O progresismo é unha bandeira allea aos partidos comunistas e obreiros, que teñen en todo momento a responsabilidade de concientizar e organizar á clase obreira en favor da Revolución Socialista.
Camaradas:
En nome do Comité Central do Partido Comunista de México
saudamos o esforzo organizativo do Partido Comunista Peruano e do Partido
Comunista do Perú Patria Roja para a
realización deste Encontro de Partidos Comunistas e Revolucionarios. Nunha
carta aberta dirixida aos partidos comunistas e obreiros do Continente, que
estamos a distribuír, expresamos as nosas preocupacións cun encontro desta
natureza, sobre todo porqué por “revolucionarios” englóbase aos partidos
promotores da xestión progresista, varios deles socialdemócratas e impulsores
da xestión neokeynesiana do capitalismo.
Camaradas:
O Partido Comunista de México por decisión do seu V Congreso
separouse do Foro de São Paulo no seu XXI Encontro realizado na Cidade de
México o ano pasado, por que?
Máis aló de retóricas e slogans, aínda e cando buscaron
acubillarse baixo o socialismo, chamándoo “socialismo do século XXI”, o que
está no centro da análise é que nestas case dúas décadas non houbo a mínima
modificación do modo de produción capitalista nin do Estado clasista burgués,
senón pola contra todo vén facendose para reforzalos, aínda e cando se lanzaron
decenas de teorías, hoxe en desuso, pero todas elas alleas e contrarias ao
marxismo-leninismo; non podemos dar as costas ao feito obxectivo de que algunhas
delas si minaron ideoloxicamente a varios partidos comunistas e teñen sementado
confusión no movemento obreiro.
Aínda e cando en México no goberno nacional non gañou até
hoxe as eleccións a opción neokeynesiana ou progresista, goberna xa na Cidade
de México e en varias entidades, o que nos vén permitindo constatar o seu
carácter de clase e o seu accionar político desde o Estado e as institucións.
Tanto en programa, como en práctica gobernamental móstrase o seu vínculo a un
sector dos monopolios cos que se reorganiza a dominación e a explotación. No
caso da Cidade de México entregouse o Centro Histórico ao grupo CARSO de Carlos
Slim, dono de América Móbil, principal monopolio da telefonía celular en México
e América Latina, así como a outros monopolios inmobiliarios ou da construción;
nos esquemas de seguridade entregouse o deseño ao exalcalde de New York,
Rudolph Giuliani, e desde entón incrementáronse os mecanismos represivos
antipopulares, con medidas como os encapsulamentos ás mobilizacións obreiras,
estudantís, políticas, como o demostran as medidas de contención recentes
contra os traballadores da educación e aquelas adoptadas contra os comunistas;
para atenuar a miseria adoptáronse programas asistencialistas acompañados de
rimbombante publicidade, estes programas orientáronse á terceira idade, ás
mulleres, e aos mozos, e iniciaron a súa aplicación en 1997, é dicir están a
completar case 20 anos, e é posíbel afirmar que non resolveron absolutamente
nada na base, senón paliar provisionalmente os efectos escandalosos da miseria,
como se di, na procura de maquillar o sistema, embelecer ao capitalismo. É
sintomático que á vez que se impulsan esas medidas populistas, nos asuntos
centrais, como a crise internacional da economía política, a socialdemocracia e
a nova socialdemocracia pechan filas co partido conservador (PAN) e co liberal
(PRI), partidarios da xestión neoliberal, para as medidas destinadas a
desvalorizar o traballo, chamadas reformas estruturais, sobre todo a reforma
laboral.
É certo que a nova socialdemocracia (MORENA), abandeirada
da xestión progresista en México, pode co seu candidato gañar as eleccións presidenciais
do ano 2018, pero o antecedente da súa xestión política conducen a un cadro que
nos permite adiantar a seguinte prognose: o progresismo, coas súas medidas
neokeynesianas busca prolongar o modo de produción capitalista e a ditadura de
clase da burguesía, levando con iso á clase obreira a continuar baixo as
bandeiras da escravitude asalariada, da explotación e a extracción da
plusvalía, do refugallo de terras e territorios aos pobos orixinarios e
comunidades en favor dos proxectos mineiro-enerxéticos, e a continuar coa
depauperización, dos sectores populares, coa represión.
E é que o “mal menor” non pode ser a opción que o PCM
presente ante a clase obreira e o pobo mexicano, cando obxectivamente é o
capitalismo responsábel dos sufrimentos da clase obreira e os pobos. Por iso
consideramos un enfoque teórico erróneo o combater só a xestión neoliberal do
capitalismo, coma se a xestión neokeynesiana resultase no rumbo programático
que temos que asumir os comunistas, deixando de lado que preserva, protexe e
estimula o capitalismo e as súas consecuencias, tomando partido por
determinados monopolios.
Con todo, o progresismo ao gobernar xa varios países de
América, algúns con importante desenvolvemento capitalista, si nos mostra xa
xeneralidades que nos indican que non é un camiño para a solución dos problemas
profundos dos traballadores e os pobos, e que ademais é un factor de
distracción que busca conter a loita de clases para evitar rupturas
revolucionarias antimonopolistas, anticapitalistas e antiimperialistas que
desemboquen no poder obreiro e popular e na construción do
socialismo-comunismo.
O fortalecemento
do capitalismo nos países progresistas
As políticas “progresistas”, antepondo á loita polo
socialismo científico a loita por unha xestión do capitalismo que tenta darlle
un rostro humano, amortecen as turbulencias clasistas produto da crise do
capitalismo, como son a profundización das políticas antipopulares. Nos países
que aplican estas políticas alíviase o malestar dunha parte dos sectores
obreiros e populares e só momentaneamente, pois ao manter intacta a base
económica capitalista ven sometidos ás leis deste e por tanto son igualmente
azoutados polas crises produto da anarquía da produción.
Coa entrega de prebendas o progresismo logra incorporar a
forzas obreiras e populares ao marco do capitalismo, fortalecendo dita
cooptación de sectores obreiros co uso de consignas sobre a necesidade de
“independencia e soberanía” das nacións soxuzgadas polo “imperialismo
norteamericano”. A relativa paz social, submisión e até colaboración dos
traballadores que logran con isto, xera condicións favorábeis para o
desenvolvemento do capitalismo, concentración de capitais e desenvolvemento das
forzas produtivas.
Os comunistas non podemos apoiar un goberno burgués coa esperanza
que xere mellores condicións para os traballadores e o socialismo, historicamente
esta posición ten arrastrado aos comunistas á cola dos proxectos burgueses, así
por exemplo en México o apoio que organizacións de comunistas deron ao algúns
gobernos xurdidos da Revolución Mexicana, unicamente fomentou un atraso na toma
de conciencia da clase obreira, debilitou a loita polo socialismo e fixo dos
comunistas un apoio do proxecto de fortalecemento dos monopolios.
O eterno postergar a revolución socialista fixo que o
estado burgués coa nacionalización de empresas fortalecese o desenvolvemento
das forzas produtivas ao funcionar como “burgués colectivo”, que levou á
burguesía nacional a ser burguesía monopolista e como tal de carácter
internacional insire na pirámide imperialista. A nacionalización de empresas
non implicou realmente que a produción estivese ao servizo dos traballadores,
pois as empresas estaban en mans do Estado e este en mans da burguesía. Isto
sen mencionar que numerosas empresas continuaron directamente en mans da
burguesía.
Retomando esta experiencia, os Partidos Comunistas non
podemos fomentar como unha saída para mellorar as condicións da clase obreira e
os sectores populares, o aumento da produtividade, a eficiencia e a eficacia
nos procesos de produción, sen antes pór a produción en mans dos traballadores,
é dicir sen antes destruír a propiedade privada capitalista sobre os medios de
produción, isto implicaría pedir aos traballadores que sometan os seus
intereses aos intereses do inimigo de clase e colaborar no fortalecemento da
burguesía.
Así como non damos o noso apoio a gobernos de xestión
burguesa, os PPCC tampouco podemos dar o noso apoio a proxectos económicos
rexionais ou unións interestatais con base capitalista, pois estes non son
senón a colaboración de burguesías que buscan xerar condicións apropiadas para
poder competir con grupos monopolistas e outros bloques imperialistas.
Isto acontece coa unión interestatal por exemplo o
MERCOSUR, UNASUR ou a ALBA-TCP. A ecuación é simple, a suma de economías
capitalistas dá como resultado un bloque intercapitalista e non pode dar como
resultado unha alianza popular oposta aos monopolios. Que hai de alternativo
niso? Vaiamos ao caso da ALBA-TCP que esperta expectativas; a presenza de Cuba,
cualitativamente, polo peso económico, polas dificultades que atravesou como
resultado do bloqueo imperialista, non ten un peso económico determinante con
relación aos outros países participantes que cualitativamente son países
capitalistas.
A súa propia base demostra que se trata de unións de
Estados capitalistas que independentemente de se o goberno dun Estado é liberal
ou socialdemócrata, independentemente de se participan Estados con gobernos que
se autoproclaman de “esquerda” e independentemente da forma de xestión,
baséanse nos grandes grupos económicos e os seus intereses.
O apoio de PPCC a estas alianzas interburguesas adoita
sustentarse alegando o cambio da correlación de forzas, pero a través deste
proceso debilítanse axitacións radicais, favorécese a integración ás
aspiracións do capital e fortalécese a posición da socialdemocracia, das forzas
burguesas en xeral.
Os países que integran a ALBA, ante a incapacidade de
competir empresas monopólicas de maior tamaño, impulsaron os proxectos Grannacional cos cales suman un capital
maior que lles permite conformar un monopolio para disputar con outros. Así por
exemplo, ante a imposibilidade de competir cun monopolio como CEMEX, están a
investir nunha planta cementeira con capacidade de produción de 1.000.000
ton/ano. Aínda que os proxectos Grannacional
din aspiran á satisfacción das necesidades humanas, mentres os países
integrantes destes teñan unha base capitalista, o único que se fomentará de
maneira segura é a acumulación de capital, pois independentemente da súa
nacionalidade, independentemente de que ocupen un lugar superior ou inferior, o
monopolio é a esencia do sistema imperialista internacional.
No caso dos chamados gobernos progresistas non é nada
casual que o período de tempo en que observamos aumento do gasto social
correspóndese co período de aumento na cotización do petróleo e outros
enerxéticos. Entre Xullo do 2001 a xullo do 2008 este pasou de 24,8 dólares por
barril a 132,55. Ipso facto, cando logo comezan estes prezos a descender até
alcanzar o mes pasado os 44,22 dólares por barril, temos a explicación aos
recortes, insuficiencias, e quebras en tales proxectos, xunto coa
insatisfacción dos pobos e as desfeitas electorais. En América Latina, do mesmo
xeito que no mundo, o que está en crise é o capitalismo.
Na economía capitalista, coa esmagadora maioría dos
medios de produción decisivos en mans da burguesía, dedicados á explotación dos
traballadores para a acumulación, se unha xestión keynesiana conta como panca
para ampliar o gasto social coa renda petroleira, esta virá abaixo con toda a
fraxilidade de devanditas cotizacións. E é responsabilidade dos Partidos
Comunistas o non permitir que á xestión Keynesiana se lle chame socialismo, se
lle identifique co socialismo, se temos que esperar que ante a bancarrota do
sistema a nosa clase e os pobos de América Latina loiten por efectivamente
construír o socialismo e non por desbotalo.
Os comunistas non podemos circunscribir o noso programa
aos vaivéns das cotizacións internacionais de Ecopetrol, PDVSA, YPFB,
Petroecuador, etc. O noso programa é a socialización dos medios de produción, o
seu usufruto e xestión pola clase obreira para a satisfacción de todas as súas
necesidades contemporáneas, o derrocamento do poder estatal que se opón a iso,
a instauración dun poder que defenda tal medida central, etc.
Pero non é só a cuestión de que tales xestións
keynesianas chamadas “de esquerda”, “progresistas” ou “post-capitalistas”, se
acaden e retrocedan ao ritmo dos períodos de expansión e crise do mercado,
senón que durante tales gobernos a cuestión fundamental do poder terase
esvaecido, mentres os instrumentos necesarios para a represión da clase
obreira, para someter a esta á continuidade da súa explotación mantivéronse e
usáronse.
Estes procesos sementaron ilusións, falsas esperanzas,
pois finalmente perfeccionaron a maquinaria de dominación estatal, ademais de
manter inalterábeis as relacións de produción capitalista. Por que razón os
partidos comunistas e obreiros terían que contribuír a fortalecer o sistema?
Os argumentos non resisten a proba:
- Dise que son procesos opostos ao imperialismo, iso é parcialmente certo e xeralmente incorrecto, posto que efectivamente teñen contradicións co centro imperialista norteamericano, pero eslabonaronse á Unión Europea e á alianza interimperialista que existe entre Rusia e China, ademais de que favoreceron aos monopolios locais, por exemplo en Brasil aos da construción e enerxéticos, ademais impulsáronse unións interestatais de carácter capitalista. Se nos atemos á definición leninista do imperialismo, é a fase do capitalismo dos monopolios, esa é a súa principal característica, e así vemos como o progresismo vénos fortalecendo, á vez que a diversificación das exportacións aínda que rebrandece os lazos de dependencia e interdependencia co centro imperialista norteamericano simultaneamente fortaléceos coa UE ou os BRICS, ou co chamado comercio rexional e os acordos que veñen forxando. O desenvolvemento dos monopolios deuse xa en América Latina e hai países como Brasil, México e Arxentina que teñen monopolios de gran tamaño que explotan aos traballadores doutros países. As burguesías con base na AL están integrados no sistema imperialista, co que pasan a ser burguesías imperialistas de carácter mundial, e como tales disputan con outras nacións un banzo máis alto na pirámide imperialista. Por isto, é un grave erro restrinxir a loita antiimperialista á loita contra o centro imperialista norteamericano, pois leva ao embelecemento doutros centros imperialistas.
- A lóxica antineoliberal non presupón unha posición polo derrocamento das relacións capitalistas, senón que moi seguramente haberá de concluír en formas distintas de xestionar o capitalismo, humanizalo.
- As alianzas interclasistas con obxectivos de soberanía, independencia, até agora fortaleceron as posicións de sectores da burguesía e arroxan un saldo moi negativo para a independencia de clase do proletariado.
- As nacionalizacións, estatizacións, ou as empresas públicas non constitúen en si un antagonismo coas privatizacións en tanto que o poder estatal permaneza en mans da burguesía e dos monopolios. Despois do triunfo da Revolución Mexicana de 1910, e sobre todo co populismo instalado desde Lázaro Cárdenas, e até 1982, o Estado mexicano desenvolveu un proceso de nacionalización da industria e a economía, que chegou a controlar o 70% en mans do sector público, porcentaxe que podería presentarse moito máis radical que calquera dos gobernos progresistas contemporáneos, pero tratábase dun proceso de concentración e centralización do capital, que chegado o momento puido transferirse aos monopolios privados, baixo a condución do mesmo Estado, no contexto da variábel correlación de forzas internacional no contexto da contrarrevolución que derrocou a construción socialista na URSS. O único cambio favorábel aos traballadores e o pobo será cunha economía popular sustentada na socialización da economía, o que presupón o poder obreiro, como o demostrou a experiencia exitosa da construción socialista no Século XX.
- É certo que o Departamento de Estado dos EEUU reorientou desde a administración de Obama unha política conducida a recuperar espazos en América Latina, que incrementou o seu apoio a forzas contrarrevolucionarias; con todo son os pobos quen retiraron o seu apoio ás xestións progresistas ante o seu evidente fracaso, corrupción, indefinición. Expresamos a nosa solidariedade ás forzas clasistas como o PC de Venezuela que loitan por unha saída revolucionaria á crise económica e política que sofre hoxe o pobo venezolano.
En América Latina xestións capitalistas Keynesianas non
deben ser confundidas co socialismo-comunismo, nin poden ser colocadas polos
Partidos Comunistas como bandeiras da clase obreira.
Na base económica de todos os países comprendidos entre o
Río Bravo e a Patagonia, existe o mercado, e este áchase nunha crise onde os
Partidos Comunistas teñen a obrigación de sinalarlle á clase obreira o duro
camiño para unha saída ao seu favor.
De non facelo seremos corresponsábeis na carga histórica
onde as xestións socialdemócratas de América Latina abríronlle democraticamente
a porta ao poder á reacción anti obreira. A policía en mans do goberno
reaccionario de Arxentina xa reprimiu a mestres en Tierra del Fuego, a reacción en ascenso en Venezuela ameaza con
usar as súas posicións no poder lexislativo para derrogar as conquistas e os
dereitos gañados pola clase obreira, en Brasil Temer desde o día seguinte da
súa asunción como presidente desatou a represión e mandou policía a desaloxar
escolas a estudantes secundarios. Ou socialismo ou caricatura do socialismo.
A necesidade dos
Partidos comunistas
Actualmente o labor da organización da clase obreira
baixo as bandeiras do comunismo, non ten a fortaleza que requiren os choques
clasistas cada vez máis frecuentes e violentos. Sen a existencia de Partidos
Comunistas fortes os estalidos sociais non teñen máis saída que a derrota dos
traballadores, pois os partidos comunistas somos o motor insubstituíbel do
cambio revolucionario cara ao socialismo-comunismo.
Os partidos comunistas requirimos fortalecernos e
despregar unha acción conxunta, pero unicamente a claridade e a coincidencia
política ideolóxica son base para expor unha estratéxica común e elaborar as
nosas propostas programáticas e políticas para o presente momento. Isto ten
como condición que os PC recuperen as posicións ideolóxicas propias do
marxismo-leninismo.
Con iso non queremos dicir que este Encontro deba ter como
predisposición a unidade de todos os Partidos presentes nun proxecto, que como
queda dito antes, require dun proceso serio de debate en que se conflúa
ideolóxica e politicamente cos fundamentos do marxismo-leninismo.
Son graves os problemas da clase obreira dos nosos
países, dos campesiños pobres, da muller traballadora, da mocidade
traballadora, dos pobos indios, das capas medias empobrecidas como resultado
das políticas agresivas dos monopolios e dos distintos centros imperialistas.
Os partidos comunistas debemos facer grandes esforzos, superar as nosas
dificultades e limites, para organizar masivamente á clase, organizar desde
cada centro de traballo a contraofensiva popular. Non é o momento de illarse da
clase obreira, nin de sectarismos, nin de doutrinarismos, senón de concentrar
os nosos esforzos para derrocar as condicións de inxustiza e de opresión que
sufocan aos traballadores e as súas familias, que os condenan á precariedade,
ao desemprego, á fame, á miseria.
Hai que ser moi claros respecto diso, os PPCC, temos por
horizonte, segue sendo aos fundadores do Marxismo no Manifesto do Partido Comunista e logo na ideoloxía alemá O socialismo Comunismo e non unha sociedade
“poscapitalista”, é a toma do poder do estado pola clase obreira e a abolición
da explotación do home polo home ao socializar os medios de produción e non
unha sociedade “posneoliberal”.
Por isto os PPCC requirimos un encontro en que a posición
común sexa o derrocamento do capitalismo, de forma contraria estariamos a nos
colocar na mestura variada da “esquerda”, que, en tanto expresións burguesas
socialdemócratas aspira a que abandonemos a idea do socialismo científico e nos
deslicemos ao apoio de posicións de apoio a gobernos ou xestións burguesas.
A fase
imperialista
Para poder avanzar no establecemento dunha estratexia
común os PPCC debemos partir da análise da realidade presente, a cal ten como
marco máis xeral que nos atopamos na época do imperialismo e as revolucións
proletarias. O imperialismo é a fase superior e última do capitalismo, é o
capitalismo dos monopolios.
Porén, existen organizacións que se atopan na loita xeral
dos pobos, e aínda Partidos Comunistas que identifican o Imperialismo coa
política exterior dun centro imperialista dado, de maneira moi concreta co
centro imperialista norteamericano. Iso conduce a varios problemas de
estratexia, e en consecuencia a varios erros que contribúen a derrotas da clase
obreira, da loita dos pobos e a perpetuar a dominación imperialista.
Na nosa época a contradición principal segue sendo a
relación capital/traballo e non “centro/periferia”, países dependentes ou
coloniais/centro imperialista; “burguesía nacional”/burguesía imperialista; ou
norte/sur. etc. O inimigo principal dos traballadores e os pobos é o
capitalismo, o dominio dos monopolios aí onde se atope, as grandes empresas
monopólicas estranxeiras tanto como as empresas con base nos nosos países.
Lembremos que o pequeno capital xera gran capital, e tende ao desenvolvemento
de monopolio, por tanto non hai pretexto algún para apoiar as xestións
capitalistas progresistas.
Camaradas:
Pódese anticipar que o PCM non comparte os proxectos
presentados como base para este Encontro para un Consenso de América.
Queremos refutar por principio o presentado polo PT de
México, un partido auspiciado polo Estado mexicano, totalmente desprestixiado
entre a clase obreira do noso país, que parte de premisas alleas ao
marxismo-leninismo, cun eclecticismo entre o chamado “marxismo crítico”, o
maoísmo e o posmodernismo de esquerda, que busca a reforma da institucionalidade
burguesa, partindo da falsificación da historia promovida polo anticomunismo
que busca ocultar as conquistas da construción socialista no Século XX, e que
lle lava a cara ao capitalismo dos monopolios e os seus crimes ao optar polo
“capital produtivo” en lugar do “financeiro”. O Partido Comunista de México non
subscribirá tal documento e pasará ao combate ideolóxico aberto contra tal
concepción oportunista/reformista.
Con relación ás Proxeccións para un programa político da
esquerda latinoamericana e caribeña, presentado polo Partido Comunista de Cuba,
non compartimos como meta o postcapitalismo, e o que se define que é.
No debate concreto sobre ese tema fixaremos posición máis
desenvolvida.
Moitas grazas.
Fonte: PCM
Traducido por Comunistas da Galiza-PCPE