partido marxista poderoso. Así, a N-VAI, vencedora das eleccións locais en Amberes, quixo derrubar o carácter democrático do PTB, dada a súa identidade comunista, quixo instalar, coa colaboración doutros partidos de dereita, un cordón sanitario –unha prohibición de colaborar por parte dos outros partidos- ao redor do PTB.
Hai tamén unha maior vontade por parte do Estado de “disciplinar” á poboación en tempos de crises. Disciplínase aos traballadores activando aos desempregados e outros beneficiarios sociais obrigándoos a aceptar empregos mal pagados, ata prácticas pagadas a 1.5 euros a hora. En caso de negarse aplícanse sancións que suprimen os beneficios sociais. O propósito é facer presión nos salarios e obrigar aos traballadores a aceptar calquera traballo.
Dereito á folga. A Unión Europea quere impoñer as súas 4 “liberdades fundamentais”(liberdade de empresa, de circulación de capital, de mercadoría e de persoas) por enriba dos dereitos sociais. Así, intentou recentemente, mediante o regulamento Monti II, someter o dereito á folga á liberdade de empresa. É a continuación dos fallos de Laval e Viking pronunciados pola Corte de Xustiza da Unión Europea no 2007.
Dereito á organización. A Unión Europea desenvolveu un dereito penal europeo para a represión política a través de decisións marco. Estas definen as “intencións terroristas” como a vontade de impoñer outro modelo de sociedade. A decisión marco do 2002 fala da loita contra a violencia urbana. Estas disposicións tradúcense a nivel nacional e poden ser utilizadas mañá contra movementos sindicais e partidos progresistas. Levántanse listas negras de organizacións, os seus haberes financeiros poden ser bloqueados e as súas operacións financeiras controladas. Na Unión Europea hai unha corrente que desexa volver ilegal ao comunismo e os partidos comunistas.
Dereito aos servizos públicos. A Unión Europea de xeito crecente deixa actuar ao capital sen obstáculo, e déixalle invadir todas as esferas da sociedade. As privatizacións e a desregulación transferiron aos consellos de administración privados dominios considerados anteriormente como de utilidade pública e que concirnen ás necesidades vitais: as comunicacións (correo, telecomunicacións), a mobilidade (ferrocarrís, transporte en común), a produción e a distribución de enerxía e auga, as pensións (aforro de pensións) e de xeito crecente, a saúde (seguros privados) e a educación.
Contribución do Partido Comunista de Filipinas (PKP).
A opresión é unha necesidade concomitante da explotación de clases. É parte da natureza da burguesía monopolista o efectuar ataques aos dereitos e liberdades democráticas da clase traballadora e ao resto da xente para poder preservar o seu sistema de explotación.
A burguesía monopolista non pode quedarse co valor excedente producido pola clase traballadora sen o poder de contratar e despedir aos traballadores en cada lugar de traballo, e sen o poder do estado para dominar á clase traballadora e previr ou conter ao movemento sindical, e máis aínda ao partido revolucionario do proletariado. A burguesía monopolista, magnificou o papel do estado burgués para reprimir ao proletariado e á poboación e para librar guerras de agresión co propósito de apoderarse de territorios e executar a rapina.
Nos países subdesenvolvidos, a burguesía imperialista se alía coa gran burguesía compradora e a clase terratenente para así poder usalas nas formas máis descaradas e brutais de explotación e opresión. Os superbeneficios que obteñen se logran con menores investimentos mediante o uso de traballo barato e nas peores condicións de desemprego e pobreza. A represión é unha parte normal da vida diaria das masas explotadas. As clases explotadoras locais recorren ao terrorismo de estado para enfrontar as manifestacións da resistencia popular.
Os poderes imperialistas encabezados polos Estados Unidos utilizaron a política económica neoliberal para tratar de negar que a clase traballadora é a creadora de novos valores materiais na produción. Pretenden atribuír á burguesía monopolista a calidade de último produtor de benestar e de traballo, e xustificar o uso do estado para acelerar a apropiación dos beneficios e a acumulación e concentración do capital.
Os partidos Marxistas-Leninistas e Maoístas que conducen a nova revolución democrática mediante a guerra popular prolongada xogan un papel significativo conducindo ao mundo cara a unha revolución proletaria. Estes partidos manteñen alto o facho da revolución armada. Iluminan o camiño da revolución dos pobos en países subdesenvolvidos, nos antigos países socialistas, e nos países imperialistas.
Contribución do Partido Comunista de Venezuela (PCV).
A crise capitalista é un dos grandes problemas a solucionar, pero non con e en favor da burguesía, non co favor do capital financeiro, senón co favor da clase obreira, co favor do pobo traballador.
O tema do seminario: “Os ataques contra os dereitos democráticos e as liberdades na crise capitalista mundial. Estratexias e accións de resposta”, colócanos no caso venezolano no ano 1983, cando o primeiro paquete neoliberal que se aplicou no noso país levou ao país a creba bancaria pola fuga de capitais, ao endebedamento externo e ao apoio do estado capitalista ao sector do capital financeiro coa recuperación dos bancos. Aquí iniciouse o gran sufrimento do pobo traballador que tivo despois expresións políticas na rebelión popular do 1989, o chamado Caracazo, nas dúas rebelións militares nacionalistas do 1992 e finalmente na loita pola conquista do goberno bolivariano do Presidente Hugo Chávez nas eleccións de 1998.
Estes anos da política neoliberal entraron na historia cunha pobreza a niveis de máis do 70%, o desemprego a máis do 50%, a vaga de privatizacións de industrias e empresas, incluíndo o sector de saúde e educación. Fronte ao aumento de protestas, os gobernos responderon con represión política e policial. Foron desmanteladas sistematicamente as organizacións de masas, sindicais, campesiñas, estudiantís, etc. para impedir calquera resistencia organizada, sempre aplicando o modelo norteamericano da cenoria e o garrote, é dicir, por unha banda tratar de corromper a dirixencia e polo outro, reprimir brutalmente calquera foco de resistencia da clase obreira e das masas. Eran anos de fame, de falta de traballo e de vivenda, de aumento da delincuencia, especialmente a xuvenil, extensión do consumo de drogas, anos de desesperación do pobo, similar da que viven hoxe os pobos da maioría do mundo capitalista desenvolvido.
Contribución do Partido Comunista de Cuba (PCC).
As consecuencias da crise seguen facendo estragos. Particularmente en Europa, atravésase a situación máis grave nas últimas oito décadas. As desapiadadas medidas impostas e a inflexíbel actitude das autoridades europeas e os organismos financeiros internacionais, ante a dramática realidade da poboación, contrastan coa disposición desmedida desas mesmas instancias de axudar aos capitais privados. As medidas que se aplican confirman que as receitas neoliberais impostas polo capitalismo dilatan a crise económica e profundan a crise política. A reacción popular ante as desalentadoras perspectivas expresáronse en toda a súa magnitude e a impotencia e a desesperanza xeneralizada, particularmente nos sectores máis vulnerábeis, conlevou ao alleamento, a apatía e ata o suicidio (…) Valorar con realismo e espírito crítico o labor de PCC, así como transformar os métodos e procedementos requiridos para exercer o papel de forza dirixente superior da sociedade e o Estado, que lle corresponde ao Partido en cumprimento do artigo cinco da Constitución da República, foi tamén un asunto principal abordado na Conferencia Nacional. Impulsar, controlar e esixir que a implementación dos lineamentos se realice en correspondencia cos principios e valores do socialismo, non sería posíbel se a conduta de cada militante non se caracteriza pola orde, a disciplina e a esixencia.
Os lineamentos que hoxe se implementan son o resultado do debate popular e enriquécense permanentemente coa aspiración de lograr unha sociedade acorde ás nosas necesidades, sen ignorar as realidades internas e externas. O obxectivo é avanzar cara un novo modelo de desenvolvemento socialista, no que interactúen múltiples esferas para lograr un impacto económico en diferentes ámbitos da vida nacional.
A realidade dentro e fóra do noso país imponnos retos cotiáns e é necesario avanzar evitando erros e improvisacións, pois a magnitude e complexidade dos problemas que enfrontamos non permite que podamos resolvelos dun día para outro.
Contribución do Partido Comunista Obreiro Español (PCOE).
“Ningunha organización política no estado español das que hoxe se reivindican revolucionarias e comunistas, empezando pola nosa, teñen influencia sobre as masas traballadoras, nin tampouco o seu recoñecemento.”
Camaradas, a primeira apreciación que debemos facer é a de situar o concepto de democracia no seu xusto termo, engadíndolle a condición de clase que determinará quen impón o seu ditado. A democracia burguesa, na súa versión máis acabada, a República democrática, é a mellor envoltura política da que pode revestirse o capitalismo. Doutra banda, a historia demostrou a falsidade de que profundando na democracia burguesa se pode alcanzar o socialismo –bandeira enarbolada polo oportunismo – senón todo o contrario, cada vez acrecenta máis a reacción tendendo ao fascismo, como se pode comprobar en múltiples países europeos hoxe. E é que baixo o capitalismo e a súa democracia burguesa as liberdades e dereitos reais únicamente existen para os burgueses non así para as clases laboriosas, para os que estes son meras declaracións de intencións sen efectividade algunha.
A contribución da crise sistémica do capitalismo foi a de deixar caer todas as máscaras que aínda quedaban en pé e mostrar a súa verdadeira face criminal. Tamén acentuou todas as súas contradicións que, obxectivamente, nos leva ao limiar do socialismo, tal e como nos ensina a ciencia marxista-leninista,de tal modo que:
1) A soberanía nacional é arrasada e desvencixada; sendo dirixido o mundo por agrupacións imperialistas supranacionais, converténdose os estados-nación en delegacións lacaiunas ao servizo dos monopolios.
2) O aparello dos estados burgueses é reaxustado para ser adaptado ás necesidades dos monopolios, de tal xeito que se produce unha centralización do estado. No estado español vaise producir unha redución da Administración Local que, segundo estiman os sindicatos de funcionarios, destruirán entre 100.000 e 115.000 empregos; vanse suprimir municipalidades, mancomunidades, Deputacións, estando tamén nos plans da burguesía a eliminación da metade dos deputados autonómicos, cando non a supresión das autonomías.
3) As medidas adoptadas para resolver a crise por parte dos capitalistas –conducentes a redistribuír a riqueza ao seu favor sobreexplotando e empobrecendo á clase traballadora- senta as bases para acrecentar as dimensións da crise en lugar de minoralas.
4) A loita polos mercados emerxentes de venda e as materias primas, unida á picada da burbulla especulativa e á acumulación inxente de capital, conleva a necesidade de axustes que, por unha banda, achanden o camiño aos monopolios da exportación de capitais -fundamentalmente a América Latina, o Magreb e Asia– e por outro lles facilite destruír forzas produtivas e reducir violentamente a produción para adecualas á demanda solvente do país; acrecentándose o paro e, con el, caen en picado os salarios e se precariza o emprego;depauperándose as condicións de vida do proletariado.
Contribución do Partido Comunista dos Pobos de España (PCPE).
A economía española leva seis anos sumida nunha dura crise capitalista. Tras unha breve recuperación, iniciada a mediados de 2010, comezou un novo ciclo recesivo en 2011 que continuará ao longo do presente ano, cunha caída do Produto Interior Bruto que superará o 1,5 %. Todo fai prever que o novo ciclo recesivo continuará durante 2014.
A crise capitalista actual, que ten a súa causa principal na sobreprodución, determina as políticas que veñen aplicando en favor dos monopolios os diferentes gobernos. O Goberno do PSOE tratou de facer fronte á crise poñendo en marcha unha serie de medidas de orientación socialdemócrata, aprobando en xaneiro de 2009 o denominado Plan Español para o Estímulo da Economía e o Emprego (Plan E), ao que seguiu o Plan de Economía Sostíbel a finais do mesmo ano, que ao cabo daría lugar á aprobación da Lei de Economía Sostíbel de marzo de 2011. A socialdemocracia transferiu máis de 50.000 millóns de euros aos monopolios para tratar de compensar a caída da taxa de ganancia, baixo o pretexto de implantar un novo modelo produtivo baseado no investimento público e en a denominada economía sostíbel ou economía verde.
Fracasadas as medidas socialdemócratas, e en presenza dun novo ciclo recesivo, o Goberno do PSOE optou por directamente aplicar unha liña de xestión neoliberal, continuada polo Partido Popular desde o seu triunfo nas eleccións xerais de 20 de novembro de 2011.
A clase obreira e os sectores populares de novo viron como se descargan sobre os seus ombreiros as consecuencias da crise capitalista. No período inmediatamente anterior ao inicio da crise, a taxa de desemprego situouse en España en torno ao 8 %. O duro proceso de destrución de forzas produtivas iniciado en 2007 condenou a centos de miles de traballadores ao paro: no ano 2010 a taxa de desemprego superou o 20% e no ano 2012 alcanzou por primeira vez o 25%, superando actualmente o 26%, con máis de seis millóns de traballadores parados. A taxa de desemprego xuvenil alcanzou un histórico 55,7 %, o máis alto de toda a Unión Europea, condenado á mocidade obreira a soportar unha verdadeira falta de expectativas vitais no marco do capitalismo.
[Ir a texto completo en castelán ou en galego]
Contribución do Partido Comunista Alemán (DKP).
“O PC Alemán tivo o seu 20 Congreso en marzo pasado cun día adicional o sábado pasado, cuns resultados importantes respecto ao desenvolvemento dunha política máis marxista e leninista dos comunistas alemáns”
(…)O estado burgués, polo tanto, está nunha contradición permanente, pois ten que cumprir o seu papel clasista por unha banda, pero por outro quere insinuar ser “neutral“ e enriba deste papel. Hai persoas dentro das institucións que honestamente creen na neutralidade e actúan de acordo a iso. Por iso mesmo é correcto reivindicar accións do estado contra as actividades fascistas, e á vez é necesario loitar para que o estado non use as súas actividades contra o dereito logo para a represión contra a esquerda. É positivo que –referido a esta defensa dos dereitos democráticos– haxa moitas posicións en común entre as forzas comunistas, de esquerda e do progresismo, co campo democrático-burgués; hai que insistir niso. Isto máis aínda nestes momentos en que a militarización de Alemaña e os ataques aos dereitos democráticos apuntan a que os reinantes se orientan a fases de un exercicio de poder máis autoritario.
Contribución do Partido Comunista Colombiano (PCC).
O primeiro e máis importante é a persistencia da crise capitalista mundial como crise global. Nela non se albisca unha saída a curto prazo, menos aínda estrutural, isto é de longa duración. Como é sabido, a crise maniféstase con forza no continente europeo. As solucións capitalistas da crise mostran a profundidade da mesma. Resalta en especial a política de austeridade ou doutrina Merkel como principal remedio, coa súa consecuencia de despedimentos masivos, redución de salarios, derrogación de garantías sociais e descoñecemento dos reclamos masivos da poboación. As dereitas en Grecia, Italia, España, Portugal e Chipre aplican o mesmo recetario. A socialdemocracia francesa no goberno intenta impoñer unha versión propia de austeridade. A crise capitalista na UE está aínda en pleno desenvolvemento e pon en cuestión a andamiaxe monetaria do euro, a solidez da integración e o Pacto social da segunda posguerra cos seus nós compoñentes básicos: o Estado de benestar e as negociacións colectivas entre sindicatos e empresas. Un segundo aspecto é o rumbo estratéxico do imperialismo estadounidense que se expresa na “Alianza Transatlántica EEUU-UE sobre comercio e investimentos” e a “Alianza Transpacífica” no marco da cal sitúase o chamado “Arco do Pacífico” ao que se artellan Colombia, Chile, Perú, países de Centroamérica que subscribiron TLCs con Estados Unidos e o propio TLCAN. Independentemente de puntos particulares, o propósito de estes acordos é desartellar os proxectos nacionais e os bloques rexionais independentes como Mercosur, Unasur e Celac, así como confrontar o bloque dos BRICS (Brasil, Rusia, India, China e Sudáfrica) é dicir as potencias intermedias que hoxe compiten cos focos imperiais.
No debate político actual, a convocatoria dunha Asemblea Nacional Constituínte vén adquirindo forza. Aínda que o tema púxose en discusión como o mecanismo máis idóneo para a refrendación dun eventual acordo de paz, o cal é desde logo fundamental, o seu valor político posúe un maior alcance. En realidade, o que están mostrando os diálogos de A Habana é o esgotamento dun ciclo histórico de organización do poder Colombiano. A tarefa política actual demanda un compromiso histórico de maior calado: A construción unitaria dun proxecto político ambicioso, tendente á transformación estrutural da actual organización do poder.
[Extractos seleccionados por LMO]
-Traducción ao galego por FORXA!-