Carta da UJC-M ao Movemento Comunista do estado español ante a culminación do seu proceso de unidade cos CJC.

O problema de si ao pensamento humano se lle pode atribuír unha verdade obxectiva, non é un problema teórico, senón un problema práctico. É na práctica onde o home ten que demostrar a verdade, é dicir, a realidade e o poderío, a terrenalidade do seu pensamento. O litixio sobre a realidade ou irrealidade dun pensamento que se illa da práctica, é un problema puramente escolástico.”

 [K. Marx; Tese sobre Feuerbach]

As mostras da decadencia do capitalismo monopolista.

Non foron poucos aqueles comunistas que nun exercicio de boa vontade e convencimiento da explotación, decadencia e exterminio á que somete o capitalismo na súa fase imperialista aos pobos e traballadoras de todo o mundo recoñeceron abertamente a necesidade da superación das condicións actuais de existencia social e humana mediante a instauración da clase obreira no poder. O despropósito ao que o imperialismo somete á clase obreira do mundo saqueando riquezas en calquera punto do globo, explotando a todo aquel que non pode facer outra que vender a súa forza de traballo para acceder aos medios para o seu subsistencia, construíndo un refinado e completo sistema superestrutural para extraer infindade de traballo gratuíto a unha poboación de miles de millóns de seres humanos co obxectivo de satisfacer os intereses dunha manda de oligarcas enfrontados entre eles por apoderarse por un anaco máis do mundo ou subornando a sectores da clase obreira naqueles países onde a oligarquía require dos seus voceiros que lexitimen a explotación capitalista, mostran os sinais máis claros dun modo de produción decadente, cunha clase económica e politicamente dominante que esgota o seu papel histórico, é incapaz de desenvolver plenamente as forzas produtivas e de aportar calquera tipo de beneficio á humanidade que non veña acompañado de terríbeis crises de sobreprodución nas que se destrúan constantemente forzas produtivas ou que veñan asociadas á incesante tormenta das contendas bélicas imperialistas.

O imperialismo está mostrando nestes tempos o seu agonía. A enorme crise estrutural do capitalismo que vivimos na actualidade é a gran mostra dun modo de produción que esgotou o seu papel histórico e que pide a voces que se lle substitúa por parte da clase obreira, a única clase social autenticamente revolucionaria que existe baixo estas relacións de produción. O Imperialismo pide a gritos ser superado, a oligarquía mostra en todo momento a súa incapacidade para soster unha produción que chegou a un nivel elevado de socialización (mostrando día a día que o seu papel xa non é necesario debido ao desenvolvemento das forzas produtivas) e, á vez que ve como o seu mundo derrúbase, fai uso de todas as armas que están á súa disposición para evitar que o seu papel histórico se esgote, varrendo da face da terra a súa ditadura sostida sobre a obtención de ganancias a costa da extracción do traballo alleo.

Con todo, pese a que as condicións obxectivas para construír unha sociedade socialista-comunista baseada nas relacións de produción comunistas son unha realidade (debido ao elevado desenvolvemento das forzas produtivas e á elevada socialización da produción) e a ditadura da burguesía mostra as súas máis que evidentes fendas nun período de crise onde saen a relucir as principais contradicións dun modo de produción en decadencia (onde todo o entramado superestrutural estatal e ideolóxico ponse en xaque demostrando o seu carácter de dependencia á oligarquía financeira, a capa máis elevada da burguesía no período do Capitalismo monopolista) a clase dos explotadores non é derrocada, os traballadores non se alzan no poder e a produción baseada sobre a apropiación individual dos medios de produción non é substituída por unhas relacións de produción baseadas no traballo colectivo libre de toda explotación. Caerá a clase dos explotadores por si soa alzando directamente aos traballadores no poder?, debemos esperar a que esas contradicións se resolvan en favor do incuestionábel devir histórico? O Movemento Comunista responde con máis ou menos soltura sobre esta cuestión afirmando, na teoría, que é necesario o elemento subxectivo e consciente para resolver estas contradicións na dirección da Ditadura do Proletariado. Con todo esa asimilación máis ou menos terminada na discursiva xeral non adoita aplicarse, por desgraza, nesa mesma actividade subxectiva e consciente en favor de crear as premisas para poder resolver esa contradición no sentido que beneficia ao conxunto da clase traballadora…

É necesario o elemento subxectivo e consciente para construír as premisas da revolución socialista así como para poder facelas efectivas.

Aínda que se asume que o elemento subxectivo é necesario en moitas ocasións non se toma demasiado en serio como desenvolver a práctica para crear as propias premisas que incidan como procesos externos no seo das contradicións internas do capitalismo resolvendo estas no establecemento da Ditadura do Proletariado e a revolución da base económica cara á instauración do comunismo. O Movemento Comunista repite consignas sobre a necesidade do partido pero non traza ningún plan efectivo para levalas acabo, son incapaces de realizar análises sobre a realidade material do movemento comunista en España e déixanse levar por concepcións idealistas baseadas no amor a unhas siglas ou o desprezo a todas as demais. As diferentes contradicións, tanto persoais como políticas, acaban plasmándose nunha actitude observadora e crítica pero nunca participante. Os nosos camaradas cren que o proletariado ten todo o tempo do mundo, confundindo a paciencia reflexiva e mesura analítica que un comunista debe ter cun certificado que avala o seu inacción e o seu desentendimento da responsabilidade que, como elementos conscientes, teñen en atrasar a consecución da premisa fundamental para artellar unha revolución socialista no noso país: A reconstitución do Partido da revolución.

Estes camaradas non interiorizaron cal erro da concepción do mundo burguesa supón crer que “non facer nada” fai a un irresponsábel do desenvolvemento dos procesos sobre os que non actuou. A realidade material inclúe a todos os elementos que interactúan nos diferentes procesos, non obviar a ningún deles do desenvolvemento das contradicións é a súa resolución nunha ou outra dirección. Cando unha persoa ou un grupo de persoas decide “manterse á marxe dun proceso” non están “deixando de actuar sobre o mesmo”, senón que incide sobre as súas contradicións internas nunha dirección. A súa acción consciente de non actuar repercute directamente na acumulación cuantitativa noutra dirección, fortalecendo a aqueles que non queren que a contradición se resolva ou a aqueles que aspiran a resolvela doutro xeito. No contexto da loita de clases non pode ser o exemplo máis claro, todos aqueles que non fortalezan a ideoloxía socialista e interveñan na resolución da contradición antagónica entre o capital e o traballo en favor do traballo favorecen o avance da ideoloxía burguesa e a postergación desa contradición en beneficio dos explotadores. No caso particular da reconstitución do partido as condicións non poden ser máis obvias, todos aqueles que intenten obviar a súa intervención no sentido de reconstituír o partido alegando que “non é o momento”, que non se atopa preparado” ou porque en realidade soamente queira xustificar con mil enganos discursivos a súa falta de compromiso real coa causa do proletariado (propiciada pola ideoloxía burguesa en forma de liberalismo, traducido en moitas ocasións en comprender a actividade militante como un hobby e non como unha acción real sobre o desenvolvemento da loita de clases) estanse situando, de facto, ao lado daqueles que coa súa acción, sendo conscientes deles ou por un erro analítico, atrasan a creación da premisa fundamental para poder artellar a revolución socialista no noso país.

En definitiva, repetir a consigna de que hai que “reconstituír o partido” é insuficiente se esta non vai acompañada dunha práctica que busque consolidar tal obxectivo. Ademais esta práctica non pode ser cega, ten que artellarse en torno a unha análise materialista da realidade, en concreto do Movemento Comunista, tendo en conta o desenvolvemento teórico dos diferentes destacamentos, as diverxencias que hai, tanto na práctica como no seu estilo de traballo, as coincidencias na estratexia e elementos fundamentais e xerais da táctica e a tendencia do eixe de gravidade dos leninistas para saber onde poden os destacamentos actuar de xeito máis efectivo para facer que a reconstitución sexa posíbel. Non basta con querer reconstituír o partido, hai que actuar para facelo. Non basta con actuar para reconstituír o partido, hai que dotarse dunha análise da realidade material para que a práctica da reconstitución non sexa cega, poida ser efectiva e poida acelerarse a articulación das premisas da revolución socialista.

A nosa análise demostra a súa validez co desenvolvemento da realidade material.

A nosa decisión de iniciar un proceso de unidade cos Colectivos de Mozos Comunistas respondía a unha análise desenvolvida no noso último congreso e explicado publicamente no noso comunicado no que se anunciaba a nosa ruptura co PCE e a apertura do proceso de unidade coa estrutura PCPE-CJC. A día de hoxe podemos afirmar que o desenvolvemento dos diferentes feitos no seo do Movemento Comunista nos demostraron que esta análise e as nosas posteriores conclusións eran correctas.

En primeiro lugar o PCE continuou demostrando a súa tendencia á descomposición orgánica e ideolóxica nesto periodo. Feitos como a participación de Esquerda Unida no goberno de Andalucía apoiando os recortes (nos que elementos vinculados en maior ou menor medida ao PCE participaban do reparto institucional e dos seus diferentes prebendas), o apoio aberto á reformista Syriza debido aos seus resultados electorais ou a celebración dun acto conxunto co PSOE para conmemorar ás “13 Rosas” en Madrid evadindo calquera perspectiva da memoria historia en clave clasista e lanzando consignas da unidade da esquerda xunto co PSOE (para frear á “dereita”) son só algunhas das manifestacións máis coñecidas desa tendencia que xa definimos no noso comunicado de ruptura como “proceso papaventos”. Noutras claves a súa organización xuvenil, a UJCE, continúa apontoando a súa dirección e tendencia socialreformista (Socialista de palabra pero reformista de feito) fustigando aos sectores leninistas así como a aqueles que non acatan as directrices dunha dirección abertamente socialreformista no seu interior, constituíndo a expulsión das organizacións en Almería e Zamora a proba máis plausíbel de que a permanencia de leninistas no seo desta organización se volve inútil para poder acumular forzas para encarar o proceso de reconstitución do Partido da revolución.

O PCPE continuou demostrando a tendencia xa sinalada de converterse no centro de gravidade dos leninistas no Estado. Ao noso proceso de unidade sumouse o de Unión Proletaria, finalizado en febreiro deste ano. Doutra banda, en Canarias levouse tamén a bo porto o proceso de unidade do PCPE co Partido Revolucionario dos Comunistas de Canarias. Estes dous procesos súmanse ao da JCA de Asturias e ao que agora finaliza da UJC-Madrid como catro procesos que, en menos de dous anos e en diferentes rexións do Estado, tenden a reforzar as filas do PCPE-CJC como estrutura nas que sentar as bases para reconstituír o Partido da Revolución en España. Ademais, a tendencia á unidade cos destacamentos non queda nestes procesos senón que avanza noutras rexións do Estado como o caso de Euskal Herria, onde a Gaztek Komunisten Batasuna estreita lazos cos camaradas do PCPE e a GKK desenvolvendo unha actividade teórico-práctica unitaria cada vez máis extensa ou o caso de Galiza, onde o colectivo “Forxa!” xa traballa en desenvolver a proposta dos CUO no relativo ao traballo no Movemento Obreiro, o cal demostra un achegamento entre ambos destacamentos no teórico e o práctico. É pronto aínda para poder confirmar como se resolverán estes dous casos, con todo o desenvolvemento neste tempo do achegamento dos destacamentos dispersos en diferentes realidades ao PCPE-CJC confirma a nosa análise na que asegurabamos que o eixe de gravidade dos leninistas desprazábase cara a este proxecto.

A tendencia vai transformando as bases para que a unidade dos leninistas se artelle ao redor do PCPE-CJC, apostar por reforzar o seu proxecto acelera as condicións para poder establecer os fundamentos dunha estrutura que permita facer efectiva a fusión entre a teoría do Socialismo Científico e o movemento obreiro, enarborándose como o seu Estado maior e trazando estreitas relacións coas masas traballadoras, dotándolles de ferramentas para organizar as súas loitas e elevalas ao plano político, podendo ser así dirixidas para golpear todas xuntos na mesma dirección, sentar as bases do poder obreiro e popular logrando derrocar finalmente a ditadura da burguesía e alzando finalmente á clase obreira como clase politicamente dominante.

Unha chamada á responsabilidade por parte dos militantes comunistas.

Nesta carta final ao movemento comunista non podía quedar sen recoller un chamamento á responsabilidade a todos os leninistas do Estado, atópense nun destacamento ou se atopen aínda independentes á formación do mesmo polas diferentes circunstancias. A militancia comunista non é un xogo nin un hobby, non pode consistir nunha consecución de actividades sen ningún entrelazamento entre elas e sen estar dirixidas cara a un obxectivo claro. Tampouco podemos permitir que o desenvolvemento das diferentes influencias ideolóxicas burguesas inflúan mediante actitudes liberais ou individualistas no desenvolvemento dos obxectivos máis inmediatos do movemento comunista. Debemos combater contra a historia recente dun movemento comunista artellado ao redor de proxectos persoais de vida orientados a satisfacer os egos e aspiracións de determinadas personalidades, un movemento comunista caracterizado pola realidade dos destacamentos dispersos consecuencia da desarticulación consciente por parte da burguesía no noso país e a influencia do desmembramento do movemento comunista internacional, un movemento comunista que plasmou o seu desmembramento no actual sectarismo de siglas, última manifestación da lei particular de España no relativo á dispersión dos destacamentos no seo do Movemento Comunista.

Os obxectivos inmediatos das e dos comunistas enrócanse ao redor da reconstitución do Partido da revolución, premisa indispensábel para poder artellar o proxecto revolucionario que nos permita lanzarnos á loita polo derrocamento da ditadura da burguesía. A unidade das e dos comunistas debe virar ao redor dunha unidade na asimilación das premisas do Socialismo Científico e a concordancia na Estratexia, definindo a etapa da revolución na que nos atopamos. Debemos ser capaces de entender que as cuestións tácticas variarán en función da realidade da loita de masas en cada período concreto e supeditaranse en todo momento ao cumprimento efectivo da estratexia. Non podemos obstaculizar a unidade dos destacamentos por discrepancias na táctica pois, debido ao conxuntural das mesmas, sería someter todo o proceso de unidade dos comunistas a erros de análises concretas que non de principios xerais.

Entendendo onde se centran os debates fundamentais é de suma importancia remarcar que a forma para enfocalos non ten menor importancia. Os debates non poden ser suscitados de xeito anárquico e individual por calquera medio ou baixo calquera circunstancia, os diferentes debates teóricos entre destacamentos deben ser organizados polas súas respectivas direccións e formalizadas nun formato que permita, de xeito efectivo, un intercambio que posibilite coñecer ambas posicións e alcanzar unha síntese real. Se os medios para organizar o debate fallan, non poderá garantirse o elemento democrático nin asegurarse a honestidade dos mesmos, caerase en prácticas anárquicas que terminarán desembocando en enfrontamentos entre os destacamentos e ata entre os militantes individuais, non se posibilitará a correcta presentación das posicións e rapidamente as prácticas da demagoxia substituirán ao método dialéctico. O máis importante é resaltar que non se debate por puro gusto intelectual de realizar tal actuación, senón que a organización destes debates responde ao obxectivo concreto de reconstituír o Partido, por iso mesmo os destacamentos deben ser responsábeis para centrar os debates sobre as cuestións fundamentais en torno ao comentado no anterior parágrafo e ser capaces de postergar debates de índole secundaria para outros momentos e por outras canles, en moitos casos cando a unidade xa estea formalizada. Nin pode debaterse absolutamente todo nin nos sobra o tempo para postergar a unidade das e dos comunistas eternamente. Isto non quere dicir, con todo, que moitos destes debates non sexan necesarios para o correcto desenvolvemento do Movemento Comunista e que non deban levarse a cabo; con todo hai que saber discernir que debates son en torno a cuestións que poden delimitar a pertenza a unha mesma estrutura partidaria e cales non.

Noutra orde de cousas é importante estender esta chamada á responsabilidade no referente á crítica. De pouco ou nada valen críticas desenvolvidas por canles que non permitan o avance dos destacamentos e os seus membros así como de nada servirán críticas non baseadas nunha análise científica e fundadas sobre as leis do materialismo dialéctico. As e os comunistas debemos ser tanto coidadosos como vixiantes neste apartado, entendendo que amparados na crítica moitos autodenominados “comunistas” aproveitarán para atacar a tal ou cal sigla, resolver tal ou cal problema persoal ou revivir feridas do pasado fundadas na desfragmentación histórica dos movementos comunistas español e internacional. Debemos ser capaces de organizar nos nosos destacamentos a crítica cara aos outros permitíndonos superarnos e avanzar cara á unidade, así como sentar as bases para que a crítica poida ser recibida e recolleita correctamente por canles que non xeren tensións e desconfianzas entre os destacamentos. Se a crítica non serve para superar contradicións e achegar aos camaradas cara á liña correcta non servirá de nada, con todo tampouco debemos rebaixar o contido da mesma para intentar forzar a unidade. Só o debate sincero xera unha unidade real, só a unidade real pode permitir que a dispersión se converta no xerme do tan necesario Partido.

Noutra orde de cousas, facemos un chamamento ao conxunto de destacamentos a que desenvolvan a loita de masas e que poidan, mediante a práctica política, atopar similitudes e contradicións co resto de destacamentos. Mediante o desenvolvemento da actividade práctica créase a base material para poder xerar debates sobre cuestións teóricas. É na propia práctica onde todos eses debates sobre a teoría collen forma e teñen sentido, onde se volven “útiles” para os militantes no seu día a día e onde se recollen achegas fundamentais para poder resolver estas cuestións nos diferentes destacamentos nunha ou outra dirección. É o vínculo coas masas unha premisa fundamental para poder reconstituír o partido e é no establecemento deste vínculo onde os diferentes destacamentos poden atopar moitos nexos para avanzar cara á unidade.

A unidade dos destacamentos para avanzar cara ao partido da revolución faise mediante a actuación consciente dos mesmos. Isto dota dun alto grao de responsabilidade da resolución das diferentes contradicións que manteñen a dispersión do MCE a cada un dos destacamentos. Non vale de nada que cada un deles se sente a esperar a tan “ansiada unidade”; ten que xurdir da súa propia acción consciente. Só con esa acción consciente avanzarase cara á unidade e se artellarán as formas adecuadas e necesarias para que a mesma chegue a bo porto alá onde sexa posíbel.

A unidade comunista en Madrid: Cara á organización de novo tipo e contra os enganos do reformismo ás masas.

Este proceso de unidade conclúe cun destacamento fortalecido que terá que xogar un papel fundamental nunha rexión como Madrid que pola súa condición de capital e a realidade da súa base económica xoga un papel de elevada importancia para a oligarquía. Non son poucos os retos que enfronta a nova estrutura de PCPE-CJC, fortalecida pola unidade de Unión Proletaria fai uns meses e a de UJC-Madrid nestes días.

O novo destacamento terá que enfrontar a loita de masas no marco do desenvolvemento dunha crise estrutural do capitalismo. As esixencias do momento histórico non se suscitan como menores e as conclusións que se saquen da experiencia práctica destas loitas poderían sentar as bases da reconstitución do partido e da creación das premisas para artellar a revolución socialista no noso país. Aínda que o camiño cara a toma do poder aínda parece longo e angosto calquera ensino, calquera práctica, calquera experiencia e calquera avance que realicemos neste período de fluxo repercutirá no desenvolvemento das condicións subxectivas e da creación das premisas da revolución. Non debemos desprezar a práctica cotiá e desligala do proxecto de construción socialista porque pareza “moi afastado no tempo”; sen caer no inmediatismo debemos ser capaces de entender que cada pequeno avance, cada aprendizaxe e cada pequeno matiz poden marcar o devir da revolución no Estado Español durante moitísimos anos.

Doutra banda é sumamente importante entender que a loita contra o reformismo colle máis importancia que nunca. A actuación do reformismo, que se abriu paso entre as masas con relativa facilidade debido á debilidade do movemento comunista, ameaza con continuar a súa particular función de amortiguamento da loita de clases, intentando postergar a espontaneidade das masas pregándose a ela e non traballando por transformar esa espontaneidade en organización consciente. O reformismo intoxica as masas con consignas que prometen solucións dentro do marco do capitalismo, as cales inciden directamente como obstáculos no nivel de conciencia, obstruíndo a cimentación de órganos de poder obreiro e popular. Ademais permitir a hexemonía ao reformismo sobre o movemento de masas supón amortiguar e anular a práctica política que poida desenvolverse no actual contexto de crise estrutural do capitalismo e que sirva de aprendizaxe política para as mesmas. Deixar que o reformismo dirixa a loita de masas e non combater a súa presenza ata anulalo supón condenar ás masas do estado español a outro período convulso de derrotas, reformas e traizóns que dane a confianza das mesmas nas posibilidade dunha transformación revolucionaria ou, o que é o mesmo, que atrase máis tempo a creación das condicións subxectivas para desenvolver a revolución socialista.

As e os comunistas debemos combater ao reformismo pola súa condición de axentes da oligarquía (sexan os individuos conscientes ou inconscientes) no seo do movemento obreiro e popular, xa que coas súas prácticas contribúen en postergar a presenza da ideoloxía burguesa no seu seo. A loita de masas debe servirnos para organizar ás mesmas permitíndolles, aos poucos, construír os seus propios centros de poder obreiro e popular, elevando a súa consciencia e facendo que as súas reivindicacións económicas espontáneas elévense ao plano da acción política organizada pola superación da contradición capital-traballo mediante a instauración da ditadura do proletariado. Nesta gran loita no seo do movemento de masas non só poderemos vincularnos co movemento obreiro para transmitirlle os elementos fundamentais do Socialismo Científico no teórico e o práctico senón que, ademais, poderá servirnos dunha intensiva escola da que extraer conclusións teóricas e prácticas sobre as leis xerais da revolución e as leis particulares de cada loita concreta.

As mesmas consecuencias conleva o oportunismo esquerdista, aínda que se presenta con diferentes aparencias. A inmediatez da ideoloxía pequenoburguesa presente no movemento comunista leva ao aventureirismo, a saltarse os procesos de desenvolvemento das condicións subxectivas da clase obreira ante unha negativa da mesma polo atraso do seu nivel de consciencia, elevando a verdade absoluta a unilateralidade da táctica única posíbel en todo momento do desenvolvemento do proceso revolucionario. Da mesma forma actúa a posición de desprezo cara ao labor de práctica no seo das masas, desprezando os espazos de loita das mesmas e acudindo como algo alleo e cunha linguaxe inintelixíbel para elas, recorrendo ao simplismo, á sinxeleza e ao dogma. Todo iso fai un fraco favor e pouco aporta para o labor revolucionario, aínda máis, todo o contrario. Ten as mesmas consecuencias que o reformismo ao romper a posibilidade de vinculación coas masas obreiras, impedindo a fusión do Socialismo Científico co Movemento Obreiro, deixando orfas ás masas obreiras da súa vangarda. Xa que logo, igualmente, os comunistas debemos combater o esquerdismo que, conscentemente ou inconscentemente, igualmente actúan como axentes da oligarquía e postergan o desenvolvemento do movemento revolucionario das masas obreiras.

Desde a UJC-Madrid concluímos esta carta remarcando o acerto que supuxo o proceso de unidade aberto cos CJC e que agora termina. Iso demóstrao tanto o correcto da análise que realizamos como a potencialidade do destacamento que agora en Madrid se converte nunha realidade. Sentímonos orgullosos do noso percorrido histórico como nos sentimos orgullosos da superación que supoñerá esta unidade para o movemento comunista e o proceso de reconstitución do partido. Lonxe de suscitar esta carta como unha despedida gustaríanos situar a mesma como ese nexo que une o vello que se vai e o novo que vén, ese feito connatural á dialéctica de como o vello procrea das súas entrañas o novo e isto é cualitativamente superior ao anterior.

Moitos dirán que a UJC-Madrid desaparece pero iso non será certo. A práctica na loita de masas, as análises teóricas, a súa achega ao movemento comunista, en definitiva, todo avance que se realizou ata o momento non desaparece, senón que se manifestará agora nunhas condicións diferentes, cualitativamente superiores, que aspiran a rexeitar o vello e incapaz para dar vida ao novo e necesario.

Viva a loita da clase obreira!

Viva a unidade dos marxistas leninistas!

Viva o PCPE!

A bandeira da unidade é a bandeira da vitoria!

Dirección da UJC de Madrid

[Fonte: UJC de Madrid]

-Foto: Militancia comunista na Conferencia de Unidade entre a UJC-M e os CJC, entonando a Xoven Garda-

Tracudico ao galego por FORXA!