| Severino Menéndez |
Antes da moción de censura que levou ao goberno ao
PSOE, as mobilizacións pola defensa, reposición e conquista de dereitos que levaron
a cabo centos de miles de traballadoras e traballadores antes da caída do
goberno de Mariano Rajoy, mostraban a forza coa que se podía contar de cara á
formación dun novo goberno se este pretendía gobernar na dirección dos
intereses lexítimos da clase obreira e os sectores populares.
Nada impedía ao novo goberno da vella socialdemocracia
(PSOE), en alianza coa nova socialdemocracia (UNIDAS-PODEMOS), apoiarse na
forza da rúa para construír políticas que fixesen avanzar os nosos dereitos
tras décadas de recortes e retrocesos nos mesmos.
Contábase tamén, se ese quixera ser o camiño, coa
forza duns sindicatos que retomaban a senda mobilizadora até o punto de
palparse no aire como ía callando a convocatoria dunha nova Folga Xeral.
Foi nese momento (sen que xerase sorpresa para os
comunistas que levamos clarificando que significa a opción política do PSOE e
os seus aliados) cando empezan a producirse anuncios máis ou menos
grandilocuentes sobre as medidas que con carácter social se ían ir producindo
no futuro próximo. O Goberno prometía e anunciaba, nun intento de gañarse ás
capas populares, grandes avances sociais. Os puntos fortes sobre pensións,
reforma laboral e outros quedaron en só anuncios que de novo volven axitar como
programa de cara ao próximo proceso electoral. Nada realmente substancial e
consolidado obtivemos os traballadores e traballadoras co novo goberno. En
cambio, a burguesía si conseguiu, con esta nova edición do bipartidismo, frear
un proceso de mobilizacións que auguraban a consecución de novas conquistas.
O movemento sindical de clase equivocouse, virando
toda a súa estratexia cara ás loitas parciais, nun intento de darlle unha marxe
ao novo goberno. Quizais pensando na boa vontade do mesmo ou por compartir un
modelo de sociedade que non é o que obxectivamente nos interesa á clase
obreira. E esa decisión do movemento sindical empuxou cara a falsas esperanzas
no parlamentarismo a unha clase obreira cada vez máis farta das sucesivas
traizóns de quen toma o goberno apelando á esquerda e logo xestionándoo a maior
gloria do capital.
É por iso que o movemento sindical de clase debe
deixar de expor a súa axenda, e de modulala, ao compás dos intereses electorais
de determinadas forzas políticas. Debe saírse da chantaxe que o pretende culpar
da posible chegada da dereita, máis ou menos extrema, ao goberno. Pois esa
responsabilidade é exclusiva dunhas formacións políticas mornas e timoratas,
cando non traidoras, que permanentemente defraudan as expectativas que,
inxenuamente, as capas populares depositan neles e na vía parlamentaria.
Son xa anos nos que as contradicións propias do
sistema capitalista imprimen ao sistema político español un determinado
desenvolvemento como é a imposibilidade de xerar gobernos institucionalmente
estables froito do período entre crise que vivimos. Un período caracterizado,
por unha banda, por unha guerra aberta e sen cuartel da gran burguesía española
contra a mediana e pequena burguesía e as implicacións territoriais que isto
xera, e doutra banda a guerra que todas elas desataron contra a clase obreira
no seu afán de aumentar a taxa de explotación.
A crise institucional que atravesa o sistema político
español débese a múltiples factores que os comunistas fomos analizando ao longo
deste período. Pero lonxe de caer no academicismo, o realmente importante é que
debemos converter esa crise nunha oportunidade para facer avanzar as posicións
de clase no camiño da construción dun país para a clase obreira.
Por iso, nun ano de intensa actividade política e
electoral como o actual temos que aplicar toda a nosa enerxía en converter a
batalla electoral nun altofalante para a dinamización, intensificación e
converxencia das loitas obreiras. Na clarificación do feito de que só a forza
organizada da clase obreira pode conseguir o avance das súas posicións e
garantía dos seus dereitos. E en clarificar que a verdadeira forza está na
mobilización e a organización, aínda que o voto importa se se expresa na opción
da única formación política que, fortalecéndose, fortalece os nosos intereses
como clase: o Partido Comunista.
Fonte: Nuevo Rumbo
Traducida pola Revista FORXA