[Comunicado do Buró Político
do Comité Central do KKE]
1. A crise capitalista, as dificultades da súa xestión na Unión Europea, e sobre
todo na eurozona, así coma nos EE.UU., as súas consecuencias ata nas economías
capitalistas que aínda teñen altos índices de desenvolvemento, aumentan as
rivalidades, as contradicións e a agresividade imperialista no sueste de Asia,
no mar Caspio e en Asia Central, en África, en América Latina.
Os desenvolvementos no Oriente Medio e na rexión en xeral son particularmente perigosos. Isto demóstrase polo plan de intervención imperialista para a ampliación das actividades de grandes grupos empresariais de Estados membros da Unión Europea e dos EE.UU. no Oriente Medio, en África do Norte, no Golfo Pérsico, para lograr unha vantaxe xeoestratéxica no antagonismo con Rusia, Chinesa, a alianza dos BRICS que ameazan o predominio mundial dos EE.UU. na “pirámide” imperialista.
Os desenvolvementos no Oriente Medio e na rexión en xeral son particularmente perigosos. Isto demóstrase polo plan de intervención imperialista para a ampliación das actividades de grandes grupos empresariais de Estados membros da Unión Europea e dos EE.UU. no Oriente Medio, en África do Norte, no Golfo Pérsico, para lograr unha vantaxe xeoestratéxica no antagonismo con Rusia, Chinesa, a alianza dos BRICS que ameazan o predominio mundial dos EE.UU. na “pirámide” imperialista.
Esta situación está combinada con canalización de capitais a conflitos
militares como un medio de control da crise capitalista.
O desenvolvemento dos
acontecementos suscita constantemente e con persistencia a relación entre o
capitalismo, a crise e a guerra.
2. O obxectivo principal de cada potencia
imperialista é o control e a explotación dos recursos naturais, o petróleo, o
gas natural, a auga, dos tubos de enerxía e das rutas de transporte para que os
monopolios aumenten as súas ganancias mediante a adquisición de maiores cotas
do mercado.
Este é o obxectivo fundamental das guerras imperialistas lanzadas polos
EE.UU., a OTAN e a UE co papel principal de Gran Bretaña e Francia, en 2001 en
Afganistán, en 2003 en Iraq e recentemente en Libia. Estas guerras
organizáronse e leváronse a cabo utilizando pretextos como o de “combater o
terrorismo”, da “entrega de axuda humanitaria” e outros utilizados hoxe en día
para a preparación da nova guerra imperialista contra Siria e Irán.
3. O conflito militar en Siria, que comezou en marzo
de 2011 causando a morte de miles de persoas, presenta continuamente novos
elementos, desenvolvementos, que están ligados á intervención estranxeira nos
asuntos de Siria e no conflito entre potencias imperialistas rexionais e
mundiais, en condicións de crises capitalista mundial.
Despois dos tres vetos de Rusia e China durante os últimos meses no
Consello de Seguridade que previñeron a “lexitimación” da intervención militar
estranxeira para o derrocamento do réxime de Assad, vemos que os EE.UU., a
OTAN, a Liga Árabe, Francia así como “actores rexionais”, especialmente
Turquía, Qatar e Arabia Saudita, reforzan a operación de armamento e de apoio
xeral ás forzas anti-réxime armadas.
As posicións da “zona de exclusión aérea”, “zonas para a protección dos
refuxiados” así como o recoñecemento do goberno das forzas anti-réxime forman
parte do plan de preparación do ataque imperialista.
Ao mesmo tempo, a invocación de Obama aos perigos do uso de armas de
destrución masiva (químicas, biolóxicas) polo réxime de Assad, que os EE.UU.
consideran unha “liña vermella” allana o terreo para a posíbel provocación e
intervención militar, como no caso de Iraq.
No marco da intervención militar que se está planeando as potencias
imperialistas están concentrando forzas aéreas e navais no Mediterráneo Leste e
no Golfo Pérsico.
Un elemento crave que obstaculizou e impide ata agora a intervención
militar dos EE.UU., a OTAN, a UE en Siria, é en particular a postura de Rusia
que ten unha base militar no porto sirio de Tartus, así como a postura de
Chinesa, que apoian o réxime sirio.
A postura destas potencias está determinada polos grandes intereses
económicos, militares e políticos na rexión do Mediterráneo Leste, o Golfo
Pérsico e Asia Central, que se arriscan se se derrocan os réximes de Siria e
Irán e substitúense por forzas políticas que suscitarán obstáculos na
cooperación con China e Rusia.
Ademais, partidarios básicos do goberno sirio son Irán e Hezbollah. Irán
que é consciente de que se o réxime de Assad é derrocado apertarase o nó ao
redor del, xa presta o seu apoio político, económico e militar a Siria.
O conflito armado en Siria e a confrontación xeral esténdese en toda a
rexión como demostran os conflitos en Líbano e en Turquía sueste, mentres que a
condición agravouse tralas reaccións provocadas por unha película provocativa,
nos EE.UU, que insulta aos islamitas.
A intensificación da agresividade imperialista contra Irán aumentou durante
os últimos meses mediante o embargo ás exportacións de petróleo e outras
intervencións encamiñadas a derrocar ao seu liderado.
Estas intervencións e presións polo atraso e a cancelación do programa
nuclear de Irán están combinadas coas ameazas e os plans de Israel para
bombardear as instalacións nucleares de Irán.
Queda claro que un cambio en Siria, así como o debilitamento de
Hezbollah en Líbano facilitaría os plans
israelís de ataque contra Irán, que se se implementan poderían levar a unha
guerra xeneralizada na rexión con graves consecuencias, perdas humanas e dános
materiais, novas vagas de refuxiados e inmigrantes.
4. Os acontecementos que se iniciaron hai un ano e
medio en Siria teñen as súas raíces no interior do país, nos problemas
económicos, sociais e políticos que están experimentando a clase obreira e os
demais sectores populares. Problemas que se agravaron nos anos recentes debido á
política das reestruturacións capitalistas (privatizacións, redución dos
salarios e dos dereitos dos traballadores e do pobo) que se promoven a favor da
burguesía doméstica para que se mellore a súa posición no mercado capitalista
internacional.
Ao mesmo tempo produciuse un intento de intervención imperialista nos
asuntos internos de Siria polos EE.UU., a UE., a OTAN, Israel, Turquía, Qatar,
Arabia Saudita. quedou claro que os EE.UU., a UE, Israel están interesados na
desestabilización e debilitamento da correlación entre o réxime burgués sirio,
porque o seu liderado é aliado de forzas en Palestina e Líbano e oponse ás
posicións e os plans imperialistas na rexión promovidos polos EE.UU., a OTAN e
Israel, que aínda mantén ocupados territorios palestinos, sirios e libaneses.
O debilitamento do réxime sirio ou ata o seu derrocamento pode abrir o
“apetito” non só para os plans imperialistas de ataque contra Irán senón tamén
para novos desmembramentos de Estados da rexión, un efecto dominó de desestabilización
e espallamento de sangue que traerá novas guerras e intervencións
imperialistas.
En conclusión podemos dicir que as celebracións das forzas burguesas e
oportunistas con respecto á “Primavera Árabe” foron infundadas, teñen
subestimado ou ocultado os obxectivos imperialistas do plan polo “Novo Oriente
Medio” así como as aspiracións das burguesías destes países de distender e
manipular as reaccións do pobo e asegurar a perpetuación dos réximes
capitalistas. Esta conclusión vese corroborada entre outros polos
acontecementos en Túnez e Exipto, que ademais reforza o seu papel na rexión.
Nestas condicións, o KKE subliña que o curso de Siria é un asunto interno e
o noso partido centra a súa atención no fundamental que neste momento é a
guerra imperialista e as intervencións similares na rexión, ademais coa
participación de Grecia. A nosa oposición a unha posíbel intervención
imperialista en Siria ou un ataque similar contra Irán, non significa renuncia
da postura crítica do noso Partido en relación cos réximes burgueses destes
países.
5. A situación estase complicando debido á agudización dos antagonismos polos
xacementos de hidrocarburos na zona económica exclusiva de Chipre, a
exploración de zonas gregas, así como a intensificación das relacións entre
Israel e Turquía.
Israel está tratando de compensar a interrupción das súas relacións con
Turquía aumentando a súa intervención (económica, política e militar) en Chipre
e Grecia. Os seus plans se promoveron este verán coas sucesivas visitas dos
seus funcionarios a Grecia e Chipre.
6. O noso Partido diríxese á clase obreira e aos
pobos da rexión e destaca que os seus intereses identifícanse coa loita común
antiimperialista-antimonopolista, pola retirada das organizacións
imperialistas, o desmantelamento das bases militares estranxeiras e a
eliminación das armas nucleares, o regreso das forzas militares das misións
imperialistas e integración desta loita na loita polo
poder. Nesta base os pobos poderán vivir en paz, creativamente e utilizar para
o seu propio beneficio, para satisfacer as súas necesidades, os recursos
naturais que se converterán en propiedade popular.
Agora hai que fortalecer a loita para impedir calquera intervención e
participación do noso país nas guerras imperialistas.
18 /9 /2012
[Fonte: KKE]