Entrevista de Tinta Roxa
(Colectivos da Mocidade Comunista) a Rashi
Moussa, membro do Comité Executivo da Unión de Mozos Comunistas Sirios -
Mocidade Khaled Baghdash, Responsábel de Relacións Internacionais. 33 anos,
xornalista comunista sirio e candidato ao doutorado en Enxeñaría Mecánica na
Universidade de Damasco.
TR – Malia que todos os medios de comunicación falan sobre a guerra en Siria, en realidade, todo o mundo sabe moi pouco sobre ela. Onde crees que se atopa a orixe do conflito?
Siria foi, por décadas, un dos maiores obstáculos dos proxectos de
carácter sionista e imperialista que trataron de impoñerse na rexión. Así é que
a resistencia nacional do leste do Mediterráneo, que xa lograra facerse cunha
moi importante serie de conquistas, estaba principalmente sostida polo apoio
sirio. Necesariamente, isto convertíaos nun máis dos inimigos dos reaccionarios
e a súa clientela.
Agora ben, as políticas económicas neoliberais aplicadas nos últimos
anos no país deron pé a unha paulatina depauperación da economía nacional en
favor da especulación e algúns sectores non produtivos. Todo iso, que traería
consigo un empobrecemento xeralizado das masas e o crecemento desmedido do paro
xuvenil, creou o caldo de cultivo perfecto para que estas forzas reaccionarias
empezasen a actuar recentemente. Aquí foi cando se asentaron as bases do cruel
panorama que asola actualmente aos sirios. Desde un primeiro momento, cabe
dicir, foron os comunistas os que alertaron deste perigoso xiro da política
económica, e os que trataron de combatelo de todas as formas posíbeis.
Deste xeito, hai xa ano e medio que o pobo sirio está sendo exposto a
ataques terroristas, masacres e instigacións de todo tipo. Todas estas
operacións contan, cada vez que os “rebeldes” fracasan nos seus intentos de
derrocar o réxime, con máis criminais. O seu branco son civís, en xeral, e
militares, académicos e adultos novos, en particular. Entre algunhas das súas
cabezas visíbeis figuran a organización oscurantista “Irmáns Musulmáns” e
mercenarios de moi diversas nacionalidades, que reciben o financiamento que
necesitan para o seu armamento e campañas mediáticas a través de réximes árabes
estreitamente relacionados co imperialismo, sobre todo de Arabia Saudita e
Qatar. Tamén colabora Turquía como brazo executor das actividades da OTAN na
rexión.
Hoxe en día, pois, Turquía está levando a cabo un agresivo acoso
contra Siria. A parte de apoiar e esconder a terroristas, os seus avións de
combate violan continuamente o espazo aéreo sirio. Non hai moito, un destes puido
ser interceptado e derribado pola defensa aérea do país, o que serviu de escusa
ao goberno turco para interceptar ilegalmente un avión sirio, confiscar a súa
carga e agredir ao seu persoal, ademais coa intención de bombardear
indiscriminadamente as fronteiras cada certo tempo.
Paralelamente, os reaccionarios e os seus aliados decláranse como a
“Oposición Siria” e fan un chamamento a unha intervención das forzas
imperialistas tal e como aconteceu en Libia. Noutras palabras, a unha invasión
e ocupación do país por parte da OTAN e as súas tropas. Neste contexto, o
Partido Comunista Sirio e as súas mocidades organizaron moitas manifestacións e
peches por toda Siria co obxectivo de desenmascarar entre a poboación esta
intervención que atenta contra o dereito de todo o pobo sirio á
autodeterminación, e para facer un chamamento a apoiar un programa
nacionalista. Así mesmo, entre as maiores dificultades, os nosos camaradas
organizaron multitude de campañas de doación de sangue en Damasco e outras
cidades, e estiveron traballando para axudar a xentes desprazadas das súas
casas.
TR – Non hai moita
información no estado español sobre a historia do movemento comunista sirio.
Poderías comentarnos brevemente sobre a historia da Unión de Mozos Comunistas
Sirios? Que tipo de actividades realiza a túa organización?
A Unión de Mozos Comunistas Sirios - Mocidade Khaled Bagdash é unha
organización composta por militantes guiados polo socialismo científico e
supeditada ao Partido Comunista Sirio. Foi fundada en 1931 baixo o nome de
Mocidade Comunista Siria e participou na fundación da Federación Mundial da
Mocidade Democrática. En 1945 cambiou o seu nome por Asociación Siria de Mozos
Comunistas ata 1949, ano no que se empezou a chamar Unión Democrática da
Mocidade en Siria. En 1996 modificouse un pouco como Unión Democrática da
Mocidade en Siria – Mocidade Khaled Bagdash, acorde á decisión do sexto
congreso de facerlle unha homenaxe ao histórico líder militante comunista sirio
que tivo o noso partido ata a súa morte en 1995. En 2006, por decisión do
oitavo congreso, denominámonos como agora: Unión de Mozos Comunistas Sirios -
Mocidade Khaled Bagdash.
Xunto ao Partido Comunista Sirio a nosa organización loitou pola
independencia, a soberanía e a dignidade nacional, así como polos dereitos da
mocidade e o conxunto do pobo sirios. Deixamos moitos mártires atrás nas
encarnizadas loitas nacionais e de clase que batemos en contra das agresións do
sionismo e do imperialismo, e en favor das liberdades democráticas e das
múltiples reivindicacións do noso pobo na historia. Por todo isto, gañámonos o
respecto e a confianza das nosas xentes, co que as nosas células están
presentes en todas as partes do país.
Hoxe en día berramos ben alto a consigna da “defensa da patria e dos
dereitos dos novos sirios” e sostémola no noso contacto máis directo coas masas
en cada centro de traballo ou de estudo a través de sindicatos, de asociacións estudantís,
de movementos populares, etc. Reivindicamos plenamente un novo tipo de política
económica que favoreza a produción nacional e que permita un aumento do gasto
social, principalmente en materia de educación, sanidade, seguros de emprego e
reparto de vivendas entre os mozos. Na mesma dinámica, tamén reivindicamos unha
maior extensión das liberdades democráticas.
TR – En Siria está gobernando
a Fronte Nacional Progresista, que é unha das expresións do movemento de
liberación nacional árabe. Non son poucas as loitas contra o imperialismo e o
sionismo, ademais, que sostivo en pos da independencia siria e a desocupación
dos Altos do Golán. Cal é o rol xoga actualmente esta fronte, e que posición toma
a Mocidade Khaled Bagdash sobre o mesmo?
Desde os anos trinta ata o sétimo congreso da Terceira Internacional,
o Partido Comunista Sirio loitou por conformar unha fronte ampla nacional que
tivese por obxectivos procurar a independencia e combater ao fascismo. Logo de
conseguir a independencia en 1946, o Partido conveu como un dos novos
obxectivos estratéxicos desta fronte o tratar de preservar a independencia.
Unha das súas reivindicacións era a creación dunha asemblea parlamentaria
nacional que tivese entre os seus deputados ao, por aquel entón, secretario
xeral do Partido Comunista Sirio, Khaled Bagdached, e algúns militantes do
Partido do Renacemento Árabe Socialista.
A principios dos 70 unha coalición de partidos nacionalistas, entre os
que figuraban estes dous últimos, deu lugar á fronte Nacional Progresista. Esta
Fronte, así como se encargaba de manter a independencia e soberanía nacionais,
aceptaba o liderado gobernamental do Partido do Renacemento Árabe Socialista,
circunstancia que se mantén ata agora.
Tal e como o Secretario Xeral do Partido Comunista, Ammar Bagdche,
comentou no último foro organizado polos partidos da Fronte en Damasco: “Esta
alianza deu mostras do seu valor nos momentos máis difíciles da historia da
nosa patria, como na guerra de outubro de 1973, e na confrontación dos actos
terroristas emprendidos polas forzas reaccionarias a finais dos 70 e principios
dos 80 do século pasado. Nós, os comunistas sirios, temos unha total confianza
no papel protagonista que xoga e que xogará esta alianza na mobilización das
masas en contra do complot creado contra o noso país. Só unha feroz unidade
nacional poñerá fin aos ataques coloniais en Siria!”.
TR – Algúns dos procesos que
comezaron en 2010 en certos países do norte de África e do Oriente Próximo
finalizaron de xeito un tanto ambigua. O ascenso do sionismo a través dos seus
distintos grupos e dos imperialismos europeo e estadounidense, que xamais
dubidaron en proverse de suficientes medios económicos e de comunicación, así
como de apoio militar e estratéxico a través da OTAN, pon en evidencia os
intereses de diferentes polos imperialistas en recuperar o control da zona. Cal
é a análise que fai a Mocidade Khaled Bagdash sobre a actuación destes grandes
capitalistas, e dos seus aliados na rexión (como Turquía, Qatar...)?
O mundo árabe está atravesando uns tempos ben difíciles nos que a
loita de clases está en completo apoxeo. A clase obreira, sobre todo, a
mocidade, está traballando en condicións moi duras para combater as políticas
neoliberais e as súas principais consecuencias; a pobreza, o desemprego e os
roubos sistemáticos, ademais dos réximes represivos vinculados ao imperialismo
e ao Estado sionista de Israel.
Os movementos populares, que aínda hoxe seguen en auxe, lograron importantes
conquistas tanto en Exipto, como en Túnez, mediante o derrocamento dos
mercenarios e títeres a soldo das forzas reaccionarias, o que supuxo un duro
golpe aos plans dos imperialistas da rexión e unha gran vitoria dos proxectos
de liberación nacional.
O contraataque dos imperialistas, neste respecto, estivo orientado
desde un principio en tratar de abortar calquera mobilización a través de
presións de todo tipo a nivel político e económico. Os seus principais apoios
localizáronos no Golfo Arábigo, especialmente en Arabia Saudita e Qatar, que
tamén temían unha extensión das protestas sociais ata as súas fronteiras.
Como resultado, fundamentalistas relixiosos populistas, apéndices dos
reaccionarios, chegaron aos gobernos de Exipto e Túnez. As súas masivas
campañas electorais ao parlamento, e os seus moi diferentes medios de propaganda
foran fortemente financiados por petrodólares. Os Irmáns Musulmáns, doutra
banda, desta forma convertéronse nunha das principais forzas de choque dos
imperialistas destinadas a tranquilizar os ánimos do pobo.
Naqueles lugares nos que non lograron os seus obxectivos por medios
pacíficos realizaron unha intervención militar directa. Así ocorreu, por exemplo,
en Bahrein a través do exército de
Arabia Saudita e as forzas do Consello de Cooperación do Golfo, que foron
completamente apoiados polos Estados Unidos. En Libia, con todo, foi a OTAN a
que dispuxo as súas tropas para acabar coa vida de decenas de miles de
inocentes e arrasar, practicamente, con todo o país.
Neste sentido, está claro que ningunha destas accións estivo xamais
encamiñada a procurar o respecto dos dereitos humanos e consolidar a democracia.
Baixo todas estas accións subxacían os intereses económicos dos monopolios e
dos seus pequenos socios, cuxa defensa esixía salvagardar certa estabilidade
política na zona e, como non, saquear os seus recursos naturais en canto se
prestase ocasión.
Por outra banda, outras das cuestións que afectan moi negativamente
aos movementos populares é a debilidade das organizacións obreiras e dos
partidos progresistas, e a ausencia de sindicatos de clase. Así mesmo, o
oportunismo e o revisionismo callou fortemente en importantes sectores destes,
de tal xeito que moitas organizacións, especialmente as que se declaran como
“apartidistas”, perderon ata o seu carácter antiimperialista e terminaron por
aliarse, dun xeito ou outro, a algún círculo afín á Unión Europea ou aos
Estados Unidos.
No que respecta a Turquía, como dixen anteriormente, servíndose da
OTAN como principal ferramenta, ha ter un papel chave no referente ao apoio dos
novos gobernantes de Exipto, Túnez e Libia. Con todo, o seu papel máis desprezábel
o está a desempeñar en Siria mediante o amparo dos terroristas e mercenarios
financiados por Arabia Saudita e Qatar.
TR – Non cabe ningunha dúbida
da intromisión dos servizos de intelixencia internacionais no conflito sirio.
Con todo, é verdade que interferiron ata nos seus e-mails persoais?
Efectivamente. estiveron facendo un seguimento dos nosos correos, e
ata publicaron algúns en Wikileaks. Sobre todo, fixeron fincapé naqueles que
enviamos a outras persoas ou organizacións co obxectivo de explicar, a través
de comunicados do Comité Central do Partido Comunista Sirio, a situación que
está afrontando o país. Entre algúns destes, figuran os que se enviaron o
camarada Osama Al-Maghour, Responsable de Relacións Internacionais do Partido
Comunista Sirio, o Secretario do Comité Executivo das mocidades, e algúns
camaradas do Partido Comunista Italiano, ademais dos que nos estivemos enviando
co camarada Guillermo Villaverde, o Responsábel de Relacións Internacionais dos
Colectivos de Mozos Comunistas, e eu. A burguesía europea usou estes correos
para xustificar as súas calumnias contra Siria, así como para fortalecer a súa
campaña anticomunista en todo o continente.
TR – Tristemente, a campaña
mediática en contra de Siria está sendo especialmente forte nos países do
centro imperialista. Tal e como fixeron en Libia, a equiparación dos
terroristas insurxentes con rebeldes que loitan pola liberdade e a democracia
en contra de supostos gobernos despóticos é constante. Do mesmo xeito, certas
organizacións declaradas “de esquerda” tomaron parte activa desta campaña
difamatoria e inxurian a todos aqueles que defenden a unidade nacional en Siria
en contra do imperialismo. Como valorarías estes movementos insurxentes, e que
evolución cres que han ter no conflito?
A pedra angular da oposición no país son os Irmáns Musulmáns. Aínda
hoxe a maioría dos terroristas armados, asociados, polo xeral, a movementos
oscurantistas da reacción, están vinculados dun xeito ou doutro a esta
organización, xa sexa en termos ideolóxicos, ou ben en termos estritamente
organizativos.
Todos eles traballan para tratar de amparar a conciencia nacional do país,
forxada após innumerábeis loitas pola independencia, a defensa nacional, e a
soberanía en contra do imperialismo estadounidense e o sionismo israelí, en
torno a unha lóxica reaccionaria.
Doutra banda, a súa evidente relación cos propios imperialistas e as
súas institucións foi ata revelada por algúns medios de comunicación burgueses,
incluíndo o xornal británico “O Gardián” (guardian.co.uk, 12 de xullo de 2012).
Estes mercenarios, pois, reciben completo financiamento de Arabia
Saudita e de Qatar, e obteñen todo o apoio loxístico que necesitan a través de
Turquía, que serve de enlace da OTAN. Moitos deles, ademais, procedentes de moi
diversos países (Libia, Túnez, Afganistán), foron contratados logo da súa
experiencia no Muyahidín de Afganistán, que foi fundado e financiado polos
Estados Unidos, alá polos 70, con ferramentas moi similares ás que empregan
actualmente.
TR - Como puidemos observar,
a actividade terrorista da oposición armada vai dirixida non só a membros do
goberno sirio e a membros das forzas de seguridade e do exército, senón que é
efectuado contra infraestruturas esenciais e puntos urbanos de gran afluencia
de poboación civil. De que forma está
afectando a agresión imperialista ás condicións de vida do pobo sirio, que
reacción esta tendo este ante o conflito?
Os actos de sabotaxe afectaron moi negativamente ás traballadoras e
traballadores sirios. Nestas accións non soamente se marcaron obxectivos
militares senón que homes, mulleres e nenos civís reciben ataques
indiscriminados. Arden mercados e factorías e son asaltadas instalacións do
sector público. Ademais, infraestruturas como liñas de comunicación, óleo e
gasodutos e estacións eléctricas sofren constantes sabotaxes. Por outra banda o
bandidismo, a pillaxe e os secuestros están á orde do día.
Todo isto combinado xunto ás sancións e a política neoliberal impostas
polo imperialismo da Unión Europea e de EEUU impactou fortemente na economía
siria provocando unha importante suba da inflación e dos prezos así como o cese
na produción dalgúns sectores industriais. As consecuencias destes cambios
económicos repercuten de forma directa no nivel de vida da clase traballadora,
o cal sufriu un importante retroceso.
Por sorte o pobo está preparado para combater por todos os medios para
manter a soberanía, a independencia nacional e pola liberdade da súa patria.
Estase loitando tamén por tombar as últimas reformas neo-liberais, o cal
mellorará tanto a calidade de vida das masas traballadoras como os factores
nacionais.
TR - Seguindo co tema dos
autoproclamados “rebeldes”, que papel xoga neste entramado a rama siria dos
Irmáns Musulmáns? Que supoñería o ascenso desta formación xunto cos salafistas
para as minorías relixiosas en Siria?
Como xa mencionamos anteriormente, a punta de lanza da “oposición
siria” é a organización Irmáns Musulmáns, a cal é dependente da organización
internacional co mesmo nome e que foi sospeitosamente fundada nos anos 20 en Exipto
baixo a supervisión dos corpos de intelixencia británicos.
Os membros desta organización non só consideran hostís aos
non-musulmáns se non que son perigosos ata para os musulmáns que gardan certas
diferenzas con eles.
Non só representan unha ameaza contra minorías relixiosas, como algúns
organismos internacionais polos dereitos humanos nos queren facer crer, senón
que representan unha ameaza para a soberanía dos pobos, saboteándoos desde
dentro e fragmentándoos para que sexa máis fácil sometelos aos intereses do
imperialismo.
Podemos tomar o exemplo de Sudán, que estivo gobernada polos Irmáns
Musulmáns desde os 80. Dividiuse en 2 países e probabelmente pronto veremos a
separación dun terceiro.
E isto é o que posibelmente vexamos en Exipto, Libia e Túnez. Aínda
que en Libia e Túnez non haxa minorías relixiosas, a verdadeira ameaza trala
chegada ao poder destas forzas reaccionarias céntrase sobre a unidade do país.
TR - Como é sabido, países
como China ou Rusia chegaron a vetar en varias ocasións as resolucións contra
Siria no Consello de Seguridade da ONU. Segundo a vosa opinión, que rol exercen
estes estados en relación á agresión imperialista contra Siria?
Certamente Rusia e China utilizaron o dobre veto en tres ocasións e
fixeron fracasar os intentos da UE e os EEUU de lexitimar o ataque a Siria,
pero tamén cremos que estes dous países cando defenden a Siria só están
defendendo os seus propios intereses, e non soamente na rexión, senón a nivel mundial.
De feito vemos como estas accións corresponden a este período no que se están a
definir novas grandes esferas de influencia mundial. Nun momento dado como este
podémonos aproveitar das contradicións entre imperialismos, pero non nos
podemos esquecer que ningún dos bloques responde aos intereses das masas
populares.
TR- Os medios burgueses fan
moito fincapé na erosión social do proxecto do Baaz como consecuencia do xiro
neoliberal que esta formación a tomado na última década para a economía Siria, que
hai de certo niso?, como se deu ese proceso?
As políticas neoliberais foron aplicadas nos últimos anos baixo a
bandeira de “economía de mercado social” no Décimo Plan Quinquenal 2005-2010.
Producíronse fortes ataques sobre a produción nacional. Buscouse a marxinalización
do sector público, o cal foi en gran parte privatizado. Tamén se produciron
retrocesos importantes nas conquistas sociais do pobo tanto en dereitos
laborais como nun descenso importante do gasto en sanidade, educación pública e
nas axudas aos agricultores. Estes cambios levaron consigo o empobrecemento das
clases populares e un aumento considerábel do paro xuvenil. Ademais, os
continuos ataques ao sector público teñen minado os alicerces da economía siria.
Este contexto foi favorábel para as forzas da “oposición”, que aproveitaron o
caldo de cultivo dunha economía tan danada.
TR- O goberno sirio declarou
xa o pasado ano a súa vontade de levar a cabo unha serie de reformas de
carácter económico e político. Mostra diso é o referendo celebrado no mes de
febreiro do presente ano sobre a proposta de reforma constitucional, que foi
apoiada de forma multitudinaria polo pobo sirio, que posición tomou a UMC-Khaled
Bakdash sobre estas reformas, e que outras consideran necesarias para garantir
a unidade nacional e as condicións de vida do pobo sirio?
Non hai dúbida de que se produciron cambios políticos importantes no
político. En primeiro lugar aprobáronse novas leis de partidos e electorais e
unha nova lei sobre os medios de comunicación que valoramos como positiva.
Ademais devolveuse a nacionalidade aos kurdos que a perderon no censo
reaccionario de 1962.
A nosa posición sobre a constitución xa a expresamos nun comunicado a
través do Comité Central do Partido Comunista de Siria.
O comité central opúxose á proposta da constitución, antes do
referendo, logo de ser preparada por un comité composto de 28 persoas das cales
ningunha é pertencente ao noso partido nin a outros partidos do país, polo que
ningún membro do parlamento confiaba do poder lexislativo do país, o comité
central considera que sería mellor se esa proposta de constitución fose levada
adiante cara un debate público no país, incluíndo aos partidos políticos así
como ás organizacións obreiras e despois se levara a cabo un debate e despois
levala a un referendo, como se fixo adoptando a constitución de 1973, que foi
distinta, especialmente polos principios de xustiza social que se achaba en
todas as liberdades democráticas incluídas nela, independentemente de como
fosen aplicadas durante 4 décadas desde a súa adopción.
O Comité Central resolveu que o aspecto máis positivo no novo borrador
de constitución de 2012 é que mantén o carácter antiimperialista e
antisionista. Por outra banda, o borrador conserva, en liñas xerais, os artigos
sobre liberdades democráticas, relixiosas e sobre o dereito á participación
política, económica, social e cultural.
Con todo, debemos destacar que hai varios parágrafos de clara natureza
reaccionaria por exemplo o párrafo 4 do artigo 8. É fácil ver que a medida vai
dirixida directamente contra calquera actividade política de clase e pode verse
utilizada contra os partidos de clase.
O Partido Comunista de Siria oponse tamén ao artigo 3 do novo borrador
xa que significa un retroceso respecto da antiga constitución de 1973, que
garantía unha maior igualdade dos cidadáns fronte á xustiza.
O comunicado centrábase tamén na falta de claridade noutro artigo
sobre os principios económicos e que substitúe a un artigo da constitución de
1973 que garantía que os plans económicos estarían enfocados a eliminar toda
forma de explotación e de “tensión”.
Ademais, na nova constitución déixanse ver as evidencias do retroceso
en canto a dereitos sociais. Un bo exemplo diso é o artigo 37 da constitución
de 1973.O devandito parágrafo foi substituído no borrador polo artigo 29.
Vese claramente como no novo texto desaparece o principio de educación
gratuíta total.
Atopámonos cunha situación similar de retroceso noutros dereitos por
exemplo no papel do Estado como garante e protector dos dereitos do traballador.
O concepto de “propiedade publica” aparece con menos frecuencia que na
constitución de 1973 e a palabra “socialismo” desapareceu das liñas do novo
borrador. A nós parécenos un importante paso atrás o eliminar o obxectivo social
para o desenvolvemento do país dos textos da constitución.
Respecto ao papel das institucións e aos poderes, o borrador mantén o
papel dominante da autoridade no executivo, o cal expandiuse nalgúns aspectos a
costa de rebaixar a autoridade no lexislativo.
Malia todas as dificultades polas que pasa o país na batalla contra as
forzas imperialistas reaccionarias e da necesidade dunha fronte nacional contra
os inimigos da patria, o Comité Central do Partido Comunista de Siria pediu a
todos os camaradas e amigos que participen con reservas, no referendo sobre a
nova constitución da República Árabe Siria.
TR -Para pechar esta
entrevista, que futuro lle espera á mocidade en Siria e que tarefas entendedes que
debe comezar a emprender?
Somos optimistas. Certamente, a loita pola que estamos pasando é
difícil e é un dos problemas máis serios polos que pasou o noso país desde hai
moitos anos. O pobo sirio está pagando un alto prezo coas súas vidas e o seu
sangue, especialmente a mocidade, pero estamos seguros de que o noso pobo
sobrevivirá e gañará esta batalla contra o imperialismo, o sionismo e a
reacción.
A día de hoxe é unha necesidade que a mocidade siria defenda a súa
patria do mesmo xeito que é necesaria unha escalada nas demandas polos dereitos
e intereses do pobo sirio e dos traballadores e a mocidade. A unión contribúe
nesta loita nacional e de clases baixo a bandeira do Partido Comunista Sirio e
xunto ao resto de forzas nacionais e progresistas do país.
TR- Moitas grazas camarada
pola información que estamos seguros que axudará a arroxar luz sobre a
situación real que vive Siria, e a confrontar co que nos contan os grandes
medios de comunicación.
[Fonte: TintaRoja]
Traducción a galego: FORXA!