Aquel
9 de xaneiro (dia 22 segundo o calendario gregoriano) centos de miles de
traballadores e traballadoras manifestábanse ás portas do Pazo de Inverno tras
unha semana de folga. Esta vez xa non só acudían con demandas económicas, tamén
había unha serie de demandas políticas como a convocatoria dunha asemblea
constituínte. Fartos da torpe e lenta burocracia zarista, redáctase unha
resolución coas peticións dos obreiros coa intención de que o sacerdote Georgy
Gapón lla entregue directamente ao Zar. Ademais dunha asemblea constituínte para que o pobo tivese representación, se suscitan outras demandas: liberdade de reunión, de prensa, de expresión. Pídese tamén educación pública, impostos progresivos, xornada laboral de 8 horas, amnistía de presos políticos etc.
Columnas de
manifestantes saían cedo desde os suburbios de Petrogrado. Portaban crucifixos
e retratos relixiosos para demostrar a súa actitude pacífica. Entoaban himnos
relixiosos e patrióticos como "Deus salve ao Zar", macabro paradoxo. O
Zar Nicolás II abandonara a cidade o día anterior. Todas as columnas tiñan
previsto concentrarse no Pazo de Inverno. Unha das columnas ao chegar ao Arco
do Triunfo de Narva atopábase cara a cara
cos soldados.
Soldados
montados a cabalo comezaron a disparar e a tirar bombas contra a multitude
dunha forma inesperada. A multitude corría despavorida con gritos, xemidos de
dor e o ruído das balas como ruído de fondo. Adiante, camaradas, é a liberdade
ou a morte! escóitase mentres a masa se concentra de novo para atacar aos
soldados no medio do medo e a indignación. Os soldados seguen disparando á
multitude desarmada. Noutros puntos da cidade repítese a mesma escena.
As cifras de
mortos e feridos non se saben con exactitude. A Enciclopedia Soviética de 1930
cifra en 200 mortos e 800 feridos o balance daquel domingo. O domingo sanguento
serviu para poñer a todo o país en pé. As folgas nas fábricas e os alzamentos
no campo producíronse ao longo e ancho de Rusia durante 1905. O pobo ruso xa
sabía ata onde podía chegar o zarismo criminal, e para iso deu un salto
cualitativo na forma de enfocar as súas protestas: abandonou o espontaneísmo inocente daquel día, e puxo en marcha unha
serie de consellos: naceran os soviets. O proletariado e o pobo ruso, grazas á
experiencia conseguida nas loitas de 1905, estaba mellor preparado para cumprir
coa súa tarefa histórica.
No 2013, no marco desta bárbara crise estrutural e sistémica capitalista, centenares
de persoas seguen a manifestarse en Moscú, conmemorando o aniversario do Domingo Sanguento, e en todo o mundo sucedense as mobilizacións e protestas contra o capitalismo agonizante que se atopa na súa fase terminal.*
Os antigos pobos soviéticos
teñen sede de conseguir o que lles pertence, sen esquecer que os dereitos non
se reciben, conquístanse con suor, bágoas e sangue.
No 2013 coma no 1905!*
* Modificación deste párrafo polo tradutor ao galego, por mor da antigüidade do artigo orixinal.
* Modificación deste párrafo polo tradutor ao galego, por mor da antigüidade do artigo orixinal.
Fotos: 1.- Vladimir Makovsky, 1905. 2.- Pintura de Ivan Vladimirov. 3.- Gravado sobre o acontecido no Arco do Triunfo de Narva. 4.- Foto enviada por un colaborador anónimo ao mail de Forxa!
[Fonte: Cultura Bolchevique]